Takie to sobie.Nie bedę czytał ponownie.Choć niektóre momenty mroczne .Jak w dobrym dark.

Takie to sobie.Nie bedę czytał ponownie.Choć niektóre momenty mroczne .Jak w dobrym dark.

"Polska odpowiedź na Grę o tron" wywołuje u mnie niesmak. Jako hasło marketingowe wywołuje uśmiech politowania, a szkoda, bo książka jest niezła.
Foryś pisze nierówno, ma lepsze i gorsze propozycje, ta należy to tych pierwszych. Mamy ciekawą wielowątkową fabułę osadzoną w pseudo wczesnym średniowieczu. Tłem jest spół miedzy władzą świecą a kościelną, a bohaterowie postawieni po różnych stronach tego konfliktu.
Co do postaci, nie są może to wybitne kreacje, ale mają coś w sobie, co pozwala nam ich polubić. Ani Tankrid, ani Armina ani cesarski bękart nie są kryształowi, mają swoje za uszami, co daje im bardzo ludzki wymiar. Świat nie jest mroczny, okrasiłbym go bardziej jako "smutny" lub "brudny", ale interesujący.
Co więc się nie udało? Chyba Fabryka Słów słów przekombinowała, co niestety zdarza jej się coraz częściej, a jej logo od dawna przestało kojarzyć się z "dobrymi tytułami". Jest to pierwszy tom, kolejnych raczej się nie doczekamy, a szkoda bo potencjał jest. Dla mnie 7/10, dodał bym punkt za motyw Jurgów, ale byłoby to nie fair.

"Polska odpowiedź na Grę o tron" wywołuje u mnie niesmak. Jako hasło marketingowe wywołuje uśmiech politowania, a szkoda, bo książka jest niezła.
Foryś pisze nierówno, ma lepsze i gorsze propozycje, ta należy to tych pierwszych. Mamy ciekawą wielowątkową fabułę osadzoną w pseudo wczesnym średniowieczu. Tłem jest spół miedzy władzą świecą a kościelną, a bohaterowie...

Wracam po małej przerwie - majówce, którą postanowiłam wykorzystać do ostatniej minuty. W trakcie odpoczynku udało mi się przeczytać "Każdy musi płacić" Roberta Forysia, więc oto krótka recenzja książki uważanej przez niektórych za polską "Grę o Tron".

Skąd porównanie tej pozycji do światowego bestsellera? Otóż pisana jest z perspektywy kilku bohaterów: Tankrida z Krom, Arminy Value, Mai oraz Heinza Jareńskiego i przedstawia trzy równoległe fabuły. Motywem przewodnim każdego z wątków naturalnie jest intryga, walka o władzę, brutalność, religia kontra pogaństwo, śmierć i nowe życie. Dodatkowo całość charakteryzuje dość naturalistyczne opisanie świata przedstawionego. Dużo gwałtów, krwi, rzucania mięsem na lewo i prawo, i oczywiście śmierci. Właśnie, autor nie czuje chyba zupełnie skrupułów żeby mordować swoich bohaterów w mniej lub bardziej wyrafinowany sposób, co odkrywam ostatnimi czasy dosyć interesujące zważając na wszystkie teorie mówiące o przywiązaniu autorów do postaci, które tworzą. Choć sama jeszcze nie mogę pochwalić się przeczytaniem którejkolwiek części "Gry o Tron" nie ciężko jest mi zorientować się w jej tematyce biorąc pod uwagę tryliony internetowych anegdot i obejrzane trzy/cztery odcinki serialu emitowanego przez HBO. Faktycznie widzę kilka podobieństw, ale chyba nie pokusiłabym się o tak bezpośrednie porównywanie obu powieści.

Nie jestem też fanką opowieści o wyżej opisanej tematyce dlatego podeszłam do tej książki bardzo sceptycznie. Muszę przyznać, że fragmenty opisujące sceny molestowania i gwałcenia są dla mnie chyba zwyczajnie zbyt intensywnie działające na wyobraźnie. Po prostu nie lubię. Za to kwestie intryg, szybkich zwrotów akcji i zaskoczeń, to jest to, co chyba lubi każdy czytelnik i tu muszę przyznać, że Foryś poradził sobie z tym całkiem gładko. Na początku naturalnie daje nam poznać każdego z bohaterów. Trochę opowiada o ich przeszłości, ale to są dosłownie podszepty. Potem jesteśmy świadkami tego, do czego zmusza ich pozycja, płeć, rola na dworze władcy czy rola którą powierzono im przy święceniach. Akcja rozwija się coraz szybciej, by powoli pozwolić nam doszukiwać się w niej powiązań wątków naszych bohaterów. Na koniec mocne uderzenie, prawy sierpowy i cisza, bo koniec. I zostaje z czytelnikiem pytanie: co dalej?

