Zazwyczaj szukam czegoś więcej w książkach, które czytam. Postać głównej bohaterki wydaje się płaska, pozbawiona pogłębionej refleksji. Książka jest bardzo prosta, aż za bardzo. Były momenty, kiedy się na niej nudziłem. Koncepcję fabuły oceniam pozytywnie, jednak nie zaskakuje. Podoba mi się bardzo relacja matki z synem, jest naprawdę dobrze opisana, dzięki czemu w 100% wiarygodna. Na pierwszy plan wybija się niepełne ukazanie emocji towarzyszących matce po „zdarzeniu”. Od książki tego typu, oczekuję znacznie więcej odczuć. Niestety „Pokój wspaniałości” nie potrafi tego zapewnić w takim stopniu, jakiego oczekuję. Zabrakło mi wiarygodności w podróżach matki, były takie proste i przyjemne, a przecież wiążą się z jakimś poziomem stresu. Być może to z racji bardzo małej ilości stron. Najbardziej podobało mi się zakończenie i pewien list, który główna bohaterka napisała. To był wzruszający moment i ocieplił mój stosunek do książki. Sądzę, że książka sprawdzi się świetnie u każdego, kto ma bardzo mało czasu na czytanie, a chciałby poznać pewną pokrzepiającą historią. Miło też czytając, mieć gdzieś z tylu głowy, że akcja dzieje się w Paryżu.

Zazwyczaj szukam czegoś więcej w książkach, które czytam. Postać głównej bohaterki wydaje się płaska, pozbawiona pogłębionej refleksji. Książka jest bardzo prosta, aż za bardzo. Były momenty, kiedy się na niej nudziłem. Koncepcję fabuły oceniam pozytywnie, jednak nie zaskakuje. Podoba mi się bardzo relacja matki z synem, jest naprawdę dobrze opisana, dzięki czemu w 100%...