chętnie bym zobaczyła ekranizację tej trylogii,
dużo tu ciemnych postaci, ale nic nie jest czarno białe, tak jak i w życiu, choć z drugiej strony, niektóre rzeczy są tak proste i na wyciągnięcie reki, też, tak jak i w życiu,
fajna część druga, po dobrej pierwszej, 3cia przede mną

chętnie bym zobaczyła ekranizację tej trylogii,
dużo tu ciemnych postaci, ale nic nie jest czarno białe, tak jak i w życiu, choć z drugiej strony, niektóre rzeczy są tak proste i na wyciągnięcie reki, też, tak jak i w życiu,
fajna część druga, po dobrej pierwszej, 3cia przede mną

Nie jest to łatwa lektura. Fabuła jak i styl autorki wymagają skupienia. Ogrom problemów, emocji. Surowa proza bez upiększeń. Polecam.

Nie jest to łatwa lektura. Fabuła jak i styl autorki wymagają skupienia. Ogrom problemów, emocji. Surowa proza bez upiększeń. Polecam.

Karin Smirnoff Jedziemy z matką na Północ to drugi tom Sagii Rodziny Kippów.
Po przeczytaniu pierwszego tomu, byłam ciekawa jakie emocje będą mi towarzyszyły przy drugim tomie. Matka rodzieństwa Kippo umiera, życzyła sobie, żeby zostać pochowana w swojej rodzinnej wiosce i tam właśnie toczą się wydarzenia opisane w drugim tomie.
Matka pozostawiła po sobie dom, który zapiała swoim dzieciom Janie i Brorowi. Myślę, że dom miał być symbolem, ich cierpienia, ich bólu i rozbitej rodziny. W wiosce rządzi wspólnota regligijna, która podporządkowuje sobie całe życie mieszkańców. Jednak Jana pokazuje swój silny charakter i nie godzi się na reguły tam panujące, jej bunt, pokazuje jaki ma silny charakter, a jednocześnie jak bardzo pragnie opieki i miłości. Traumy wyniesione z dzieciństwa nie pozwalają jej budować dobrych i prawdziwych relacji.
Natomiast Bror staje się nagle bardzo spolegliwy i podporządkowany, próbuje ułożyć sobie swoje życie, jednak kosztuje go naprawdę dużo wysiłku.
W drugim tomie czytelnik poznaje nowe postaci, nowe znajomości, które niosą nowe możliwości dla bohaterów.
Zakończenie jest bardzo emocjonujące i zaskakujące.
Nie pozostaje mi nic innego jak rozpocząc czytanie trzeciego tomu – ostatniego.

Karin Smirnoff Jedziemy z matką na Północ to drugi tom Sagii Rodziny Kippów.
Po przeczytaniu pierwszego tomu, byłam ciekawa jakie emocje będą mi towarzyszyły przy drugim tomie. Matka rodzieństwa Kippo umiera, życzyła sobie, żeby zostać pochowana w swojej rodzinnej wiosce i tam właśnie toczą się wydarzenia opisane w drugim tomie.
Matka pozostawiła po sobie dom, który...

Ojjj... Nie zrobiła już na mnie takiego wrażenia jak pierwsza część, może dlatego, że byłam nastawiona na smutek i łzy. Wiem czego się spodziewać. Tymczasem, gdy w części 1 był żal, tak w części 2 była złość. Główna bohaterka straciła szacunek w moich oczach i ta bardzo !! Na początku historii bardzo współczułam bohaterom, czułam ich cierpienie, a tutaj w pewnym momencie odczułam, że sami są sobie winni za swoje niezdecydowanie. Oczywiście to moje odczucia.
Bardzo emocjonalna tak czy siak.
1 smutek
2 złość
3.... czyżby radość?

Ojjj... Nie zrobiła już na mnie takiego wrażenia jak pierwsza część, może dlatego, że byłam nastawiona na smutek i łzy. Wiem czego się spodziewać. Tymczasem, gdy w części 1 był żal, tak w części 2 była złość. Główna bohaterka straciła szacunek w moich oczach i ta bardzo !! Na początku historii bardzo współczułam bohaterom, czułam ich cierpienie, a tutaj w pewnym momencie...