Tankrid z Krom zostaje przydzielony do przeprowadzenia swego rodzaju śledztwa na dworze wdowy po wojewodzie Srogoszu. Tam też poznajemy Arminę, która jako czcigodna matka ma za zadanie pomóc w cichym zatarciu jakichkolwiek śladów morderstw i ewentualnych praktyk magicznych. Naturalnie rola Arminy zostaje jej przydzielona przez najwyższych w klerze, którzy za chwilę polecą jej wykonanie zadania, które może mieć ogromny wpływ na dalszy los władzy w królestwie. Hainz Jareński syn wyparty przez cesarza Henryka wraca z zakonu, by dowiedzieć się jakie nowe zadanie szykuje mu ojciec. Zaś Maja, młodziutka zakonnica pod wpływem chwili ucieka z zakonu zabijając przy tym jedną ze swych opiekunek. Mnie najbardziej podoba się część opisująca historię Arminy - jest najbogatsza w intrygi, zagmatwanie polityki i niejednoznaczność. To właśnie kontynuację jej opowieści chciałabym poznać najbardziej.

Wracam po małej przerwie - majówce, którą postanowiłam wykorzystać do ostatniej minuty. W trakcie odpoczynku udało mi się przeczytać "Każdy musi płacić" Roberta Forysia, więc oto krótka recenzja książki uważanej przez niektórych za polską "Grę o Tron".

Skąd porównanie tej pozycji do światowego bestsellera? Otóż pisana jest z perspektywy kilku bohaterów: Tankrida z Krom,...

Polka "Gra o tron". Ale jaka "Gra o tron", gdy ta skiażka nie ma nic wspólnego z Grą o tron.

Polka "Gra o tron". Ale jaka "Gra o tron", gdy ta skiażka nie ma nic wspólnego z Grą o tron.

Foryś zaserwował swoim czytelnikom przemyślaną, dobrze napisaną, wielowątkową fabułę. Szybkość akcji i mnogość opisów nie pozwalają się nudzić, a dzięki barwnym, mocno zarysowanym postaciom, zarówno pierwszo-, jak i drugoplanowym, możliwym staje się poznanie ludzkich zachowań. A że wspomnianych postaci jest bardzo dużo, to, mimo wszystko, przy czytaniu trzeba się skupić, by się nie pogubić w późniejszym przebiegu akcji.

Całość na: http://wiedzma-czyta.blogspot.com/2013/09/robert-forys-kazdy-musi-pacic.html

Foryś zaserwował swoim czytelnikom przemyślaną, dobrze napisaną, wielowątkową fabułę. Szybkość akcji i mnogość opisów nie pozwalają się nudzić, a dzięki barwnym, mocno zarysowanym postaciom, zarówno pierwszo-, jak i drugoplanowym, możliwym staje się poznanie ludzkich zachowań. A że wspomnianych postaci jest bardzo dużo, to, mimo wszystko, przy czytaniu trzeba się skupić, by...

Niestety Foryś miał nieźły pomysł na tę powieść, ale niestety nie podobał temu. Jeszcze wydawca, nie pomógł tej książce. Nazywając to dzieło, polską odpowiedź na Grę o Tron.
Nie mówię, że jest to fatalna powieść: ma parę plus, momentami naprawdę fajnie się czyta, niektórzy bohaterowie są wyraziści, ale momentami wieje okropną nudą.

Niestety Foryś miał nieźły pomysł na tę powieść, ale niestety nie podobał temu. Jeszcze wydawca, nie pomógł tej książce. Nazywając to dzieło, polską odpowiedź na Grę o Tron.
Nie mówię, że jest to fatalna powieść: ma parę plus, momentami naprawdę fajnie się czyta, niektórzy bohaterowie są wyraziści, ale momentami wieje okropną nudą.

Daję 6 na zachętę - generalnie książka mnie nie oczarowała, postacie według mnie nie są "wyraziste i mocne", jak jesteśmy zapewniani w opisie wydawcy, a przynajmniej nie wszystkie. Trochę rażące były dla mnie momenty, gdy na przykład do komnaty syna cesarza zostaje wpuszczona pierwsza lepsza kobieta, bez żadnego problemu. Do "Gry o tron" jeszcze trochę brakuje. Jednak mimo wszystko, książka ma potencjał, czas poświęcony na jej przeczytanie nie uważam za zmarnowany. Mam nadzieję, że jeśli zaplanowane są kolejne części tej opowieści, to będą tylko lepsze.

