Hotel Savoy

jest sam i prosi..trzymajcie mnie
taka jest samotność
jeśli czas będzie powolny
to koniec jego dni

a mógłby opowiadać
o asach w rękawach
o planach
to już nie ma znaczenia

zostaje opium i porcja dżinu
w fotelu Belmonta
dobrze jest słuchać skrzypiec
ryzykujesz z uśmiechem
nareszcie jesteś
królem pik

The Card Cheat The Clash

dlaczego? zapomniano? o takiej książce?...jest grubosłowna i surowa...i prawdziwa i piękna i szpetna....i prawie nikt jej nie zna...wiem jedno,jeśli będzie mi dane wracać z kiedyś z wojny już bukuję hotel Savoy (służbowo,oczywiście)...w Łodzi..podwodnej może..
Proszę przeczytajcie,bo warto..jedno słowo,jeden pocisk...

jest sam i prosi..trzymajcie mnie
taka jest samotność
jeśli czas będzie powolny
to koniec jego dni

a mógłby opowiadać
o asach w rękawach
o planach
to już nie ma znaczenia

zostaje opium i porcja dżinu
w fotelu Belmonta
dobrze jest słuchać skrzypiec
ryzykujesz z uśmiechem
nareszcie jesteś
królem pik

The Card Cheat The Clash

dlaczego? zapomniano? o takiej książce?...jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Witajcie w Łodzi, „Bóg ukarał to miasto przemysłem. Przemysł jest najsurowszą karą Bożą”, na tym oceanie powojennej beznadziei jest jedna wyspa szczęśliwa, Hotel Savoy, a jego syreni głos kusi strudzonych wędrowców: „obiecuje wodę, mydło, toaletę w stylu angielskim, windę, pokojówki w białych czapkach”.
O bądźcie przeklęci, którzy zaufaliście secesyjnym fasadom, w istocie kołaczecie do bram samych piekieł, a przemierzając te siedem pięter rozpaczy, zagłębiamy się w kolejne kręgi dantejskiego przybytku, o dziwo to pierwszy przypadek, gdy upadek człowieka mierzy się wjazdem windą na kolejne piętro hotelu.
Joseph Roth przeprowadził wnikliwą wiwisekcję wielokulturowego społeczeństwa z okresu dwudziestolecia międzywojennego, ukazał sfery arystokratyczne i chytrych fabrykantów, sytych i zdeprawowanych, zajmujących luksusową przestrzeń parteru i kilku pierwszych pięter, im wyżej tym hotelowi goście prezentują coraz gorszy sort ubrań, ale wyższą wrażliwość i duchową prawość, a plugawa mansarda to obraz ostatecznego, społecznego upadku, brak możliwości uregulowania rachunków, odcina możliwość opuszczenia tego przeklętego miejsca.
„Hotel Savoy” to majstersztyk, jego siłą jest wielowymiarowość, niezwykle plastyczny język i genialny sposób obrazowania, w jednym, dwóch zdaniach autor potrafi oddać charakter postaci:
„Będąc chudym i smukłym, mógł pomieścić się w każdym kącie. Był to w ogóle jego los – wynajdywanie i wypełnianie luki w cudzym życiu”.

Witajcie w Łodzi, „Bóg ukarał to miasto przemysłem. Przemysł jest najsurowszą karą Bożą”, na tym oceanie powojennej beznadziei jest jedna wyspa szczęśliwa, Hotel Savoy, a jego syreni głos kusi strudzonych wędrowców: „obiecuje wodę, mydło, toaletę w stylu angielskim, windę, pokojówki w białych czapkach”.
O bądźcie przeklęci, którzy zaufaliście secesyjnym fasadom, w istocie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawy sposób na naukę niemieckiego !

Ciekawy sposób na naukę niemieckiego !

