"Mleko i miód" kojarzy się mi z tumblrem w 2016-17 roku, estetyką pale i grunge, oraz z artystycznymi zdjęciami, w których centrum był właśnie ten tomik. Jak wiele nastolatek byłam wręcz chora na ten tomik, ale rodzice nie chcieli mi go kupić - pamiętam jak bardzo zazdrościłam koleżance, która kupiła go za pieniądze z urodzin, ale nigdy mi go nie pożyczyła, bo bała się że go zniszczę. Potem zapomniałam o nim na wiele lat i teraz sięgnęłam po niego jako kobieta powoli zbliżająca się do ćwierćwiecza, raczej z tych, którzy poezji nie czytają. Początek całkiem mi się podobał, ale im dalej w las, tym gorzej. Na palcach dwóch rąk mogę policzyć wiersze, które chwyciły mnie mniej lub bardziej za serce, i to nawet nie ze względu na ich przełomowość, tylko raczej podobieństwo doświadczeń. Potem tomik przekształca się w poetyckiego fast-fooda. Pomijając pojedyncze przebłyski rzeczywistej wrażliwości poetyckiej, można ten zbiór śmiało określić mianem banalnego i pretensjonalnego. Gdyby tylko to było problemem, to raczej przychylniej patrzyłabym na autorkę, bo przecież nie każdy musi być od razu perfekcyjnym poetą, poza tym takie minimalistyczne wiersze też potrafią być wzruszające i ładne. Ale kiedy widzę, że całkiem spora część tomiku to krążące już od nawet dziesięciu lat po internecie "głębokie" cytaty (czasem lekko zmienione), to czuję się lekko oszukana. Bo przecież autorka podpisała się pod nimi tak, jakby były jej. Nie wiem skąd ten pomysł, czyżby po to, żeby zwiększyć objętość tomiku? Oprócz tego gdzieś udało mi się przeczytać jakoby lwia część wierszy została "podkradziona" innej poetce. Nie udało mi się jednak znaleźć dużo na ten temat. Podsumowując, zawsze lubię widzieć twórczość kobiet, które nie boją się poruszać tematów związanych z feminizmem, bólem po stracie, traumą generacyjną i tak dalej. Ale to nie wystarcza, coś jeszcze musi za tym stać. Myślę, że gdyby Rupi Kaur nie uparła się przy tej formie krótkich, urwanych zdań, to mogłaby całkiem nieźle pisać - ale prawdopodobnie wtedy nie byłaby takim fenomenem tumblra, gdzie jej poezja wybiła się właśnie ze względu na to, że nie jest długa, trudna i łatwo ją przyswoić.

"Mleko i miód" kojarzy się mi z tumblrem w 2016-17 roku, estetyką pale i grunge, oraz z artystycznymi zdjęciami, w których centrum był właśnie ten tomik. Jak wiele nastolatek byłam wręcz chora na ten tomik, ale rodzice nie chcieli mi go kupić - pamiętam jak bardzo zazdrościłam koleżance, która kupiła go za pieniądze z urodzin, ale nigdy mi go nie pożyczyła, bo bała się że...