Poruszająca i wciągająca książka.

Poruszająca i wciągająca książka.

Dzień przed długą podróżą pociągiem poszukiwałam czegoś, co spełni kryteria: lekka, przyjemna i poprawiająca nastrój lektura o kompaktowych wymiarach, by wygodnie zmieściła się do podręcznej torebki. Uśmiechnęła się wtedy do mnie z księgarnianej półki książka o uroczej okładce, obiecującym tytule i bardzo obiecującym dopisku "Książka, która sprawi, że będziecie płakali ze szczęścia". Zadowolona wróciłam do domu i nie mogłam się doczekać zapoznania z jej treścią.

Otwierałam ją w pociągu jak pudełko ulubionych czekoladek ciesząc się na myśl o czekającej mnie za chwilę przyjemności...

Niestety moja ekscytacja i entuzjazm trwały tylko przez kilka pierwszych stron. Świeżo po własnym wypadku miałam absolutny przesyt tematyki szpitalnej, więc to, co wydarzyło się na początku powieści już mnie zniechęciło, ale chciałam mimo wszystko dać książce szanse.

Ale później trwało tylko odejmowanie kolejnych gwiazdek od mojej przyszłej recenzji tej powieści. Jest absolutnie banalna, przewidywalna, sztampowa i schematyczna.

Powiedziałabym wręcz, że kopia analogicznych mdłych, przesłodzonych historyjek, jakie - w postaci książek i filmów - powstawały, powstają i będą powstawać dla mało wymagających odbiorców. Naprawdę, czytasz to i aż boli poczucie, że już widziałaś/eś takie postacie i tak skonstruowaną historię w co najmniej 10 filmach i 15 książkach.

Osobiście byłabym w stanie będąc dopiero na 20 z 266 stron tej książki opowiedzieć co się dalej wydarzy i w stu procentach trafić. Tak, jest taż tak schematyczna i przewidywalna.

A już zupełnie na łopatki rozwaliło mnie pytanie jakie pada na 253 stronie. Stoi w absolutnej sprzeczności z tym, co jest pisane kursywą na wszystkich poprzednich stronach powieści. Zwróćcie na to uwagę!

Daję 2 gwiazdki, a nie 1 tylko dlatego, że powieść niesie wartościowe przesłanie, choć dodać trzeba, że w XXI wieku to taka trochę oczywistość. No ale może bardzo zaganianym, zagubionym lub zapracowanym ludziom warto ją przypomnieć: że bliscy ludzie to najcenniejszy skarb oraz że życie to skarb i trzeba je przeżyć spełniając swoje marzenia i czerpiąc pełnymi garściami. Żyć tu i teraz. Bardzo modny slogan, ale prawdziwy, więc może komuś ta lektura pomoże zrozumieć tę oczywistą prawdę, co w życiu jest ważne i stanowi jego esencję, a co powinno się znaleźć na dalszym planie (trzeba pracować by żyć, a nie żyć by pracować itd.)

Prawdy podane bardzo łopatologicznie, ale podane i to jest pozytyw tej książki. No i ładna okładka oraz przyjemny rozmiar :) Ale to już pisałam.

Dzień przed długą podróżą pociągiem poszukiwałam czegoś, co spełni kryteria: lekka, przyjemna i poprawiająca nastrój lektura o kompaktowych wymiarach, by wygodnie zmieściła się do podręcznej torebki. Uśmiechnęła się wtedy do mnie z księgarnianej półki książka o uroczej okładce, obiecującym tytule i bardzo obiecującym dopisku "Książka, która sprawi, że będziecie płakali ze...

Dziwna to książka. Wydawać by się mogło, że będzie poruszająca, bardzo emocjonalna, że przeczołga po podłodze. Jednak tak się nie stało. Początek był dobry, żeby nie powiedzieć, że obiecujący, a potem coś poszło nie tak. To całkiem dobra książka, absolutnie nie można powiedzieć, że zła, tylko jakaś taka nijaka. I chyba trochę naiwna. Zamierzenie było całkiem dobre, miała być pozytywna, dawać nadzieję i uśmiech, ale ja chyba to coś po drodze zgubiłam. Niby wszystko było dobrze, jest dobrze napisana i przetłumaczona, nie ma się do czego przyczepić, a jednak brakuje jej tego czegoś. Cóż, być może nie ja jestem docelowym odbiorcą. Dla mnie przeciętna. W sumie nawet trochę rozczarowująca. A szkoda...

