Nie tak, żebym od razu padła na kolana w wznosiła pochwały dziękczynne. Nie tak, żebym otworzyła usta ze zdziwienia, z niedowierzania i tak trwała. Nie tak, żebym aż zaniemówiła z wrażenia.
Ale tak, abym zapisała w katalogu swoim tych co warto nie tylko przeczytać, ale i za jakiś czas w poszukiwaniu przyjemności do nich wrócić. Tak, abym zapisała w katalogu romanse dla Małej, bo choć seks pełni tutaj całkiem sporą rolę, to jest w nim i w otoczeniu coś jeszcze, coś co sprawia, że to nie tylko seks dla niego samego.
To szalenie przyjemna historia dwójki ludzi, którzy przypadkiem pewnego dnia stanęli sobie na drodze, a jedno z nich postanowiło tę sytuację wykorzystać. Reven upatruje w „umierającej” Leah możliwości na spokój od nachalnych matron patrzących na niego okiem przyszłej teściowej. Leah, kiedy przestaje być „umierająca” postanawia wyciągnąć z tej sytuacji korzyść dla siebie.
Czy im się to udaje?
Ano tak.
Choć każde z nich dochodzi do tego inną drogą. Mijają się w swoich oczekiwaniach. Z panny (no raczej żony) niechętnej Leah, staje się bardzo chętna, w przeciwieństwie do Ravena, który po pokonaniu niechęci żony (już wtedy prawomocnej), staje się może nie niechętny, ale wycofany i mocno zdystansowany.
Wydaje się, że łączą ich tylko noce, jej służące do przekonania go, jak bardzo go kocha i że on jest w stanie ja pokochać, jemu do zaspokojenia potrzeb, oraz przekonania jej i siebie jakim jest draniem.
I dla nikogo nie będzie zaskoczeniem, że jak okazuje się, noce zaprowadziły ich znacznie dalej dla niego i bliżej dla niej. W nim coś pękło ostatecznie, a ona wycofała się. Potem trzeba było tylko oprzytomnieć, wsiąść na konia, pognać w deszczu w ciemność, aby znaleźć ją w miejscu gdzie wszystko się zaczęło. A potem tylko pokazać jej, że choć się nie zmienił, to i tak jest mocno zmieniony.
Wydaje się niby banalne, ale jednak takie nie jest. W czym dokładnie tkwi siła tej opowieści? Dla mnie w normalności. W bohaterach, wcale niedoskonałych. Borykających się z przeszłością, nie do końca przekonanych co chcieliby robić w przyszłości. Ale jest między nimi ta chemia, która sprawia, że nie można przejść obok nich obojętnie. Która nakazuje zatrzymać się w pół kroku, popatrzeć, powzdychać i pozazdrościć czasami.
Kolorytu niewątpliwie dodają: raz - przyjaciele Ravena. Zabawni, oddani, z lekkim podejściem do życia, ale wiernością w sercu i zachowaniu, dwa – jego służba, grupa byłych żołnierzy, którzy pełnią funkcję przydzieloną na drodze losowania, i tak kucharz jest majordomusem, ogrodnik jest stajennym, ogrodnik kucharzem.
Może nie śmiałam się, ale kilka razy uśmiechnęłam z przyjemnością i myślę, że do momentu ranka po późnej nocy poślubnej, było mi szalenie miło. Potem było też ciężko, ale z uporem czekałam, aż Raven przypomni sobie co znaczy być dorosłym i w końcu tak się zacznie zachowywać.
Jak dla mnie to bardzo uczuciowa książka, pełna lekkich niuansów, słów rozgrywanych gdzieś tam w przelocie z masą rozterek bohaterów, z problemem dorośnięcia i Leah i Ravena. Opowieść z mocnym plusem postaci utarczek słownych, ale i wewnętrznych monologów.

Choć z drugiej strony, to taka prosta historia.

Nie tak, żebym od razu padła na kolana w wznosiła pochwały dziękczynne. Nie tak, żebym otworzyła usta ze zdziwienia, z niedowierzania i tak trwała. Nie tak, żebym aż zaniemówiła z wrażenia.
Ale tak, abym zapisała w katalogu swoim tych co warto nie tylko przeczytać, ale i za jakiś czas w poszukiwaniu przyjemności do nich wrócić. Tak, abym zapisała w katalogu romanse dla...