Mimo optymistycznego nastawienia i jak najbardziej szczerych chęci, książka ta nie podbiła mojego serca. Sama nie wiem, czego właściwie oczekiwałam. Trudno bowiem opowiadać o tak trudnym przeżyciu jak pobyt w zakładzie psychiatrycznym. Wielki szacunek za próbę omówienia tej kwestii. Mimo wszystko.
Za dużo było tych nazw leków, które nieustannie łykali bohaterowie. Nie wiem czy tak istotne jest notowanie kolejnych medykamentów, zwłaszcza z perspektywy takiego laika jak ja. Nie rozumiałam też jak to jest, że pacjenci mówią o swoich różnych osobowościach, a lekarze twardo twierdzą, iż coś takiego nie istnieje.
Nie ukrywam, że momentami po prostu się gubiłam. Dany wątek musiałam odczytać raz jeszcze. Po prostu wolę książki bardziej poukładane.
Na pewno jeszcze nie raz sięgną po pozycję tego typu. Sam temat jest niezwykle ciekawy. Wyzwala wiele skrajnych emocji. A zwłaszcza wzbudza strach, bo takie coś spotkać może każdego człowieka. Jednak sięgnę po utwory innych autorów, którzy zetknęli się z chorobą umysłową.
Ta książka trochę rozczarowuje, czasem denerwuje. Ale co najważniejsze uczy. Nigdy nie wiemy jaki będzie nasz los. Warto więc okazywać szacunek wszystkim ludziom, nie zważając na ich chorobę, odmienność.

Mimo optymistycznego nastawienia i jak najbardziej szczerych chęci, książka ta nie podbiła mojego serca. Sama nie wiem, czego właściwie oczekiwałam. Trudno bowiem opowiadać o tak trudnym przeżyciu jak pobyt w zakładzie psychiatrycznym. Wielki szacunek za próbę omówienia tej kwestii. Mimo wszystko.
Za dużo było tych nazw leków, które nieustannie łykali bohaterowie. Nie wiem...