Dziwna to książka. Wydawać by się mogło, że będzie poruszająca, bardzo emocjonalna, że przeczołga po podłodze. Jednak tak się nie stało. Początek był dobry, żeby nie powiedzieć, że obiecujący, a potem coś poszło nie tak. To całkiem dobra książka, absolutnie nie można powiedzieć, że zła, tylko jakaś taka nijaka. I chyba trochę naiwna. Zamierzenie było całkiem dobre, miała...

📖🐲
Banalna, płytka, pusta, nieautentyczna, przewidywalna. Naprawdę sporo mogłabym jeszcze wrzucić tu podobnych określeń. Od połowy już tylko przeglądałam po łebkach, żeby dotrzeć do końca i jak najszybciej się rozstać z tą książką.

A do tego monologi Louise'a są strasznie wysilone. Nie potrafisz pisać jak dziecko, to zrób z niego małego geniuszka, który zna tyle mądrych słów i możesz już otrzepać rączki po dobrze wykonanej robocie. No nie, to tak nie działa. W ogóle nie wierzę w tę postać ani w jego bucket list z piciem w klubie techno. W zasadzie to żadna przedstawiona tu osoba nie mogłaby żyć naprawdę. W sumie to całe szczęście, bo postać matki też jest niestety koszmarna. Ta kobieta jest emocjonalnie niedojrzałą, egoistyczną i irytującą idiotką, zazdrosną o ewentualne partnerki w życiu swojego małego mężczyzny... (dwunastolatek mężczyzną, no chyba trochę przeginamy). Podróż do Tokyo to szczyt absurdu i oczywiście przypadkiem bohaterka spodziewa się akurat wysokiego odszkodowania, żeby kupić sobie super drogi bilet na samolot, zarezerwować hotel i tak z marszu wyskoczyć na dłuższy weekend do Japonii. Jaaaasne. Równie „przypadkiem” trener jej syna to zaraz jej love interest i ojciec panny, która się synowi podoba, a jednocześnie brat pielęgniarki zajmującej się Louisem. Nie no, oczywiście, ludzie w rozpaczy zawsze magicznie dostają rozwiązanie swoich życiowych problemów na tacy. Zakończenie to szczyt patosu i tandety. Zdecydowanie nie polecam, bo szkoda na to czasu.

📖🐲
Banalna, płytka, pusta, nieautentyczna, przewidywalna. Naprawdę sporo mogłabym jeszcze wrzucić tu podobnych określeń. Od połowy już tylko przeglądałam po łebkach, żeby dotrzeć do końca i jak najszybciej się rozstać z tą książką.

A do tego monologi Louise'a są strasznie wysilone. Nie potrafisz pisać jak dziecko, to zrób z niego małego geniuszka, który zna tyle mądrych...

Pochłonęłam tę historię w jeden dzień. Piękna, wzruszająca, ciepła opowieść o miłości, nadziei i wytrwałości. Polecam!

Pochłonęłam tę historię w jeden dzień. Piękna, wzruszająca, ciepła opowieść o miłości, nadziei i wytrwałości. Polecam!

Zazwyczaj szukam czegoś więcej w książkach, które czytam. Postać głównej bohaterki wydaje się płaska, pozbawiona pogłębionej refleksji. Książka jest bardzo prosta, aż za bardzo. Były momenty, kiedy się na niej nudziłem. Koncepcję fabuły oceniam pozytywnie, jednak nie zaskakuje. Podoba mi się bardzo relacja matki z synem, jest naprawdę dobrze opisana, dzięki czemu w 100% wiarygodna. Na pierwszy plan wybija się niepełne ukazanie emocji towarzyszących matce po „zdarzeniu”. Od książki tego typu, oczekuję znacznie więcej odczuć. Niestety „Pokój wspaniałości” nie potrafi tego zapewnić w takim stopniu, jakiego oczekuję. Zabrakło mi wiarygodności w podróżach matki, były takie proste i przyjemne, a przecież wiążą się z jakimś poziomem stresu. Być może to z racji bardzo małej ilości stron. Najbardziej podobało mi się zakończenie i pewien list, który główna bohaterka napisała. To był wzruszający moment i ocieplił mój stosunek do książki. Sądzę, że książka sprawdzi się świetnie u każdego, kto ma bardzo mało czasu na czytanie, a chciałby poznać pewną pokrzepiającą historią. Miło też czytając, mieć gdzieś z tylu głowy, że akcja dzieje się w Paryżu.