Pokaż mimo to

Genialna, z rewolucja w tle, hotel na końcu plonie i nie wiadomo kto jest jego właścicielem. Na rożnych pietrach mieszkają ludzie z rożnej socjety, w tym aktorki i cyrkowcy

Genialna, z rewolucja w tle, hotel na końcu plonie i nie wiadomo kto jest jego właścicielem. Na rożnych pietrach mieszkają ludzie z rożnej socjety, w tym aktorki i cyrkowcy

Pokaż mimo to

Wyobraź sobie, że twój kraj przestaje istnieć. Nie masz jednak tej szczęśliwej możliwości skanalizowania gniewu, jaką dano twoim przodkom, nie istnieje bowiem żaden namacalny wróg, najeźdźca czy zaborca.
To nie fabuła powieści science fiction, a “Hotel Savoy” Josepha Rotha. Akcja debiutanckiej powieści autora “Marszu Radetzky’ego” zawiązuje się w chwili, gdy powracający z rosyjskiej niewoli Gabriel Dan zatrzymuje się w pewnym fabrycznym mieście. Nie ma dokąd wracać - jego rodzice nie żyją, a dalsza rodzina traktuje jak natręta. Gabriel nie jest ani Niemcem, ani Polakiem, był poddanym cesarza, ale cesarstwa już nie ma. Mógłby zrobić szybką karierę (jest przecież młody, inteligentny, ludzie go lubią), ale wojenne traumy pozbawiły go woli życia. Choć wmawia sobie, że być może kiedyś mu się uda zrobić interes życia, to prawdopodobnie sam w to nie wierzy.

Pod “Hotelem Savoy” mógłby bez mrugnięcia okiem podpisać się każdy z egzystencjalistów. Tyle jest w tej powieści smutku, tyle straconych złudzeń, poczucia bezsensu i braku możliwości oparcia o jakąkolwiek “wielką literę”, że spokojnie wystarczyłoby na kolejnego “Obcego” czy “Mdłości”. Wprawdzie Roth przełamuje to wrażenie drugą część książki i wprowadzeniem postaci Zvonimira symbolizującego “pogańską” wolę życia, ale finał nie pozostawia żadnych złudzeń.

Akcja powieści rozgrywa się w Łodzi (co stanowi dla mnie dodatkowy plus) choć nazwa miasta nie pada tu ani razu. Roth przez jakiś czas mieszkał w jednym z łódzkich hoteli (był korespondentem prasowym), i to tu właśnie podsunięto mu pomysł na napisanie książki. Niestety niechętny stosunek władz PRL-u do tego “burżuazyjnego” twórcy sprawił, że o jego książkach w naszym kraju nie mówiono dostatecznie dużo.

Arcyciekawym pomysłem jest sam hotel (istnieje naprawdę - jeden z piękniejszych budynków łódzkiej secesji). Wprawdzie we wstępie Bogdan Tosza sugeruje, że to symbol odwróconego, dantejskiego piekła (najgorsze poziomy są na górze), ja jednak widzę w nim postawiony na głowie świat. U samego dołu znajdują się bogaci i ci, którzy przyjeżdżają do hotelu tylko na jakiś czas. Im wyżej tym gorzej - na górze czekają na śmierć biedacy, którzy aby mieć na czynsz zastawiają kolejne walizki. Hotelem rządzi tajemniczy Kalogeropoulos, którego nikt nie widział, ale każdy drży przed nim ze strachu (czyżby personifikacja Absolutu?). Rozwiązanie zagadki właściciela hotelu to jeden z najciekawszych motywów powieści.

Styl, jakim została napisana książka, jest równie interesujący jak sama fabuła. Roth lubi krótkie celne zdania, okrasza całość licznymi dialogami, by po chwili zaskoczyć czytelnika zwolnieniem akcji, dygresją czy rozbudowanym opisem. Co zaskakujące nader sprawnie radzi sobie zarówno z jednymi jak i drugimi partiami tekstu. I choć niejeden miłośnik współczesnej literatury popularnej mógłby powiedzieć, że tak się już dziś nie pisze (niby prawda), to wypadałoby odpowiedzieć jedynie “a szkoda”.

