Życie jest krótkie i pełne emocji, zarówno tych pozytywnych jak i negatywnych. Utrata żony, męża, dziecka, rodziców czy przyjaciela, wywołuje różne reakcję. Czasem popadamy w trans i życie codzienne nas przytłacza. Świadomość, że jeszcze chwilę temu przebywał obok nas ktoś bliski, a teraz go nie ma jest nie do wytrzymania. Mamy ochotę uciec z tego miejsca jak najdalej.

Tak właśnie wygląda życie Salwatora. Młody wdowiec, nie potrafi pogodzić się z śmiercią najbliższych. Postanawia uciec do małej miejscowości- Quies. Liczy na nową szanse i odseparowanie się od negatywnych uczuć. Jednak to małe miasto, kryje w sobie tajemnicę, o której nasz bohater nawet nie śnił. To właśnie tu los zada mu pytanie czym jest życie? Co jest fikcją a co prawdą?.

Jako czytelniczka książek dziele je na dwie grupy:

1. Teskty, które nie wymagają pełnego zaangażowania

2. Teksty, nad którymi trzeba się skupić aby w pełni zrozumieć ich sens.

Oczywiste jest to, że skłaniam się ku tej drugiej kategorii. Do pierwszej zaliczam np. serię Dom nocy czy Ever, natomiast do drugiej książki m.in. Dana Brown'a oraz tą, którą teraz recenzuje. Uważam, że czytając ją należy naprawdę skupić się na tekście ponieważ jeżeli tego nie zrobimy, to nie wyniesiemy żadnej nauki i nie odbierzemy wiadomości, którą chciał przekazać nam autor.

Bardzo spodobała mi się kreacja głównego bohatera. Jego charakter został idealnie dopasowany do sytuacji, w jakiej się znalazł. Jego zachowanie oraz wypowiedzi są odpowiednio pokazane i przede wszystkim emocje nie są przerysowane. Z tym ostatnim miałam już do czynienia przy okazji lektury pewnego tekstu(przepraszam, ale nie umiem przypomnieć sobie tytułu) . Pamiętam , że w tamtej książce cała postać była wręcz sztuczna i źle się czytało o niej. Jednak tutaj jest inaczej, można nawet zaryzykować i powiedzieć, że wszystko zostało napisane z smakiem.



Chciałabym, jeszcze wspomnieć o długości tekstu. Mimo, że nie jest ona zbyt długa i liczy tylko 76 stron to jestem zadowolona. Mam wrażenie, że jeżeli tekst miałby np. 300 stron to czytanie byłoby cięższe i sama książka straciłaby na atrakcyjności.

Michał Staroszczyk w swej książce pokazał czytelnikom jak trudno zmierzyć się śmiercią. Przyznam szczerze, że dla mnie książka nadaje się bardziej dla dorosłych osób ponieważ nastolatkowi może być ciężko zrozumieć ten tekst. Autor pokazał także, że każdy człowiek inaczej przechodzi żałobę i tylko od jego zachowania i mentalności zależy jak ten proces przebiegnie. Jedno jest pewne. Z pewnością nie, należy on do łatwych.


Czy spodobała mi się ta książka?

Mimo, że preferuję książki o rozbudowanej akcji i rzadko czytam teksty, które są pełne refleksji na tema życia czy śmierci to bardzo mi się spodobała. Jest to tak naprawdę pierwsza tego typu książka, która przypadła mi do gustu. Zmusza ona człowieka do refleksji nad bardzo ważnymi doczesnymi sprawami. Dużym plusem jest to, że bardzo szybko się ją czyta, została napisana w stylu prostym i zrozumiałym dla wszystkich.

Jeżeli lubicie książki pełne refleksji lub dopiero rozpoczynacie z nimi przygodę to uważam, że kiedyś powinniście znaleźć trochę czasu na właśnie tę książkę.

Życie jest krótkie i pełne emocji, zarówno tych pozytywnych jak i negatywnych. Utrata żony, męża, dziecka, rodziców czy przyjaciela, wywołuje różne reakcję. Czasem popadamy w trans i życie codzienne nas przytłacza. Świadomość, że jeszcze chwilę temu przebywał obok nas ktoś bliski, a teraz go nie ma jest nie do wytrzymania. Mamy ochotę uciec z tego miejsca jak...