Z tomami drugimi bywa różnie, zwłaszcza w fantastyce. Zdarzają się bowiem kontynuacje pisane na siłę, bez większego pomysłu na ich rozwój. „Istoty Światła i Ciemności” do nich nie należą. To doskonały sequel, który zachwyci każdego miłośnika fantastyki i dobrego humoru.

Znowu trafiłam do Nightside. Całe szczęście! Niewiele czasu potrzeba, aby zatęsknić za tym miejscem. Teraz, zaznajomiona już z tajnikami krainy, kroczyłam ulicami Nightside jak stały bywalec. Wstąpiłam do Obcych Znajomków i spotkałam starych znajomych – Wystrzałową Suzie i Ostrego Eddie’go. Nie było jednak miło. Czy w Nightside może w ogóle być miło? Niebo pociemniało i zasnuło się ruchomymi kształtami. To anioły – bezwzględne i okrutne istoty, które poświęcą miasto i jego mieszkańców, aby zdobyć upragniony cel, a jest nim Nieświęty Graal – kielich, z którego w czasie ostatniej wieczerzy pił sam Judasz. John Taylor znów ma ręce pełne roboty; Watykan zlecił mu znalezienie Graala. Podobne plany ma jednak wielu.

Autor miał przed sobą trudne zadanie. W poprzedniej powieści to sytuacja rządziła akcją – dużo bardziej interesował mnie sposób kreowania przestrzeni niż to, co się za chwilę wydarzy. Teraz było jednak inaczej. Nie wszystko było dla mnie nowością, nie wszystko przykuwało moją uwagę; potrzebowałam akcji, zawiłej intrygi, która mnie zaskoczy, pochłonie i sprawi, że ze zdenerwowania zacznę obgryzać paznokcie. Autor mnie nie zawiódł. Dostarczył wielkich emocji nie zaniedbując przy tym swojego genialnego świata. Poznajemy jeszcze mroczniejsze zakamarki Nightside.

„Istoty Światła i Ciemności” mimo, że osadzone w tej samej rzeczywistości i nawiązujące do części poprzedniej, stanowią zupełnie nową opowieść, wprowadzają nowe wątki i galerię niezwykłych postaci (poznajemy między innymi legendarnego Merlina). Świeżość opowiedzianej historii zaskakuje i sprawia, że mamy ochotę na więcej. Pojawiają się niewykorzystane dotąd wątki religijne i klerykalne. Green pozwala sobie na drobną kpinę z religijnych wierzeń. Zarówno wysłannicy nieba, jak i piekła to niedbające o losy ludzi monstra, których trzeba się pozbyć najszybciej jak to możliwe. „Nie było na czym oka zawiesić ani nic do roboty, a nie zamierzałem marnować czasu na modły” - Opisuje swoje wrażenia z pobytu w kościele Taylor. Autor daje nam też ciekawe spojrzenie na Judasza ukazując go w nowym, typowym dla siebie, groteskowym świetle. Wszystko to okraszone humorem.

Warto jednak pamiętać, że powieść Green’a to nie tylko zbiór zabawnych i absurdalnych sytuacji. To także do bólu trafne spostrzeżenia dotyczące świata i człowieka. Tak banalne, że się przy nich nie zatrzymujemy, a uderzają w nas dopiero po chwili, kiedy zdajemy sobie sprawę, że błyskotliwa uwaga odnosić się może nie tylko do dziwnej kreatury, o której czytamy, ale także do nas samych.

Simon R. Green pokazał, że ma niewyczerpane pokłady szalonej wyobraźni. W tomie drugim nadal potrafi zaskoczyć. Co więcej! Nie mam najmniejszych wątpliwości, że także kolejne części tej serii będą równie udane. Green udowodnił, że pomysłów mu nie brakuje, a Nightside ma w sobie jeszcze wiele tajemnic.

Zuzanna Szulist