Rebecca Makkai to autorka, która w Polsce zbudowała już swoją renomę. W czasie pandemii polski rynek książkowy zaczytywał się w jej „Wierzyliśmy jak nikt” i ocierał łzy wzruszenia. Tak, ja też byłam w tym gronie. I też, ku mojemu własnemu zdziwieniu, zaszkliły mi się oczy, a ja na książkach bardzo rzadko się wzruszam. Dlatego gdy Wydawnictwo Poznańskie ogłosiło, że jej nowa powieść pojawi się w tym roku, jak większość tej grupy, która zapoznała się z twórczością autorki, zapisałam szybko tytuł na liście „koniecznie przeczytać – potencjalny ulubieniec”.

A sama historia zaczyna się naprawdę nietypowo jak na tę autorkę, ale bardzo typowo, jeśli weźmiemy pod lupę inne książki. W 1995 roku w elitarnym liceum Granby’ego kilkunastoletnia Thalia ginie w tajemniczych okolicznościach. Jej ciało znaleziono w szkolnym basenie, a za zabójstwo został skazany Omar, pracownik techniczny. Mamy więc zagadkę kryminalną sprzed lat i wątpliwości wobec osoby skazanej. Jest też ostatnio popularny wątek podcastu – „Sadie”, „Przewodnik po zbrodni według grzecznej dziewczynki”. No właśnie, już na starcie czułam, że w tej nowej powieści Makkai wiele może pójść nie tak.

I niestety nie byłam daleka od prawdy. Bo o ile w języku wciąż czuć warsztat tej autorki i sprawnie się płynie przez tę historię, to jednak z każdą stroną pojawia się kolejny zgrzyt. Co takiego Makkai chciała przekazać czytelnikowi? Bo ostatecznie autorka do tej powieści z wątkiem kryminalnym włącza mnóstwo innych wątków, jak #MeToo, dyskryminacja kobiet, problemy związkowe, cancel culture i tak dalej. Za płytko, za szybko i co najważniejsze za dużo. W pierwszej połowie czytelnik ma wrażenie, że Makkai walczy dość nieudolnie z ramami kryminału, próbując usilnie wymyślić coś nowego i świeżego w tej historii, a w drugiej próbuje umieścić krótki komentarz społeczny, nie zapominając jednocześnie o pierwszej połowie tej książki. I nie kończy tej walki jako zwycięzca.

Z ciężkim sercem to piszę, bo oczekiwania miałam ogromne, a też „Wierzyliśmy jak nikt” było jedną z lepszych książek, które udało mi się przeczytać te kilka lat temu. Ale „Mam do pana kilka pytań” to niestety raczej średniak, który zaawansowanych czytelników niczym większym niż nazwiskiem nie zainteresuje. Raczej zmęczy i może nawet troszkę znudzi. Jeśli już miałabym ja polecać, to raczej tym, którzy za bardziej dojrzałą literaturę dopiero będą się zabierać. I zdecydowanie należy ją sobie dawkować, żeby liczba poruszanych w tej książce wątków nie przytłoczyła. Czy będę czekać na kolejną powieść tej autorki? Na pewno. Ale już ze zdecydowanie mniejszym entuzjazmem.

Kinga Kolenda