Początkowo styl pisania Klaudii nie powalił mnie na kolana, ale są tacy autorzy, którzy pomimo, nie aż tak bogatego słownictwa potrafią tworzyć niezwykle wciągające historie, które przyćmiewają ewentualne błędy. I tak było w tym przypadku.

Ta książka to przede wszystkim zbiór relacji. Mnóstwa przecudownych, żywych i bardzo życiowych relacji. Gdy czytałam dialogi Soleil i Mae miałam wrażenie, że rozmawiam ze swoją przyjaciółką. Wszystko brzmiało bardzo naturalnie, a przy tym było okraszone szczyptą humoru. Zresztą Klaudia sprawiła, że w trakcie czytania kilkukrotnie wybuchałam śmiechem, a myślę że z perspektywy pisarki to nie lada wyzwanie. Wzruszać czytelnika jest łatwiej, niż rozbawiać.

Po za tym akcja! Ile tu się działo! A do tego sama Samorea - wspaniale zbudowany świat. Żywy i różnorodny, sprawiający wrażenie znacznie większego, dzięki mnogości szczegółów. Obawiałam się tego, bo niestety czasem w fantastyce, zwłaszcza przy debiutach, występuje taka pustka. Nie czuje się ogromu stworzonego świata, ma się wrażenie że poza bohaterami i miejscami, które odwiedzają nic innego nie istnieje. Tutaj tak nie było i szczerze mówiąc, gdy zdałam sobie z tego sprawę, to aż skakałam z radości. Bo miałam nadzieję, że ta książka będzie świetna i się nie zawiodłam. Co prawda mam parę zastrzeżeń do zakończenia, ale o tym zaraz.

Najpierw wspomnę o ilości plot twistów, mających miejsce jeszcze przed ścisłym zakończeniem. Byłam zachwycona! Kocham zwroty akcji i niespodziewanie wyjawiane tajemnice, a tutaj - w pewnym momencie - zostałam nimi zalana! Oczywiście w pozytywnym sensie!
Ale samo zakończenie... Hmmm... Z jednej strony podejrzewałam taką możliwość zamknięcia (a raczej otwarcia) się tej historii, ale ostatecznie miałam nadzieję, że autorka zdecyduje się na coś innego, może trochę mniej oczywistego. Ale mniejsza o to. Zmierzam do czegoś innego.
Same zdarzenia z ostatniego rozdziału wydawały mi się trochę nierzeczywiste, pospieszne i wykonane przez bohaterów po macoszemu. Brakowało mi rozwagi - zwłaszcza ze strony tych bardziej doświadczonych postaci i większej emocjonalności Soleil.

Do czego zmierzam? Główna bohaterka jest postacią, z którą mogłam się w pewnym stopniu utożsamić, tym samym nieco inaczej wyobrażałam sobie jej reakcje na to, co wydarzyło się w ostatnim rozdziale. I w sumie to jedyny mankament tej książki. Summa summarum, zakończenie nie zepsuło mi zabawy z czytania, więc jestem zadowolona!
I oczywiście nie mogę doczekać się kontynuacji.
Książka jest świetna i polecam ją, zwłaszcza tym którzy lubią przy książce nieco się pośmiać!

PS Okładka jest przeprzeprzepiękna, a wydanie tak elastyczne (w sensie fizycznym), że to najwygodniejsza książka do czytania jaką miałam w rękach! 😍

Początkowo styl pisania Klaudii nie powalił mnie na kolana, ale są tacy autorzy, którzy pomimo, nie aż tak bogatego słownictwa potrafią tworzyć niezwykle wciągające historie, które przyćmiewają ewentualne błędy. I tak było w tym przypadku.

Ta książka to przede wszystkim zbiór relacji. Mnóstwa przecudownych, żywych i bardzo życiowych relacji. Gdy czytałam dialogi Soleil i...