Zazwyczaj szukam czegoś więcej w książkach, które czytam. Postać głównej bohaterki wydaje się płaska, pozbawiona pogłębionej refleksji. Książka jest bardzo prosta, aż za bardzo. Były momenty, kiedy się na niej nudziłem. Koncepcję fabuły oceniam pozytywnie, jednak nie zaskakuje. Podoba mi się bardzo relacja matki z synem, jest naprawdę dobrze opisana, dzięki czemu w 100%...

Wzruszająca, pełna ciepła inspirująca historia, zmuszająca do refleksji nad własnym życiem a przede wszystkim do przewartościowania swoich priorytetów.

Wypadek, po którym chłopiec zapada w śpiączkę powoduje, że jego matka Thelma dokonuje weryfikacji swojego życia. Dotychczasowe poświecenie się pracy jest teraz nieistotne, najważniejszy jest jej syn.

Thelma rozpoczyna walkę o życie dziecka. Znajduje jego listę życzeń, którą nazywa "Księgą cudów" i spełnia jego marzenia aby mu o tym opowiedzieć i zmobilizować go do życia. Thelma jest bardzo zdeterminowana w odbudowie relacji z synem. Tym samym wkraczając w świat syna, zapewnia mu bliskość i miłość.

"Pokój wspaniałości" to historia pełna miłości i nadziei a przede wszystkim optymizmu. Emocjonalna, szczera, pouczająca i zapadająca w pamięć opowieść.
Polecam.

Wzruszająca, pełna ciepła inspirująca historia, zmuszająca do refleksji nad własnym życiem a przede wszystkim do przewartościowania swoich priorytetów.

Wypadek, po którym chłopiec zapada w śpiączkę powoduje, że jego matka Thelma dokonuje weryfikacji swojego życia. Dotychczasowe poświecenie się pracy jest teraz nieistotne, najważniejszy jest jej syn.

Thelma rozpoczyna...

„Pokój Wspaniałości” Juliena Sandlera to powieść, która wywołuje w czytelniku gamę emocji – od wzruszeń po trudną do opanowania wesołość, od smutku po optymizm.
Czyta się szybko, a potem żałuje, że to już koniec. A zakończenie daje wiele do myślenia…

Akcja rozgrywa się w 2017 roku w Paryżu, chociaż dzięki retrospekcjom poznajemy także wcześniejsze losy postaci.

Główna bohaterka, Thelma, z własnego wyboru samotnie wychowuje dwunastoletniego syna. Stara się godzić pracę w kosmetycznym koncernie rolą matki, jednak jest to trudne zadanie. Gdy pewnego dnia Louis zostaje potrącony przez ciężarówkę, trafia do szpitala i zapada w śpiączkę, życie kobiety zmienia się o przysłowiowe sto osiemdziesiąt stopni. Zwłaszcza, że lekarze nie mają jej do przekazania dobrych wiadomości.

Zrozpaczona Thelma, porządkując pokój syna, odnajduje zeszyt, w którym zanotował on swojej największe marzenia. I wtedy wpada na szalony pomysł – postanawia sama doświadczać wspaniałości spisanych przez Louisa, uwieczniać je na nagraniach i przekazywać na bieżąco synowi. Wierzy bowiem, że chłopiec wreszcie jakoś zareaguje, tym bardziej, że na liście znajduje się sporo wyzwań i pozornie nierealnych planów.

Thelma leci do Tokio i do Budapesztu, śpiewa w barze karaoke, zaczyna grać w piłkę nożną, a nawet dotyka …piersi nauczycielki syna. A to tylko niektóre z szaleństw, o udział w których nigdy by się nie podejrzewała.

Wszystkie zdarzenia poznajemy właśnie z perspektywy Thelmy, ale mamy tu też rozdziały, w których narratorem jest jej pozostający w śpiączce syn. To wyjątkowo przejmujące i sugestywne fragmenty.

