W nowy rok nie można wchodzić z zaległościami, więc grudzień to dla mnie zawsze miesiąc, w którym kończę książki rozpoczęte, nierecenzenckie. Jedną z nich jest „Obscura” antologia horroru, którą wygrałam w konkursie organizowanym przez jednego z autorów.

Opowiadań jest sporo, bo aż szesnaście, więc naprawdę jest w czym wybierać. I jak w każdej antologii są teksty rewelacyjne i słabsze. Jednego nie zrozumiałam ("Ślepnę"), drugie moim zdaniem nie przystaje tematycznie ("Szczyt"), ale reszta trzyma poziom i niesie ze sobą dużą dawkę ohydy. Każde z nich sięga w najgłębsze i najmroczniejsze zakamarki ludzkiego umysłu wyciągając na światło dzienne skryte w mroku niegodziwości. Czerpiąc ze źródła makabry, plugastwa i wyuzdania. Krwawiąc cieleśnie i mentalnie.

Nie sposób opisać wszystkich, więc wspomnę o trzech, które najbardziej mnie poruszyły, budząc jakże odmienne emocje. Najbardziej niepokojącym i nieoczywistym moim zdaniem jest „Tramwajem numer sześć wjechałem na pętlę”, o mężczyźnie pogrążonym w bezsensie i rozpaczy, goniącym desperacko za chorymi emocjami, dzięki którym czuje, że żyje. Które uzależnią go, a potem ściągną na samo dno. Drugim, niepozbawionym pewnej dozy humoru jest „Miasteczko porzuconych nadziei”, które rządzi się swoimi prawami. Prawami, w których kara okazuje się niewspółmierna do winy. I najbardziej obrzydliwe „Mięso”, w którym naznaczony drastyczną przeszłością chłopiec ulega niezdrowej fascynacji, pogłębiającej się z wiekiem i prowadzącej do makabrycznego finału.

Niektóre z tekstów są dosadne w swej dosłowności, inne nieoczywiste i pozostawiające pole do domysłów. To jak? Gotowi na porcję ohydy?

W nowy rok nie można wchodzić z zaległościami, więc grudzień to dla mnie zawsze miesiąc, w którym kończę książki rozpoczęte, nierecenzenckie. Jedną z nich jest „Obscura” antologia horroru, którą wygrałam w konkursie organizowanym przez jednego z autorów.

Opowiadań jest sporo, bo aż szesnaście, więc naprawdę jest w czym wybierać. I jak w każdej antologii są teksty...