Książka dobrze napisana. Jest ciekawa. Lektura obowiązkowa dla rodzin chorych. Trochę mi rozjaśniła.

Książka dobrze napisana. Jest ciekawa. Lektura obowiązkowa dla rodzin chorych. Trochę mi rozjaśniła.

Bardzo duży plus za tematykę - szpital psychiatryczny, poczucie osaczenia, aczkolwiek przyjęta konwencja pamiętnika trochę męczy. Trochę za dużo opisów leków, czuć debiut, ale mimo wszystko wciąga.

Bardzo duży plus za tematykę - szpital psychiatryczny, poczucie osaczenia, aczkolwiek przyjęta konwencja pamiętnika trochę męczy. Trochę za dużo opisów leków, czuć debiut, ale mimo wszystko wciąga.

Codzienny pobyt w szpitalu psychiatrycznym. Codzienne przyjmowanie leków i nieustanna opieka pielęgniarek i lekarzy oraz natarczywe i niespokojne myśli... I cały czas ten sam styl życia... Osoby chorujące psychicznie nieraz spychane są na margines życia społecznego przez co nie mają łatwego życia. A już samo określenie "chory psychicznie" budzi negatywne skojarzenia, lecz niesłusznie...
"Dziura w bucie" to powieść utrzymana w formie swobodnego pamiętnika, który ukazuje życie oraz problemy i rozterki osób chorujących na różnego rodzaju zaburzenia - choćby takie jak schizofrenia czy zaburzenia osobowości.Osoby te zmagające się z odmiennymi stanami świadomości nieraz nie znajdują zrozumienia i tworzą własny odrębny świat.
W moim odczuciu jest to powieść warta uwagi, gdyż pozwala nam zajrzeć w tę ponurą lecz prawdziwą rzeczywistość widzianą oczami osób chorujących i przyjrzeć się bliżej psychice tych osób. Nie jest to może powieść łatwa w odbiorze a raczej do refleksji.

Cała opinia na stronie: https://moichksiazekswiat.pl/dziura-w-bucie

Codzienny pobyt w szpitalu psychiatrycznym. Codzienne przyjmowanie leków i nieustanna opieka pielęgniarek i lekarzy oraz natarczywe i niespokojne myśli... I cały czas ten sam styl życia... Osoby chorujące psychicznie nieraz spychane są na margines życia społecznego przez co nie mają łatwego życia. A już samo określenie "chory psychicznie" budzi negatywne skojarzenia, lecz...

Szpital psychiatryczny i dziewczyna, która uważa, że wszystko z nią ok.
Bardzo dobra historia, napisana w formie pamiętnika, chwilami nużąca, przez wzgląd na monotematyczność i ciągłe zamknięcie w szpitalu - ile nawet czytelnik może znieść? :)
Polecam, czytało się to dobrze :)

Szpital psychiatryczny i dziewczyna, która uważa, że wszystko z nią ok.
Bardzo dobra historia, napisana w formie pamiętnika, chwilami nużąca, przez wzgląd na monotematyczność i ciągłe zamknięcie w szpitalu - ile nawet czytelnik może znieść? :)
Polecam, czytało się to dobrze :)

Szpital psychiatryczny i dziewczyna, która uważa, że wszystko z nią ok.
Bardzo dobra historia, napisana w formie pamiętnika, chwilami nużąca, przez wzgląd na monotematyczność i ciągłe zamknięcie w szpitalu - ile nawet czytelnik może znieść? :)
Polecam, czytało się to dobrze :)
Plusem jest fakt, że to pamiętnik.

Szpital psychiatryczny i dziewczyna, która uważa, że wszystko z nią ok.
Bardzo dobra historia, napisana w formie pamiętnika, chwilami nużąca, przez wzgląd na monotematyczność i ciągłe zamknięcie w szpitalu - ile nawet czytelnik może znieść? :)
Polecam, czytało się to dobrze :)
Plusem jest fakt, że to pamiętnik.

Zawsze ciekawiła mnie sfera psychiczna, odmienne stany świadomości. Książka ta wiele wyjaśnia z jakimi problemami może spotkać się osoba chorująca na szeroko rozumiane choroby psychiczne. A przecież nikt z nas nie jest tak do końca normalny... :) polecam

Zawsze ciekawiła mnie sfera psychiczna, odmienne stany świadomości. Książka ta wiele wyjaśnia z jakimi problemami może spotkać się osoba chorująca na szeroko rozumiane choroby psychiczne. A przecież nikt z nas nie jest tak do końca normalny... :) polecam

Książka na pierwszy rzut oka jest podobna do innych "psychiatrycznych pamiętników" - to historia dziewczyny, która z powodu urojeń trafia do paryskiego szpitala psychiatrycznego. Jednak w miarę, jak lektura zaczyna nas wciągać (a wciąga niesamowicie) coraz bardziej zaczynamy dostrzegać, że to coś zupełnie nowego i wyjątkowego. Po pierwsze - dystans, z jakim autorka opisuje swoje przeżycia (bo "Dziura w bucie" jest właściwie autobiografią"). Dystans, a ośmielę się nawet stwierdzić, że czarny humor. Książki o szpitalach psychiatrycznych zazwyczaj są ciężkie, smutne i przytłaczające - a tu na dzień dobry dostajemy rozdział o "zoo dla psychotyków". Z zaburzeń psychicznych śmiać się oczywiście nie wypada...ale lubię i doceniam, kiedy ludzie potrafią na swoje problemy w taki sposób spojrzeć. Co jeszcze oryginalnego tu mamy? Styl - nie przedstawienie faktów w stylu reportażowym, raczej lekko chaotyczny pamiętnik, miejscami niczym powieść sensacyjna. Podsumowując - ciężki temat, ale uchwycony z zupełnie innej, nowej strony.

