Jeżeli w nowym tłumaczeniu mojego wiernego towarzysza Pipkę chrzci się, za przeproszeniem, na Łono, to ja proszę Państwa takim praktykom mówię stanowcze NIE. Bo to przecież oczywisty gwałt jest na mojej pamięci i czyn wypełniający wszelkie znamiona literackiej herezji. Ale zapewniam, Pipka przeżyje, bo tylko wtedy jego powieściowe, naiwne poświecenie będzie miało sens! A Panu dyżurnemu ruchu Całuskowi chciałbym w tym miejscu podziękować za inspirację do kreatywnego wykorzystania stempli kolejowych! I nie tylko!

Jeżeli w nowym tłumaczeniu mojego wiernego towarzysza Pipkę chrzci się, za przeproszeniem, na Łono, to ja proszę Państwa takim praktykom mówię stanowcze NIE. Bo to przecież oczywisty gwałt jest na mojej pamięci i czyn wypełniający wszelkie znamiona literackiej herezji. Ale zapewniam, Pipka przeżyje, bo tylko wtedy jego powieściowe, naiwne poświecenie będzie miało sens! A...

Hrabal, obojętne gdzie teraz jest, śmieje się tego tłumaczenia i przeróbki Milosa Pipki na Milosa Łono. Iście hrabalowski styl i dowcip pokazujący, że tzw poprawność może prowadzić do śmieszności. Ktoś kto nie przeczytał tej książki to tak jakby nie poznał całego alfabetu.

Hrabal, obojętne gdzie teraz jest, śmieje się tego tłumaczenia i przeróbki Milosa Pipki na Milosa Łono. Iście hrabalowski styl i dowcip pokazujący, że tzw poprawność może prowadzić do śmieszności. Ktoś kto nie przeczytał tej książki to tak jakby nie poznał całego alfabetu.

Specyficzny, czeski humor połączony z lekkością formy.

Specyficzny, czeski humor połączony z lekkością formy.

o wojnie groteskowo, teoretycznie to się nie mogło udać, ale Hrabalowi wyszło doskonale

o wojnie groteskowo, teoretycznie to się nie mogło udać, ale Hrabalowi wyszło doskonale

O wojnie pisać można z patosem. Można też tak, jak to robi Hrabal. I chociaż zdecydowanie nie brakuje tutaj fragmentów dramatycznych, to jednak groteska rządzi, a specyficzny humor gra pierwsze skrzypce.
.
"Najświętsza Panienko, co się z wami wszystkimi na tej stacji dzieje..."
.
A co dzieje się tak właściwie? I wszystko, i nic zarazem. W złej sławie pławi się dyżurny Całusek, który to pewnej szacownej panience telegrafistce znamienną pieczęć zbrodni na cnocie w jednym intymnym miejscu odcisnął. Nic to, że wojna, że obowiązki. Nic to, że kolejne transporty wymagają specjalnego nadzoru (wszak to dzielna niemiecka młodzież zmierza ku walkom o wolność Europy). Czymże jest wobec tego jakiś tam "stempel na tyłku telegrafistki" ?
.
"Przeklęte stulecie seksu! Wszystko jest przeerotyzowane! Wszędzie tylko bodźce erotyczne"
.
Ale wojna wojną, a człowiek tylko człowiekiem. Kiedy pożoga wojenna hula, trwa i trwa- tym bardziej ludzie mają swoje potrzeby, marzenia i pragnienia. Niektórzy kategoryzują płeć niewieścią według autorskiego pomysłu ( od pasa w górę lub w dół),stosując na tę okoliczność adekwatną nomenklaturę. Inni zamiast tragedii miłosnych i zadzierania damskich spódniczek preferują inne rozrywki. Nawet jeśli są to gołębie (ale za to rysie polskie).
.
"Dyżurny ruchu Łono Miłosz ponownie melduje się na służbie!"
.
Były stemple, gołębie... Są też "pierwsze razy". Najlepiej ze starszą kobietą, bo tak twierdzi doktor Wróbel z wariatkowa. Finalnie jednak wariatkowo niezłe to mamy na tej czeskiej stacji.
.
Nie każdy lubi i rozumie czeski humor. Mnie ujęło tutaj wszystko to, co pod powierzchnią. Dramat wojny, która trwa już zbyt długo. Cierpienie zwierząt i bezradność ludzi. Hrabal gra na emocjach za pomocą skrajności. Melancholia przeplata się z absurdem, ale serwowane obrazy zostają pod powieką. Niewielka objętość, ale sporo wątków. Proza, którą eksploruje się z przyjemnością, ale pod wartwami kolejnych porcji literackiej figlarności kryje się niejedna refleksja. Bardzo udane spotkanie- https://www.instagram.com/ananke144_czyta/

O wojnie pisać można z patosem. Można też tak, jak to robi Hrabal. I chociaż zdecydowanie nie brakuje tutaj fragmentów dramatycznych, to jednak groteska rządzi, a specyficzny humor gra pierwsze skrzypce.
.
"Najświętsza Panienko, co się z wami wszystkimi na tej stacji dzieje..."
.
A co dzieje się tak właściwie? I wszystko, i nic zarazem. W złej sławie pławi się dyżurny...