Moim skromnym zdaniem ten drugi tom miał w sobie mniej emocji. Poznajemy tu historie matki i siostry głównej bohaterki - Mari. W szoku jestem, że wydarzenia toczą się w 2017 roku... przedstawiona szwedzka społeczność i tzw. Wspólnota religijna jest mocno zacofana. W pierwszej części również był wyczuwalny klimat "średniowiecza". Bardzo zaskakujące zakończenie, ciekawa jestem ostatniego tomu!

Moim skromnym zdaniem ten drugi tom miał w sobie mniej emocji. Poznajemy tu historie matki i siostry głównej bohaterki - Mari. W szoku jestem, że wydarzenia toczą się w 2017 roku... przedstawiona szwedzka społeczność i tzw. Wspólnota religijna jest mocno zacofana. W pierwszej części również był wyczuwalny klimat "średniowiecza". Bardzo zaskakujące zakończenie, ciekawa...

Drugi tom powieści o bliźniakach albinosach czyli Janie i Brorze Kippo. Pojechali na północ, do wsi z której pochodziła ich matka i tak naprawdę tam się rozgrywa cała akcja. Bror zostaje częścią Wspólnoty a Jana próbuje go z tego wyciągnąć. W międzyczasie dzieją się różne inne rzeczy (postać Magdaleny, relacja Jany i Jussiego).
Powieść dobrze się czyta, jest ciekawa i wciągająca i już tak nie przeszkadza brak przecinków oraz inne niedogodności (używanie małych liter w miejsce wielkich czy zlepki imion i nazwisk). Czytelnik się z nimi oswaja.
Jeśli jesteście ciekawi, czy Jana i Bror wrócą do domu, to koniecznie przeczytajcie drugi tom.

Drugi tom powieści o bliźniakach albinosach czyli Janie i Brorze Kippo. Pojechali na północ, do wsi z której pochodziła ich matka i tak naprawdę tam się rozgrywa cała akcja. Bror zostaje częścią Wspólnoty a Jana próbuje go z tego wyciągnąć. W międzyczasie dzieją się różne inne rzeczy (postać Magdaleny, relacja Jany i Jussiego).
Powieść dobrze się czyta, jest ciekawa i...

Druga część sagi jeszcze lepsza. W tej części matka Jany i Brora zmarła, a oni wywieźli ją na północ, do jej rodzinnego miasta Kukkojärvi w Norrbotten, gdzie chciała zostać pochowana. Tam spotykają niezliczoną ilość kuzynów, a także dom, który zostawiła im matka. Brat Jany wciąga się do radykalnego zgromadzenia - wspólnoty, jak poczytałam ma wielu zwolenników w północnej Szwecji i Finlandii i działa poprzez rozgrzeszenie, wstrzemięźliwość i sztywny zestaw zasad. Jeśli nie należysz do zboru, zostaniesz wykluczony ze społeczności lokalnej.
Książka ma niesamowity klimat duszny i mroczny - przemoc, kazirodztwo, gwałt, porzucenie to codzienność w tej małej społeczności, w której milczysz, jeśli wiesz zbyt wiele, i gdzie kwestie winy i przebaczenia są zawsze aktualne.
Poza tym ta powieść jest napisana w specyficzny sposób, który zmusza do powolnego i dokładnego czytania. Znów mamy do czynienia z mocnymi wydarzeniami, które są niemal zdystansowanym ich opisem. Przerażająca …. cudowna

Druga część sagi jeszcze lepsza. W tej części matka Jany i Brora zmarła, a oni wywieźli ją na północ, do jej rodzinnego miasta Kukkojärvi w Norrbotten, gdzie chciała zostać pochowana. Tam spotykają niezliczoną ilość kuzynów, a także dom, który zostawiła im matka. Brat Jany wciąga się do radykalnego zgromadzenia - wspólnoty, jak poczytałam ma wielu zwolenników w północnej...

