O wojnie pisać można z patosem. Można też tak, jak to robi Hrabal. I chociaż zdecydowanie nie brakuje tutaj fragmentów dramatycznych, to jednak groteska rządzi, a specyficzny humor gra pierwsze skrzypce.
.
"Najświętsza Panienko, co się z wami wszystkimi na tej stacji dzieje..."
.
A co dzieje się tak właściwie? I wszystko, i nic zarazem. W złej sławie pławi się dyżurny Całusek, który to pewnej szacownej panience telegrafistce znamienną pieczęć zbrodni na cnocie w jednym intymnym miejscu odcisnął. Nic to, że wojna, że obowiązki. Nic to, że kolejne transporty wymagają specjalnego nadzoru (wszak to dzielna niemiecka młodzież zmierza ku walkom o wolność Europy). Czymże jest wobec tego jakiś tam "stempel na tyłku telegrafistki" ?
.
"Przeklęte stulecie seksu! Wszystko jest przeerotyzowane! Wszędzie tylko bodźce erotyczne"
.
Ale wojna wojną, a człowiek tylko człowiekiem. Kiedy pożoga wojenna hula, trwa i trwa- tym bardziej ludzie mają swoje potrzeby, marzenia i pragnienia. Niektórzy kategoryzują płeć niewieścią według autorskiego pomysłu ( od pasa w górę lub w dół), stosując na tę okoliczność adekwatną nomenklaturę. Inni zamiast tragedii miłosnych i zadzierania damskich spódniczek preferują inne rozrywki. Nawet jeśli są to gołębie (ale za to rysie polskie).
.
"Dyżurny ruchu Łono Miłosz ponownie melduje się na służbie!"
.
Były stemple, gołębie... Są też "pierwsze razy". Najlepiej ze starszą kobietą, bo tak twierdzi doktor Wróbel z wariatkowa. Finalnie jednak wariatkowo niezłe to mamy na tej czeskiej stacji.
.
Nie każdy lubi i rozumie czeski humor. Mnie ujęło tutaj wszystko to, co pod powierzchnią. Dramat wojny, która trwa już zbyt długo. Cierpienie zwierząt i bezradność ludzi. Hrabal gra na emocjach za pomocą skrajności. Melancholia przeplata się z absurdem, ale serwowane obrazy zostają pod powieką. Niewielka objętość, ale sporo wątków. Proza, którą eksploruje się z przyjemnością, ale pod wartwami kolejnych porcji literackiej figlarności kryje się niejedna refleksja. Bardzo udane spotkanie- https://www.instagram.com/ananke144_czyta/

O wojnie pisać można z patosem. Można też tak, jak to robi Hrabal. I chociaż zdecydowanie nie brakuje tutaj fragmentów dramatycznych, to jednak groteska rządzi, a specyficzny humor gra pierwsze skrzypce.
.
"Najświętsza Panienko, co się z wami wszystkimi na tej stacji dzieje..."
.
A co dzieje się tak właściwie? I wszystko, i nic zarazem. W złej sławie pławi się dyżurny...