Na końcu spokojnej uliczki, na skraju lasu, stoi dom z oknami zabitymi dyktą. W mroku domu skrywa się Ted, poczciwy mężczyzna z pewnymi problemami psychicznymi. Kiedy w okolicy zaginęła sześcioletnia dziewczynka, to on stał się głównym podejrzanym. Od tego czasu minęło już jedenaście lat i od jedenastu lat Dee Dee szuka swojej młodszej siostry. Czy odkryje tajemnice, skrywane przez lokatora „Ostatniego domu na zapomnianej ulicy”? I czy na pewno jest gotowa, aby poznać prawdę?

Trudno będzie zrecenzować „Ostatni dom na zapomnianej ulicy” Catriony Ward tak, żeby nie zdradzić zbyt wiele. To mroczny thriller psychologiczny – z mocnym naciskiem na „psychologiczny”. Mamy rzadką i niepokojącą możliwość spojrzenia na świat oczami mężczyzny z wyraźnymi problemami psychicznymi. To jeszcze nie znaczy, że jest zły. A może jest? Naprawdę trudno to ustalić. I kiedy już myślimy, że zbliżyliśmy się do wyjaśnienia i nawet czujemy lekkie rozczarowanie, że przewidzieliśmy zakończenie – właśnie wtedy następuje zwrot, który zmienia wszystko. Naprawdę, w drugiej połowie książki zastanawiałam się, dlaczego tyle stron zostało jeszcze do końca, skoro wszystko już wiadomo. Te ostatnie strony okazały się na wagę złota.

„Ostatni dom na zapomnianej ulicy” ma w sobie wiele z „Psychozy” i z serialu „Bates Motel”. Książkę przenika podobny klimat, widać też pewne podobieństwa w relacji między głównym bohaterem a jego matką. Opowiada o problemach psychiczny, traumach, fobiach i obsesjach. Powieść Ward jest… dziwna, ale w dobrym tego słowa znaczeniu, bo skłania nas do spojrzenia na pewne sprawy w zupełnie nowy sposób. Prowadzenie narracji (w niektórych rozdziałach) z punktu widzenia kota z pewnością można określić jako dziwne, ale ma to też głębszy sens. Przedstawienie tego, co dzieje się w głowie głównego bohatera czasami wydaje przesadzone, jednak posłowie i bibliografia wskazują, że autorka dobrze się przygotowała do pracy. Chociaż to, o czym pisze, jest fikcją, to niepokojąco dużo w tym prawdy.

Kim jest Ted i dziewczynka, która jeździ po jego domu na różowym rowerku? Czy daliśmy się zwieść? A jeśli tak, to jak świadczy to o nas?

Agnieszka Kruk