,,Dziura” – to słowo budzi wiele skojarzeń. Działaczom ekologicznym może przywodzić na myśl dziurę ozonową, krawcowym dziurę w guziku, a laryngologom dziurę w nosie. Jest to więc słowo pojemne, które mieści w sobie wiele różnych, często bardzo odległych od siebie znaczeń. Czym jednak jest ,,dziura” dla Stanisława Kuczkowskiego? Ciężko na to pytanie jednoznacznie odpowiedzieć. W swojej książce o tym tytule przedstawia bowiem dziurę jako coś, do czego wpada główny bohater, czyli Piotr, przenosząc się tym samym w inny, podziemny świat. Co ważne, jest to świat, w którym odkrywa swoje życie na nowo, spotyka niezwykle inspirujących ludzi i doświadcza wielu niecodziennych zdarzeń. Dziura jest więc może symbolem granicy pomiędzy poznaniem a tajemnicą, banałem życia a niezwykłością codzienności, stagnacją a rozwojem. Z drugiej strony dziura to, być może, coś, co każdy nosi w sercu, czyli rana, trwały ślad po krzywdzie. Może być mniejsza lub większa, ale zawsze jest. ,,Dziura” Stanisława Kuczkowskiego to niezwykła historia człowieka, dla którego niefortunne omsknięcie się stopy staje się równoznaczne z życiowym przełomem, próbą przewartościowania swojej dotychczasowej egzystencji. Czytelnik z łatwością może utożsamić się z Piotrem, a podczas lektury nie sposób oprzeć się wrażeniu, że razem z nim wpada w tytułową dziurę i odkrywa tajemniczą krainę. Z tego względu można tę książkę potraktować jako opowieść paraboliczną, dotyczącą każdego z osobna na swoiste sposoby. Tak jak wybitne dzieło Alberta Camusa ,,Dżuma” , tak ,,Dziurę” Stanisława Kuczkowskiego można więc włączyć do kręgu przypowieści dla dorosłych. Zawarta jest w niej prawda, którą warto odkryć razem Piotrem.