Niezależnie od tego, jaka jest nasza opinia na temat ostatniego sezonu „Gry o tron”, nic nie zmieni faktu, że zarówno książka, jak i serial stały się fenomenami popkultury na niespotykaną dotąd skalę. Przez osiem sezonów kolejne odcinki budziły żywe reakcje widzów. W „Nieoficjalnym przewodniku po Grze o tron” poznajemy kulisy powstawania serialu. I nie jest to tylko garść ciekawostek na poziomie plotkarskich serwisów, ale obszerna i rzetelna analiza, oparta na wiarygodnych źródłach.

Kim Renfro jest reporterką w dziale kultury medialnej firmy „Bussiness Insider”, gdzie zajmuje się wiadomościami ze świata rozrywki. Przez lata pisała o serialu, który, jak twierdzi, zmienił jej życie. „Nieoficjalny przewodnik po Grze o tron” jest znakomitym podsumowaniem jej pracy reporterskiej.

Książka została podzielona na rozdziały poruszające różne tematy związane z serialem i z książką. Dowiadujemy się wiele o trudnych początkach, castingach, miejscach, gdzie kręcono odcinki, o muzyce i kostiumach, fanowskich teoriach, ukrytych szczegółach i o tym, jak aktorzy dowiadywali się o planowanej śmierci granych przez siebie postaci. Renfro pisze o znaczeniu żółwia na charakterystycznej czapeczce George’a R.R. Martina, o narodzinach turystyki filmowej w Irlandii, o smokach i wilkorach, o serialowych przyjaźniach oraz o tym, jak linia dekoltu i kolor haftu opowiadają o dziejach postaci. Obszerny rozdział został poświęcony najważniejszym cytatom i analizie przełomowych scen. Autorka często zwraca też uwagę na relacje między serialem a książką. Dla mnie osobiście najciekawsze okazały się części poświęcone muzyce i kostiumom – bez zaprezentowanych w książce wyjaśnień nigdy nie zrozumiałabym w pełni ich znaczenia.

Ogólny wydźwięk książki jest bardzo optymistyczny, może wręcz przepełniony zachwytem, ale nie całkowicie bezkrytyczny. Autorka wspomina też o uzasadnionym rozczarowaniu i niezadowoleniu widzów i wymienia ich powody. Widać, że poświęciła lata nie tylko na oglądanie, ale też na dogłębną analizę serialu. Opiera ją na licznych źródłach, wywiadach, wypowiedziach twórców i aktorów, materiałach filmowych poświęconych kręceniu serialu, a nawet na komentarzach umieszczonych w scenariuszach. Widać, że „Gra o tron” jest jej pasją i książka z pewnością spodoba się wszystkim tym, którzy tę pasję z nią dzielą. Po lekturze „Nieoficjalnego przewodnika po Grze o tron” trudno oprzeć się pokusie ponownego obejrzenia serialu, żeby tym razem móc w pełni nacieszyć się wszystkimi szczegółami, które wcześniej przegapiliśmy.

Agnieszka Kruk