Dramat wojny z punktu widzenia zwykłego człowieka, podany w formie tragikomedii. Hrabal pokazuje, że w czasach wielkiego okrucieństwa podstawowe wartości stają pod znakiem zapytania a ich miejsce zajmuje obojętność. Powstałe traumy sieją zamęt we wrażliwości, przez co dużo łatwiej przychodzi odczuwać współczucie wobec zwierząt niż ludzi. Polecam!

Dramat wojny z punktu widzenia zwykłego człowieka, podany w formie tragikomedii. Hrabal pokazuje, że w czasach wielkiego okrucieństwa podstawowe wartości stają pod znakiem zapytania a ich miejsce zajmuje obojętność. Powstałe traumy sieją zamęt we wrażliwości, przez co dużo łatwiej przychodzi odczuwać współczucie wobec zwierząt niż ludzi. Polecam!

Wielowarstwowa i barwna narracja, niepowtarzalne poczucie humoru - wielka szkoda, że nie ma wielu podobnych tytułów z Polski.

Wielowarstwowa i barwna narracja, niepowtarzalne poczucie humoru - wielka szkoda, że nie ma wielu podobnych tytułów z Polski.

Fabuła tej książki przypomina pociąg pospieszny, który nie czeka na gapowiczów i rusza w nieznane, a Hrabal posyła pasażerom zawadiacki uśmieszek. Przez stację kolejową na czeskiej prowincji przejeżdża wiele taborów, w tym wojskowe ze zmarnowanymi żołnierzami niemieckimi, choć większy szok wywołują transporty wynędzniałej zwierzyny. Hrabal nie szczędzi epitetów, aby opisać ich przerażający stan, a co mogłoby zwiastować widmo śmierci, gdyby nie bolączki i zachowania pracowników stacji kolejowej, którym wojna snu z powiek nie spędza. Jednemu w głowie nieobyczajne zachowania, drugiego pochłania hodowla gołębi, a trzeci mierzy się z miłosnymi rozterkami. Nie trzeba zagłębiać się w tę pozycję, aby odnaleźć większość kontrastów, którymi Hrabal bombarduje czytelnika od samego początku „Pociągów pod specjalnym nadzorem”. Wojna oraz jej pożoga stają się tłem dla perypetii zwariowanych pracowników stacji kolejowej. Śmiech i powaga zlewają się w jedną masę, z której Hrabal ulepił bardzo dobre opowiadanie. Zdumiewa postawa jego bohaterów, bo zamiast zastanawiać się nad tym, czy pewnego dnia komuś nie spadnie włos z głowy, większość czasu zajmują im rozterki w bardziej przyziemnych sprawach. Wszystko do czasu, gdy jeden z nich postanawia stać się mężczyzną w wiadomy mu sposób, lecz nie do końca przemyślany, o czym przekona się na końcu tej słodko–gorzkiej książki, która okazała się lekarstwem na moją rozregulowaną głowę.

Fabuła tej książki przypomina pociąg pospieszny, który nie czeka na gapowiczów i rusza w nieznane, a Hrabal posyła pasażerom zawadiacki uśmieszek. Przez stację kolejową na czeskiej prowincji przejeżdża wiele taborów, w tym wojskowe ze zmarnowanymi żołnierzami niemieckimi, choć większy szok wywołują transporty wynędzniałej zwierzyny. Hrabal nie szczędzi epitetów, aby opisać...

Czytałem. Kiedyś. Oglądałem, film w sensie, wiele razy. postanowiłem sprawdzić jak ma się pisarstwo Hrabala. Dzisiaj. No i powiem/napiszę, że ma się dobrze. Jak České dráhy o czym łatwo można się przekonać korzystając z ich usług. z Hrabala również korzystać należy, nawet, tym bardziej.
No. Polecam.

Czytałem. Kiedyś. Oglądałem, film w sensie, wiele razy. postanowiłem sprawdzić jak ma się pisarstwo Hrabala. Dzisiaj. No i powiem/napiszę, że ma się dobrze. Jak České dráhy o czym łatwo można się przekonać korzystając z ich usług. z Hrabala również korzystać należy, nawet, tym bardziej.
No. Polecam.

Humor z nutą goryczy

Humor z nutą goryczy