Kiedy tylko przeczytałem, że akcja rozgrywa się w czasach drugiej wojny światowej, niezmiernie się ucieszyłem. Nie tylko dlatego, że jestem zapalonym historykiem, ale miałem ochotę sprawdzić jak autorka poradziła sobie z zadaniem, odpowiedniego połączenia faktów historycznych z fabuła powieści. Okazało się później, że książka mnie zauroczyła. Pamiętam kiedy z zaciekawieniem przewracałem pierwsze strony powieści. Wydawała się monotonna, jednak coś przyciągało w tym zwyczajnym opisie znalezienia przez bohaterkę pewnej walizki. Przyznam szczerze, że pierwszy raz stykam się z literaturą Pam Jenoff i pewnie gdybym miał przyjemność wcześniej zasmakować jej książek, wiedziałbym jaką ma smykałkę do opisywania tego, co dzieje się wokół. To najbardziej przyciąga do „Łączniczek z Paryża”. Niezwykła umiejętność autorki do umiejętnego opisania okoliczności. Nie wiem w jaki sposób przygotowywała się do napisania książki, jednak opisy sprawiają wrażenie naprawdę przemyślanych. Dobrze wyselekcjonowanych. Te raczej zbędne odrzuca, a skupia się na tych najważniejszych. Można by powiedzieć, że na elementach, które najlepiej działają na wyobraźnię. Nie zasypuje nas detalami, które tylko przeciążyłyby nam obraz całości. Stara się uchwycić to co najważniejsze dla osiągnięcia jak najlepszego efektu. Podobał mi się jeszcze pewien aspekt, który jest niezwykle istotny dla powieści samych w sobie, mianowicie umiejętność do manipulowania emocjami czytelnika. „Łączniczki z Paryża” były pełne emocji, które często zmieniały się jak w kalejdoskopie. Jednak Pam Jenoff wykazała się czymś nadzwyczajnym, co czyni ją powiedziałbym mistrzynią pisania pełnych emocji treści. Potrafi się nimi posługiwać i kierować. Pamiętam, jak główna bohaterka wspominała o swojej córce. Naprawdę robiło mi się przykro. Słowa te były pełne żalu, który wydawał się naprawdę bić od dialogu. A przecież był to czarny tekst na kartce. Uważam, że sztuka ta jest nadzwyczajna i nie każdy pisarz potrafi tak dobrze odtworzyć uczucia w swoich powieściach. Faktem jest, że sama fabuła była niezwykle ciekawa, a Pam Jenoff robiła wszystko, żeby jeszcze bardziej ją urozmaicić. Z chęcią podążałem śladami Marie i jej zmaganiami z różnymi problemami we Francji okupowanej przez Niemców. Głównie, pewne napięcie przyciągało mnie do fabuły. W powieści Pam Jenoff przez cały czas dało się wyczuć czarne chmury, na które niecierpliwie oczekiwałem. Jednak autorka przedłużała ten najważniejszy moment powodując, że wręcz nie można się było oderwać od treści. Utrzymywała w napięciu. Na koniec należy napomnieć o naprawdę istotnych sprawach, których dotyka Pam Jenoff w książce. Nie jest to zwykła opowieść o kobietach, które zostały zdekonspirowanymi szpiegami we Francji. Opowiada ona również o niespodziewanej miłości, która przychodzi w najmniej oczekiwanych momentach, o przyjaźni, która pozostawia po sobie blizny i cierpienie oraz ostatecznie o ludziach i rządach, które dla własnych interesów są w stanie poświęcić życie jednostki dla tzw. „wyższego celu”.