Otsuichi w swojej książce „Lato, fajerwerki i moje zwłoki” dał mi to, czego mi brakowało na przestrzeni ostatnich miesięcy, a mianowicie specyficzność. I oryginalność.

W książce mamy dwa opowiadania. Tytułowe jest historią dziewięcioletniej Satsuki zabitej przez własną przyjaciółkę Yayoi. Przez resztę stron opowiada całą akcję próby ukrycia swojego ciał poprzez Yayoi i jej brata Kena. Wszystko jest opowiadane z perspektywy martwej już dziewczynki.

Drugie opowiadanie jest nieco krótsze. Opowieść o służącej Kiyone, która poprzez zjedzenie owocu o własnościach psychodelicznych a nawet śmiertelnych dokonała nieświadomego mordu.

Dawno nie czytałem tak dobrej książki. Otsuichi gra tutaj na emocjach, a czytelnik wpada w trans chcąc więcej i więcej. Wyrabiają się opinie na temat szczególnych bohaterów, cała historia zapada głęboko w pamięć.

Drugą sprawą jest tutaj język. Prosty, nie zawiły i zrozumiały. Nie trzeba rozmyślać i zastanawiać się nad nieznajomą terminologią (pomagają też przypisu tu umieszczone).

O książce rozmyślałem jeszcze przez najbliższe dni po przeczytaniu jej. No, był to dobrze wykorzystany przeze mnie czas i myślę, że wrócę do niej myślami nie raz.

Dziwna książka, dziwna. Ale o to właśnie w niej chodzi.

Otsuichi w swojej książce „Lato, fajerwerki i moje zwłoki” dał mi to, czego mi brakowało na przestrzeni ostatnich miesięcy, a mianowicie specyficzność. I oryginalność.

W książce mamy dwa opowiadania. Tytułowe jest historią dziewięcioletniej Satsuki zabitej przez własną przyjaciółkę Yayoi. Przez resztę stron opowiada całą akcję próby ukrycia swojego ciał poprzez Yayoi i...