Książka jest bardzo interesująca, ponieważ porusza temat, który ludziom naszego wieku wydaje się prawdopodobnie czymś tak oczywistym, że nie warto się nad tym nawet zastanawiać. Czy cywilizowany człowiek wychowujący się w kraju nietotalitarnym jest w stanie podważyć dziś to, że wszyscy mamy prawo do życia czy wolności? To jedna z kwestii, która nie była przecież oczywistą dla rodzaju ludzkiego od samego początku. Wiele z pytań przewijało się we wszystkich koncepcjach w żadnej nie znajdując wystarczająco pewnego uzasadnienia, by móc stwierdzić, że to jedyna "prawdziwa prawda". Czy istnieje prawo natury? Coś tak immanentnie zgodnego z samym charakterem istoty ludzkiej, by warto było podporządkować temu cały system społeczny>? Czym dokładnie jest prawo natury? Jakie są jego reguły? Jaki jest jego związek z prawem stanowionym tylko i wyłącznie przez człowieka? Skąd się wzięło prawo natury? Czy stworzy je Bóg? Te i wiele innych pytań porusza Tokarczuk prezentując poglądy znanych i mniej znanych filozofów z przełomu wieków przy okazji szokując pewnym postrzeganiem rzeczywistości sugerowanym przez filozofów uznawanych powszechnie za "oświeconych", m.in. stwierdzenie Arystotelesa kim jest człowiek.
Mimo interesującego tematu nie można jednak przemilczeć, że nie jest to najłatwiejsza lektura, zdarzały się akapity tak "przeintelektualizowane" w swojej formie, że nie mogłam ich do końca zrozumieć, zwłaszcza, że autorowi zdarza się wtrącać łacińskie sformułowania bez tłumaczenia ich. Jednak pomimo tej oczywistej wady warto przeczytać książkę po to, by mieć bodziec do zastanowienia się, czym są rzeczy dla nas oczywiste.

Książka jest bardzo interesująca, ponieważ porusza temat, który ludziom naszego wieku wydaje się prawdopodobnie czymś tak oczywistym, że nie warto się nad tym nawet zastanawiać. Czy cywilizowany człowiek wychowujący się w kraju nietotalitarnym jest w stanie podważyć dziś to, że wszyscy mamy prawo do życia czy wolności? To jedna z kwestii, która nie była przecież oczywistą...