Nowy Wspaniały Świat na postapokaliptycznej amerykańskiej farmie.

Na świecie narasta wszechogarniający kryzys: ekologiczny, epidemiologiczny, ekonomiczny i społeczny. Następujące po sobie pandemie zbierają śmiertelne żniwo. W coraz bardziej skażonym środowisku marnieją zbiory, a ocalali ludzie i zwierzęta tracą płodność.

Katastrofalnemu rozwojowi wypadków - jako jedyny na świecie (!) - nie daje się zaskoczyć klan zamożnych... farmerów zamieszkujących żyzną rolniczą dolinę na wschodzie USA! Z pomocą rządowych funduszy wyłudzonych na budowę szpitala, tworzą sobie "tajną bazę" (jakżeby inaczej...) zajmującą się seryjnym klonowaniem bezpłodnych już ludzi. Tymczasem reszta ludzkości wymiera lub morduje się nawzajem, posłusznie pozostawiając dziczejącą planetę (a właściwie jej fragment ograniczony trudnymi do przebycia terenami) w wyłączne władanie naszym *ultra-farmerom*...

Jakież to wiarygodne i realistyczne, prawda? Kto jak kto, ale właśnie amerykańska rolnicza prowincja słynie przecież z nieortodoksyjnego, naukowego zacięcia, innowacyjności, troski o kryzys klimatyczny, a już przede wszystkim - ze swobodnego i niedogmatycznego podejścia do "danych od Boga, tradycyjnych, przyrodzonych i naturalnych" praw prokreacji spisanych w Biblii...

A to niestety dopiero punkt wyjścia do coraz większych bzdur i niedorzeczności.

Fabuła porusza się chaotycznymi zrywami. A to rozwleka się w opisy jednego popołudnia, by znienacka, pomiędzy akapitami przeskakiwać całe dziesięciolecia. Te przeskoki odpowiadają największym dziurom i nieprawdopodobieństwom fabularnym. Autorce tak się spieszyło do ustawienia scenerii zasadniczego konfliktu pomiędzy indywidualizmem a kolektywizmem, że spora część książki sprawia wrażenie raczej pospiesznie nagryzmolonego, brudnopisowego konspektu, niż normalnej fabuły. Marne to pisarstwo.

Samotna i jedyna farma-fabryka klonów, aby zapobiec nieuchronnej degeneracji kolejnych pokoleń, podchodzi do sprawy dwutorowo: oprócz laboratoryjnego powielania coraz węziej wyspecjalizowanych serii identycznych osobników, te nieliczne, u których spontanicznie zaczyna odnawiać się płodność, rozmnażane są żyworodnie. Logicznych nonsensów i niekonsekwencji jest przy tym tyle, że pozostaje zbyć je wzruszeniem ramion.

Kijem w szprychach machiny reprodukcyjnej staje się niespodziewane pojawienie (jakżeby inaczej...) chłopca urodzonego "poza systemem".

Od tego momentu mamy powtórkę z Nowego Wspaniałego Świata Huxleya: antysystemowy, nieokiełznany indywidualizm kreatywnego i nieprzewidywalnego, żyworodnego "dzikusa" w nieuchronnym konflikcie ze sztywnymi regułami kolektywnej, jałowej (w więcej niż jednym znaczeniu) zbiorowej jaźni-bez-wyobraźni identycznych, wyspecjalizowanych i ograniczonych klonów "z laboratorium".

Klasyk Huxleya jakoś nie zrobił na mnie wrażenia, więc trudno było mi się zachwycić ani trochę nie lepszym naśladownictwem w wykonaniu Wilhelm.

Bezmyślnie-cukierkowy, hollywoodzki Happy End (znowu z przeskokiem czasowym...) nie poprawił odbioru tej książki.

Rok 1976 musiał być naprawdę słaby dla amerykańskiej literatury fantastycznej, skoro nagrody Hugo i Locus zgarnęło coś takiego.

Nowy Wspaniały Świat na postapokaliptycznej amerykańskiej farmie.

Na świecie narasta wszechogarniający kryzys: ekologiczny, epidemiologiczny, ekonomiczny i społeczny. Następujące po sobie pandemie zbierają śmiertelne żniwo. W coraz bardziej skażonym środowisku marnieją zbiory, a ocalali ludzie i zwierzęta tracą płodność.

Katastrofalnemu rozwojowi wypadków - jako jedyny na...