“Hotel Savoy” można interpretować na wiele sposób: można czytać go przez pryzmat wojennych traum autora, można szukać opowieści o społecznych nierównościach, można bawić się w wyszukiwanie symboli, można odnaleźć wizję powtarzalności dziejów, można odkrywać kolejny literacki portret Łodzi, można wreszcie znaleźć tu uniwersalną przypowieść o ludzkim losie. A wszystko to na raptem 150 stronach.

Wyobraź sobie, że twój kraj przestaje istnieć. Nie masz jednak tej szczęśliwej możliwości skanalizowania gniewu, jaką dano twoim przodkom, nie istnieje bowiem żaden namacalny wróg, najeźdźca czy zaborca.
To nie fabuła powieści science fiction, a “Hotel Savoy” Josepha Rotha. Akcja debiutanckiej powieści autora “Marszu Radetzky’ego” zawiązuje się w chwili, gdy powracający z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Największa wartość tej książki to dla mnie fenomenalne, ale krótkie, wręcz sygnalizacyjne opisy charakterów ludzkich wielka empatia dla ludzi biednych i skrzywdzonych. Roth w kilku zdaniach, czasem nawet i w jednym, był w stanie opisać zasadnicze cechy określonej osoby. Fenomen Rotha polega m.in. na tym, że krótka treść i zwięzła forma dale szalenie dużo do myślenia.
O występującym epizodycznie kapitanie policji wspomniał, że "był dobrym i próżnym człowiekiem". Reżyser z Monachium z kolei "jest złym człowiekiem, kłamie nie dla przyjemności, sprzedaje swoją duszę za marne grosze". Kontrowersje wśród gości hotelu, a zarazem olbrzymie nadzieje budził bogacz Bloomfield, który przybył na chwilę z wizytą. Autor zobaczył go, jak na cmentarzu odwiedzał grób ojca, a potem dał jałmużnę żebrakom. Czy był to odruch serca? "Dawał pieniądze, ażeby wykupić swoją duszę od grzechu złota".
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2019/11/joseph-roth-hotel-savoy.html

Największa wartość tej książki to dla mnie fenomenalne, ale krótkie, wręcz sygnalizacyjne opisy charakterów ludzkich wielka empatia dla ludzi biednych i skrzywdzonych. Roth w kilku zdaniach, czasem nawet i w jednym, był w stanie opisać zasadnicze cechy określonej osoby. Fenomen Rotha polega m.in. na tym, że krótka treść i zwięzła forma dale szalenie dużo do myślenia.
O...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Znam "Hioba" Rotha, podobał mi się bardzo. Teraz mam mieszane odczucia. Jakoś nie do końca potrafię odczytać tu tę zapowiadaną na okładce i w przedmowie "metaforę drogi na Zachód". Wydaje mi się to lekko naciągane, ale może się nie znam. W każdym razie dziwna jakaś ta książka i trochę nudna. Niektóre dialogi sztuczne.
Przeczytałam głównie ze względów sentymentalnych, bo znam budynek hotelu "Savoy" z czasów studiów w Łodzi, prezentował się ciekawie, w środku nigdy nie byłam.
Powieść jest krótka(155 stron) i to też powód, dla którego skończyłam lekturę.
Kilka opinii na LC jest entuzjastycznych. Przyznam, że trochę się zastanawiam, "czemu mnie nie zachwyca, skoro powinna zachwycać" :)