W książce smutek przeplata się z poczuciem humoru, wciąż jednak czytelnik pozostaje w napięciu, czekając na zakończenie, które okazuje się bardzo zaskakujące.
Przyznam się, iż miałam obawy, że finał okaże się albo lukrowany, albo tragiczny, ale autor wymyślił zupełnie inne rozwiązanie, które bardzo przypadło mi do gustu.
Powieść napisana jest lekko, ale z polotem. I narracja, i dialogi wypadają naturalnie, przekonująco. Nie ma w tej książce miejsca na sztuczność, banały.

Nie jest to na pewno literatura z górnej półki, ale można przy niej świetnie się zrelaksować, a jednocześnie oddać różnym refleksjom.
Autorowi nie udało się ustrzec przed pewnymi szablonami (np. wizerunkiem pracy w korporacji i stereotypowym wizerunkiem bizneswoman),ale nie psuje to w żaden sposób lektury. Przeciwnie – autor zwraca uwagę na takie problemy jak: seksizm, dyskryminacja płci czy wyścig szczurów.

Czytało mi się „Pokój Wspaniałości” z przyjemnością. I takiego odbioru życzę wszystkim czytelnikom.

„Pokój Wspaniałości” Juliena Sandlera to powieść, która wywołuje w czytelniku gamę emocji – od wzruszeń po trudną do opanowania wesołość, od smutku po optymizm.
Czyta się szybko, a potem żałuje, że to już koniec. A zakończenie daje wiele do myślenia…

Akcja rozgrywa się w 2017 roku w Paryżu, chociaż dzięki retrospekcjom poznajemy także wcześniejsze losy postaci.

Główna...

Historia pełna wielu różnych emocji. Porusza ważne tematy i na swój sposób skłania do refleksji. Czyta się ją bardzo szybko, niestety obawiam się, że równie szybko przysłonią ją inne pozycje.
Uproszczenie pewnych tematów dla mnie na minus. Nie wszystko tu zagrało.

Historia pełna wielu różnych emocji. Porusza ważne tematy i na swój sposób skłania do refleksji. Czyta się ją bardzo szybko, niestety obawiam się, że równie szybko przysłonią ją inne pozycje.
Uproszczenie pewnych tematów dla mnie na minus. Nie wszystko tu zagrało.

To książka, ktora skradła mi serce...

Jest to historia matki, która po wypadku swojego nastoletniego syna i po zapadnięciu przez niego w śpiączkę, postanawia uczynić wszystko, aby poznać wreszcie swoje dziecko... Dziecko, dla którego nie miała czasu ani cierpliwości do wysłuchania jego problemów czy marzeń... Dziś te marzenia są najważniejsze do spełnienia...

Kiedy w pokoju syna znajduje zeszyt ze spisanymi planami i marzeniami, zwany Zeszytem Wspaniałości wie, że tylko w ten sposób zrehabilituje się przed nim i pomoże mu w odzyskaniu świadomości...

Jakie przygody i wyzwania niesie przed nią życie? Czego najbardziej pragnęło jej dziecko w życiu, czego chciało doświadczyć?
I czy te marzenia sprawią, że stanie się cud?

To niesamowita historia, pełna ciepła, troski i matczynej miłości... To także zapis walki z własnymi demonami, przekraczaniem swoich barier czy granic, wychodzeniem ze strefy komfortu... To opowieść o bezgranicznym oddaniu, cudzie i wspaniałości życia...

Wzrusza, bawi, uczy, a przede wszystkim otwiera oczy, uszy i serca... Oczy do tego, by nie przegapić życia, uszy do wsłuchania się w to, czego pragnie nasze serce... I wreszcie serce, by iść przez życie z miłością i nie tracić z niego ani jednej cennej sekundy...

Polecam Waszej uwadze ten pean na cześć życia...

To książka, ktora skradła mi serce...

Jest to historia matki, która po wypadku swojego nastoletniego syna i po zapadnięciu przez niego w śpiączkę, postanawia uczynić wszystko, aby poznać wreszcie swoje dziecko... Dziecko, dla którego nie miała czasu ani cierpliwości do wysłuchania jego problemów czy marzeń... Dziś te marzenia są najważniejsze do spełnienia...

Kiedy w...