Daję 6 na zachętę - generalnie książka mnie nie oczarowała, postacie według mnie nie są "wyraziste i mocne", jak jesteśmy zapewniani w opisie wydawcy, a przynajmniej nie wszystkie. Trochę rażące były dla mnie momenty, gdy na przykład do komnaty syna cesarza zostaje wpuszczona pierwsza lepsza kobieta, bez żadnego problemu. Do "Gry o tron" jeszcze trochę brakuje. Jednak mimo...

Po książkę sięgnęłam z przekory (bo takie hasła jak "polska odpowiedź na Grę o tron" wypada skwitować śmiechem) i by być może odgonić nudę. No cóż, nudy odgonić się nie dało.

Książka zapowiadała się wcale nieźle. I tak było przez pierwszy rozdział. Z każdym kolejnym - masakra, byle to dzieło skończyć. Równoległe nici fabularne są w porządku, ale jak dla mnie wypadałoby powiązać je bardziej niż umiejscowienie w tym samym świecie, coś tam trochę związane z intrygą, a dalej hulaj dusza, piekła nie ma.

Bo można byłoby stworzyć coś sensownego, a tak jeden wielki chaos powstał.

A nie, przecież na samiuśkim końcu te trzy wątki się łączą :) Szkoda, że jest to tak absurdalne "związanie" nici fabularnych, niby nic niemożliwego, ale nie w tym momencie książki, bo wygląda jak nachalna furtka do drugiego tomu. I na taki zabieg można tylko zareagować śmiechem.

I jeszcze jedno. Ja wiem, że można inspirować się wydarzeniami historycznymi i zaczerpnąć to i owo, ale bez przesady. Dla niepoznaki pozmieniajmy tytuły, nazwy miejsc, plemion, narodów i.. No właśnie. To liczenie na aż tak wielkie nieuctwo? A już gwoździem do trumny jest śpiewana przez barda "Śmierć Rolanda" i zakreślenie fabuły tejże pieśni. Serio? Bardziej zerżnąć się nie dało?

Po książkę sięgnęłam z przekory (bo takie hasła jak "polska odpowiedź na Grę o tron" wypada skwitować śmiechem) i by być może odgonić nudę. No cóż, nudy odgonić się nie dało.

Książka zapowiadała się wcale nieźle. I tak było przez pierwszy rozdział. Z każdym kolejnym - masakra, byle to dzieło skończyć. Równoległe nici fabularne są w porządku, ale jak dla mnie wypadałoby...

Książkę polecam wszystkim fanom fantasy. Właśnie tak, fanom fantasy ale niekoniecznie fanom Gry o tron. Myślę, że fani książki Martina i tak będą przedkładać swój ukochany cykl nad forysiową wariację. Jako książka fantasy, tytuł ten mieści się w mojej pierwszej dziesiątce – o ile nie w pierwszej piątce premier fantasy 2013.
Cały tekst tutaj: http://nerdkobieta.blog.pl/nowy-forys-zaczytany/

Książkę polecam wszystkim fanom fantasy. Właśnie tak, fanom fantasy ale niekoniecznie fanom Gry o tron. Myślę, że fani książki Martina i tak będą przedkładać swój ukochany cykl nad forysiową wariację. Jako książka fantasy, tytuł ten mieści się w mojej pierwszej dziesiątce – o ile nie w pierwszej piątce premier fantasy 2013.
Cały tekst tutaj:...

Nie będę pisać całej długiej opinii, ale muszę zaznaczyć, że "zaparkowany powóz" to naprawdę niefortunne wyrażenie, pojawiające się w tej powieści dość często. Dodatkowo autor zapomniał zakończyć jakoś wątki. A może to po prostu pierwszy tom jakiegoś cyklu, o czym nigdzie w całej książce informacji nie znalazłam?

Nie będę pisać całej długiej opinii, ale muszę zaznaczyć, że "zaparkowany powóz" to naprawdę niefortunne wyrażenie, pojawiające się w tej powieści dość często. Dodatkowo autor zapomniał zakończyć jakoś wątki. A może to po prostu pierwszy tom jakiegoś cyklu, o czym nigdzie w całej książce informacji nie znalazłam?