#czytam_se

"Wstałam i otworzyłam lufcik. Wymieniłam dzieciństwo na jesienny wieczór. Na drzewach ostały się pojedyncze liście. Obok przejechał samochód."
⠀
Myślałam, że w pierwszej części było wiele emocji. Jakże się myliłam. W tamtej części było emocji tyle, ile wody z karafki pomieści łyżeczka. Ta część jest właśnie tą karafką.
⠀
Jana, jej brat, śmierć matki, podróż na północ. Jakieś myśli, wyobrażenia i rozczarowanie. I prawda, obnażanie cech ludzkich. I tylko tyle. Lub aż tyle.

#czytam_se

"Wstałam i otworzyłam lufcik. Wymieniłam dzieciństwo na jesienny wieczór. Na drzewach ostały się pojedyncze liście. Obok przejechał samochód."
⠀
Myślałam, że w pierwszej części było wiele emocji. Jakże się myliłam. W tamtej części było emocji tyle, ile wody z karafki pomieści łyżeczka. Ta część jest właśnie tą karafką.
⠀
Jana, jej brat, śmierć matki, podróż na...

I jeszcze więcej życiowych porażek i kataklizmów.
A do tego bohaterka która we mnie już zupełnie przestała wzbudzać jakiekolwiek pozytywne emocje. Mimo to muszę przyznać, że czyta się tę książkę dobrze, sporo się dzieje.
Interesujące dla mnie jest to że im więcej cierpienia, bólu tym ocena czytelników wzrasta.
Pewnie za jakiś czas sięgnę po trzecią część.

I jeszcze więcej życiowych porażek i kataklizmów.
A do tego bohaterka która we mnie już zupełnie przestała wzbudzać jakiekolwiek pozytywne emocje. Mimo to muszę przyznać, że czyta się tę książkę dobrze, sporo się dzieje.
Interesujące dla mnie jest to że im więcej cierpienia, bólu tym ocena czytelników wzrasta.
Pewnie za jakiś czas sięgnę po trzecią część.

Najchętniej napisałabym tylko, że to był majstersztyk i na tym zakończyła, bo trudno pisać o czymś, co jeszcze buzuje w trzewiach.

Dawno nic mnie tak nie przygnębiło, jak ta trylogia. Dawno też nic mnie tak nie poruszyło. Potrzebuję teraz detoksu, lecz absolutnie nie żałuję, że poznałam losy Jany, głównej bohaterki.

To jest literatura piękna mówiąca o sprawach brzydkich, bolesnych, przerażających, a nawet obrzydliwych. I mówi o tym w sposób naturalistyczny, momentami odstręczający, przy tym jednak wciąż piękny.

Janę otoczyła śmierć, agresja, zobojętnienie na los bliźniego i autorka wybitnie dobrze pokazała, ze to wszystko działa jak gra „podaj dalej”. Pokolenie po pokoleniu przekazuje kolejnemu to, co najgorsze. I gdzieś w tym wszystkim jest ona, Jana, zamknięta na świat, a jednak tak bardzo pragnąca się na niego otworzyć.

Zakończenie wywołało u mnie lawinę łez. Niby powieść urywa się nagle, ale to było mocne uderzenie emocji.

Kłaniam się w pas tłumaczce Agacie Teperek, bo dokonała niemożliwego. Cała trylogia pisana jest bez znaków interpunkcyjnych (prócz kropek) i momentami zachodziłam w głowę jak Pani Agata to zrobiła, że mimo trudnego zadania, wyszła z tej próby zwycięsko.

Czytajcie, bo to jest prawdziwa perła.

Najchętniej napisałabym tylko, że to był majstersztyk i na tym zakończyła, bo trudno pisać o czymś, co jeszcze buzuje w trzewiach.

Dawno nic mnie tak nie przygnębiło, jak ta trylogia. Dawno też nic mnie tak nie poruszyło. Potrzebuję teraz detoksu, lecz absolutnie nie żałuję, że poznałam losy Jany, głównej bohaterki.

To jest literatura piękna mówiąca o sprawach brzydkich,...