Znam "Hioba" Rotha, podobał mi się bardzo. Teraz mam mieszane odczucia. Jakoś nie do końca potrafię odczytać tu tę zapowiadaną na okładce i w przedmowie "metaforę drogi na Zachód". Wydaje mi się to lekko naciągane, ale może się nie znam. W każdym razie dziwna jakaś ta książka i trochę nudna. Niektóre dialogi sztuczne.
Przeczytałam głównie ze względów sentymentalnych, bo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bywa tak, że i genialne (a bez zbytniej emfazy: przynajmniej wartościowe) powieści odpływają w niebyt i zapomnienie. Ba! Cały dorobek autora idzie w przysłowiową "odstawkę" i pokrywa się kurzem w bibliotekach i antykwariatach. Podobnie sytuacja wygląda z "Hotelem <Savoy>" Josepha (Józefa) Rotha. Niesłusznie, tym bardziej, że i sam nowelista uważał ten utwór za swój najlepszy.
Nie jest to książka o Łodzi, choć bez wątpienia akcja powieści właśnie w Łodzi się dzieje: opis wąskiej ulicy, przy której "niczym olbrzym" stoi tytułowy hotel, widok z okna na podwórza i "krzywe dachy" wrastające łagodnie w cień, opis kominów i pyłu pokrywającego miasto - nie ma wątpliwości, w którym mieście znajduje się "Savoy" pełniący rolę "bram Europy", jak stwierdza główny bohater. A jednocześnie w opisach wędrówek, żydowskiego cmentarza, pogrzebu z osłem w tle jest coś z ducha bliskiego onirycznej prozie Brunona Schultza: przestrzeń nieumiejscowiona, wyobrażona.
I Hotel - przekrój przez społeczeństwo, zmęczone, wyczekujące zmian, zastygłe i chaotyczne.
Przywołane przez Rotha obrazy ciężko wyrzucić z głowy, tak sugestywna potrafi być ta oszczędna i skromna w środkach wyrazu powieść. A cudeńko to istne, klimat idealny do Teatru Telewizji.
Szkoda, że w literaturze nie stał się "Hotel <Savoy>" tym, czym "Hotel California" zespołu Eagles dla muzyki popularnej: ostatecznie, nad oboma hotelami ciąży ta sama klątwa.

Bywa tak, że i genialne (a bez zbytniej emfazy: przynajmniej wartościowe) powieści odpływają w niebyt i zapomnienie. Ba! Cały dorobek autora idzie w przysłowiową "odstawkę" i pokrywa się kurzem w bibliotekach i antykwariatach. Podobnie sytuacja wygląda z "Hotelem <Savoy>" Josepha (Józefa) Rotha. Niesłusznie, tym bardziej, że i sam nowelista uważał ten utwór za swój...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Joseph Roth wrocil z wojny w 1918 roku. Spedzil na froncie dwa lata. Jego emocje i doswiadczenia tego czasu wyraza glowny bohater 'Hotelu Savoy'.
Gabriel Dan po niewoli syberyjskiej wedruje na 'Zachod'. Przystankiem staje sie Lodz i hotel, ktory ma 864 pokoje. Miejsce to promienieje na zewnatrz, wewnatrz zas bieda miesza sie z bogactwem. Mieszkancy zyja z prania, ze sprzedazy wysnionych numerow loteryjnych, z fortun fabrykanckich.
Dan, jak tysiace naplywajacych zolnierzy szuka bezskutecznie pomocy finansowej i jakiejkolwiek pracy.
Miastem wstrzasaja w tym czasie strajki glodnych robotnikow tekstylnych.
Tytulowy hotel to kilka pieter rozpaczy, a panujace tam zycie oddaje owczesne zaleznosci spoleczne i ludzki dramat.
Dobre tlumaczenie.

Joseph Roth wrocil z wojny w 1918 roku. Spedzil na froncie dwa lata. Jego emocje i doswiadczenia tego czasu wyraza glowny bohater 'Hotelu Savoy'.
Gabriel Dan po niewoli syberyjskiej wedruje na 'Zachod'. Przystankiem staje sie Lodz i hotel, ktory ma 864 pokoje. Miejsce to promienieje na zewnatrz, wewnatrz zas bieda miesza sie z bogactwem. Mieszkancy zyja z prania, ze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdy wszedłem do Hotelu Savoy nie spodziewałem się, że będę mógł zobaczyć ludzi dla których to miejsce jest czymś więcej, niż tylko zwykłym punktem przesiadkowym na drodze do lepszego życia. Nie wiedziałem, że w tym hotelu o pięknych fasadach ujrzę wnętrza, gdzie duchowa nędza kontrastuje z bogactwem myśli. Nie domyślałem się nigdy, że wysłucham życzeń i modlitw ludzi, których serca są małe ale z pewnością nie mają w sobie zła. Jak wysoko można jeszcze upaść? Czy im wyższe piętro tego pięknego budynku, to tym większe cierpienie jego lokatorów? Moja wędrówka dała mi nie tylko wiele estetycznych przeżyć związanych z ciekawymi charakterami bohaterów, ale też pozwoliła bardziej zrozumieć żydowską wrażliwość i ukrytą nostalgię. Pokazała mi, że są ludzie których ojczyzna jest tam gdzie groby ich przodków.

