Po wydarzeniach z pierwszego tomu (i największym plot twiście), Amelia chce poznać prawdę dotyczącą swojego ojca. Przy wsparciu Jonatana wyruszają do Stanów gdzie będą mieli możliwość spotkać go na żywo, choć słowo żywo w tej dylogii jest mocno nad wyraz…if you know what I mean 🤯

Relacja tej młodej dwójki bardzo się rozwija, jednak mimo wszystko jest między nimi ogromna przepaść, z którą będzie im ciężko sobie poradzić. Co musi się stać by tych dwoje na prawdę mogło być razem?

……………………………………………………………
Mam trochę problem z tą historią, bo o ile pierwsza część była na prawdę w porządku o tyle tu już mamy schody.

Jonatan…w tym tomie jest strasznie absorbujący i chyba trochę za bardzo uzależniony od Amelii, momentami jego zachowanie i dialogi aż drażniły.

Mam wrażenie, że słowem wiodącym w tej części był wyraz fantomowy (za każdym razem inaczej odmieniony), nie zliczę ile razy zostało ono użyte.

Myślę, że zakończenie uratowało trochę tę historię, bo tak na prawdę pierwsze 200 stron było tak sobie. Koniec był niejednoznaczny za co daję plusa, bo było to przedstawione w ciekawej formie. Trochę się zrobiło zbyt fantastycznie, ale mimo wszystko na koniec fajnie się to ze sobą zgrało.

Tutaj tych zagadek było nieco mniej niż w pierwszej części i głównie obracaliśmy się wokół uczuć i emocji pierwszoplanowych bohaterów.

Ogólnie cała ta historia była okej, miała swoje lepsze i gorsze momenty. Sam pomysł na fabułę był ciekawy, jednak gdzieś to trochę uleciało w wykonaniu.

Po wydarzeniach z pierwszego tomu (i największym plot twiście), Amelia chce poznać prawdę dotyczącą swojego ojca. Przy wsparciu Jonatana wyruszają do Stanów gdzie będą mieli możliwość spotkać go na żywo, choć słowo żywo w tej dylogii jest mocno nad wyraz…if you know what I mean 🤯

Relacja tej młodej dwójki bardzo się rozwija, jednak mimo wszystko jest między nimi ogromna...