Niestety Cykl Inkwizytorski (jak i większość książek Piekary) to przykład książek, nad którymi mogą się dobrze bawić tylko ci o dużej odporności na żenujące absurdy. To jest chyba właśnie najlepsze słowo - żenada. Nie można autorowi odmówić płynności narracji czy umiejętności budowania ciekawej fabuły, bo nawet przebrnęłam przez kilka tomów, ale psychologia postaci, zwłaszcza kobiecych, jest tak denna, że niemal wierzę, iż chłop uchował się gdzieś na jakimś końcu świata i nigdy z żadną nie rozmawiał... Nie musisz posiadać wykształcenia w tym kierunku, wystarczy, abyś był uważnym czytelnikiem, a bez trudu zorientujesz się, że pisał to mizogin, szowinista i homofob, nawet nie znając kilku krążących wokół autora skandali (ja nie znałam, a zdiagnozowałam po pierwszym tomie). Jeśli ktoś szuka ciekawego czytadła dla zabicia czasu, to jak najbardziej dobrze trafił, ale wspomniany uważniejszy czytelnik poczuje się tym żenującym poziomem osobiście urażony. Gdyby wyciąć te absurdy, typu straumatyzowanych, poddawanych przemocy kobiet wybawcy proponujących swe wdzięki (bo to przecież absolutnie nie tak, że właśnie na tym polegała ich trauma, nie, nie), to nawet dobrze by się to czytało, ale tak... Serio, można stracić wiarę w facetów, ja mam niesmak po przeczytaniu tego do dzisiaj

@wilcza_apteka_literacka

Niestety Cykl Inkwizytorski (jak i większość książek Piekary) to przykład książek, nad którymi mogą się dobrze bawić tylko ci o dużej odporności na żenujące absurdy. To jest chyba właśnie najlepsze słowo - żenada. Nie można autorowi odmówić płynności narracji czy umiejętności budowania ciekawej fabuły, bo nawet przebrnęłam przez kilka tomów, ale psychologia postaci,...