W "Hotelu Savoy" życie łączące się ze śmiercią za pośrednictwem starego żydowskiego cmentarza jest pokryte warstwą pyłu węglowego z miasta w którym przyszło mu istnieć. Ale pomimo tego wszędobylskiego brudu ma w sobie coś tak ekscytującego, że nie można łatwo o nim zapomnieć. Tą inspiracją do rozmyślań jest życie i jego właściciele oznaczeni jedynie numerami, mieszkający w najwyższych pokojach. To przekrój drabiny społecznej z dwudziestolecia międzywojennego, którego znaczenie podane jest w odwrotnej kolejności. Im wyżej tym gorzej a przepych jest synonimem dolnych pięter. Jeśli zaciekawiony przybysz chciałby zobaczyć smutek którego tu nie brak, to chętnie bym go oprowadził po miejscach spowitych w kłębach pary z pralni. Ale jeśli miałby ochotę na radość i odrobinę sztucznego szczęścia, to zaprosiłbym go do baru w dolnej części hotelu, gdzie ulotnymi chwilami można zapełnić czas hotelowego pobytu.

Słów Josepha Rotha nie można odczytywać jedynie za pomocą rozumu. Potrzeba wiele serca aby wczuć się w nastrój ludzi poszukujących swojego miejsca na ziemi. Bo Savoy to tylko metafora ścieżki, którą odbywają rzesze tych, dla których znalezienie swojej Ziemi Obiecanej będzie ukoronowaniem dobrego życia. Dla niektórych ta podróż zakończy się sukcesem i szczęście zawita w ich progi. Innym być może przyjdzie zaginąć w odmętach rewolucyjnych czasów po I Wojnie Światowej. Chociaż Roth umieszcza akcję swojej powieści w okresie w którym wiele się działo, to jednak sam rewolucjonistą nie jest. To raczej samotnik, który nie poczuwa się do odpowiedzialności za losy wspólnoty. Dla niego liczy się zdrowa konstytucja ludzkiej osobowości a nie zamęt symbolizujący piekło i śmierć.

Nastrojony refleksyjnie podczas opuszczania Hotelu Savoy, pomyślałem o nim jako o jednym wielkim siedlisku życia na którego ostatnich piętrach mieszkają ludzie będący zakładnikami swojej egzystencji. Dla nich to miejsce niczym biblijna Sodoma zawsze będzie nieszczęściem. Tak samo jak fabryczne miasto w którym przyszło im się zatrzymać, spełnia rolę grobu dla ubogich oraz cały świat, będący więzieniem dla osób nie mogących rozwinąć swoich skrzydeł. Dzięki temu olbrzymiemu hotelowi mogłem śnić nie śpiąc a jednocześnie nauczyć się wiele o innych ludziach.

Gdy wszedłem do Hotelu Savoy nie spodziewałem się, że będę mógł zobaczyć ludzi dla których to miejsce jest czymś więcej, niż tylko zwykłym punktem przesiadkowym na drodze do lepszego życia. Nie wiedziałem, że w tym hotelu o pięknych fasadach ujrzę wnętrza, gdzie duchowa nędza kontrastuje z bogactwem myśli. Nie domyślałem się nigdy, że wysłucham życzeń i modlitw ludzi,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to