Zniesmaczona pewną fikcyjną książką o piekle totalitaryzmu komunistycznego opisująca głównie naturalistyczne obrazy odczłowieczenia miałam obawą czy i tę książkę doczytam do końca . Okazała się płonna . Autor znalazł bowiem rewelacyjny pomysł na konstrukcję dźwigającą okrucieństwo treści. Jest w nim koncept - metafora lalkarza i jego drewnianej lalki. Czegoś co imituje życie , stwarza złudzenie czegoś prawdziwego, co uczestniczy w jakimś przedstawieniu, jest cieniem żywotności a jednak nie ma nic wspólnego z samoistnym życiem. Główny bohater jest postacią ,która jest i nie jest sobą, która chce i nie chce o sobie wiedzieć. Oprócz wstrząsającego obrazu dyktatury niszczącej nie tylko ciała, ale i tożsamości, książka ma tez walor uniwersalny. Czy niechęć do pamiętania nie jest czasami niezbędnym mechanizmem obronnym? Czy warto za wszelką cenę zachować ciągłość tożsamości, czy może budować ją dostosowując się do warunków, by zachować minimum spokoju? Czy naprawdę mamy taki duży wpływ na to kim jesteśmy i kim się stajemy? Autorowi udało się rewelacyjnie połączyć historię, realia polityczne, dramat jednostki i ponadczasowe, egzystencjalne pytania

Zniesmaczona pewną fikcyjną książką o piekle totalitaryzmu komunistycznego opisująca głównie naturalistyczne obrazy odczłowieczenia miałam obawą czy i tę książkę doczytam do końca . Okazała się płonna . Autor znalazł bowiem rewelacyjny pomysł na konstrukcję dźwigającą okrucieństwo treści. Jest w nim koncept - metafora lalkarza i jego drewnianej lalki. Czegoś co imituje...