Chciałam to przeczytać już w momencie ujrzenia po raz pierwszy okładki i przeczytania opisu książki. Matko święta, pomyślałam sobie, to może być coś wybitnego, wciągającego... Nie, mało powiedziane - to może być coś, czym się zachwycę i co będę sławić po wsze czasy. Tak mi się duet okładka+opis spodobał.
Rzeczywistość jednak nie była dla mnie taka łaskawa.
Pierwszą połowę książki przeczytałam z szybkością błyskawicy, nawet nie zauważyłam, kiedy mi te ileś stron zleciało. Potem męczyłam się kilka dni, czytając po kilka stron dziennie, bo więcej nie byłam w stanie.
Wszystkie trzy dziewczyny to bohaterki z problemami, których nie byłam w stanie zrozumieć (być może ze względu na moje pochodzenie, tak odmienne w końcu). Myślałam, że "Naród, który nie zna strachu" przybliży mi chociaż trochę to, jak wygląda sprawa kobiet w armii izraelskiej, jak to wszystko się odbywa. Tymczasem dostałam książkę, nad którą cały czas się zastanawiam, ba, nawet nie dała mi spać w nocy. Ze względu na tak ciężki ładunek emocjonalny.
Nie umiem powiedzieć, czy to polecam. Powiem tak: przez ostatnie 20 stron brnęłam z takim wysiłkiem, że chciałam to już rzucić w diabły i stwierdzić, że nie mogę i nie chcę dalej przez to przechodzić. Dałam jednak radę, ale nie wiem, czy było warto.
Dłuższa opinia tutaj: --> https://czechozydek.wordpress.com/2015/01/11/shani-boianjiu-narod-ktory-nie-zna-strachu-2/

Chciałam to przeczytać już w momencie ujrzenia po raz pierwszy okładki i przeczytania opisu książki. Matko święta, pomyślałam sobie, to może być coś wybitnego, wciągającego... Nie, mało powiedziane - to może być coś, czym się zachwycę i co będę sławić po wsze czasy. Tak mi się duet okładka+opis spodobał.
Rzeczywistość jednak nie była dla mnie taka łaskawa.
Pierwszą połowę...