„(...) Wybór tekstów publicystycznych prof. Andrzeja de Lazari stanowi wyzwanie i zarazem zasadniczą polemiką z tymi wszystkimi, którzy - w ramach nowej, dominującej dziś "poprawności politycznej", (ale tylko w pewnych kręgach) - próbują uczynić antyrosyjskość jednym z fundamentów naszej tożsamości. (...) Jakby ich głównym zadaniem było nieustające wznoszenie i umacnianie, muru niechęci i stereotypów, dzielącego Polaków i Rosjan, zamiast dialogu, próby zrozumienia i porozumienia. Plus jeszcze - uzurpacja do autorytatywnego decydowania, kto jest prawdziwym patriotą, a kto nie? (...)
Patrząc z tego punktu widzenia, Andrzej de Lazari należy do tego szczególnego, choć nielicznego grona polskich intelektualistów, (za to tych z najwyższej półki), którzy podobnie, jak nieżyjący już Andrzej Drawicz, prof. Jerzy Pomianowski, Andrzej Walicki, czy Adam Michnik, (lub - w nieco innej formie - Krzysztof Zanussi) - mają w sobie dość intelektualnej odwagi, aby pójść zdecydowanie pod prąd potocznych opinii i sądów, wzajemnych fobii i stereotypów. Badaniu tych ostatnich de Lazari poświęcił zresztą wiele lat swojej naukowej działalności, angażując do współpracy spore grono rosyjskich badaczy i próbując rozbroić tę groźną minę, założoną pod relacjami polsko-rosyjskimi.”



Sławomir Popowski

Studio Opinii (Niezależny portalpublicystyczny)