Książka na pierwszy rzut oka jest podobna do innych "psychiatrycznych pamiętników" - to historia dziewczyny, która z powodu urojeń trafia do paryskiego szpitala psychiatrycznego. Jednak w miarę, jak lektura zaczyna nas wciągać (a wciąga niesamowicie) coraz bardziej zaczynamy dostrzegać, że to coś zupełnie nowego i wyjątkowego. Po pierwsze - dystans, z jakim autorka opisuje...

Lepsza od "Obłędu"! Błagam o 2 część! Szybciej! ;-)

Lepsza od "Obłędu"! Błagam o 2 część! Szybciej! ;-)

Mimo optymistycznego nastawienia i jak najbardziej szczerych chęci, książka ta nie podbiła mojego serca. Sama nie wiem, czego właściwie oczekiwałam. Trudno bowiem opowiadać o tak trudnym przeżyciu jak pobyt w zakładzie psychiatrycznym. Wielki szacunek za próbę omówienia tej kwestii. Mimo wszystko.
Za dużo było tych nazw leków, które nieustannie łykali bohaterowie. Nie wiem czy tak istotne jest notowanie kolejnych medykamentów, zwłaszcza z perspektywy takiego laika jak ja. Nie rozumiałam też jak to jest, że pacjenci mówią o swoich różnych osobowościach, a lekarze twardo twierdzą, iż coś takiego nie istnieje.
Nie ukrywam, że momentami po prostu się gubiłam. Dany wątek musiałam odczytać raz jeszcze. Po prostu wolę książki bardziej poukładane.
Na pewno jeszcze nie raz sięgną po pozycję tego typu. Sam temat jest niezwykle ciekawy. Wyzwala wiele skrajnych emocji. A zwłaszcza wzbudza strach, bo takie coś spotkać może każdego człowieka. Jednak sięgnę po utwory innych autorów, którzy zetknęli się z chorobą umysłową.
Ta książka trochę rozczarowuje, czasem denerwuje. Ale co najważniejsze uczy. Nigdy nie wiemy jaki będzie nasz los. Warto więc okazywać szacunek wszystkim ludziom, nie zważając na ich chorobę, odmienność.

Mimo optymistycznego nastawienia i jak najbardziej szczerych chęci, książka ta nie podbiła mojego serca. Sama nie wiem, czego właściwie oczekiwałam. Trudno bowiem opowiadać o tak trudnym przeżyciu jak pobyt w zakładzie psychiatrycznym. Wielki szacunek za próbę omówienia tej kwestii. Mimo wszystko.
Za dużo było tych nazw leków, które nieustannie łykali bohaterowie. Nie wiem...

Zastanawialiście się kiedyś jak wygląda życie na zamkniętym oddziale psychiatrycznym? Jak mija dzień w codziennej rutynie pomiędzy jedzeniem, lekami, ćwiczeniami, terapią i ewentualnie „pogawędką z kimś, kogo nie truli zyprexą czy haloperidolem”? Jak wygląda życie osób, które często bywają wyrzucane poza margines społeczeństwa, ponieważ są chorzy psychicznie? O czym myślą, czego się boją, czego by chciały? Jeśli chcielibyście poznać świat po drugiej stronie lustra to oto ukazała się taka możliwość.

„Dziura w bucie” to polski debiut literacki Magdaleny Kobis. Humanistki, absolwentki m.in. paryskiej Sorbony, Uniwersytetu w Nancy oraz Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autorka specjalizuje się w literaturze perskiej. Jest członkinią tarnowskiego Oddziału Stowarzyszenia Autorów Polskich oraz grupy poetyckiej „Obserwatorium”. Pisze po francusku i po polsku. Swoje doświadczenia ze zmaganiami z choroba psychiczną opisała na blogu, na podstawie którego później stworzyła serię Czaszka Zeusa, której pierwszą częścią jest „Dziura w bucie”.
Książka opisuje pobyt autorki w jednym z paryskich szpitali psychiatrycznych. Mada, bo tak chce być nazywana, początkowo miała tam spędzić miesiąc, ostatecznie hospitalizacja trwała prawie dwa lata. Autorka przedstawia wydarzenia z perspektywy chorego, jednak równocześnie, dzięki późniejszym rozmowom z personelem i innymi chorymi obecnymi z nią na oddziale, pokazuje również jak sytuacja wyglądała obiektywnie. Mada przekazuje fakty takimi jakimi były, wręcz naturalistycznie, czasami brutalnie, co, według mnie, jest ogromnym atutem książki. Nie koloryzuje tego co trudne, konfliktów pomiędzy pacjentami czy personelem, zaniedbań, uciążliwości czy problemów wynikających z różnorodności zaburzeń doświadczanych przez chorych.

Samo życie na zamkniętym oddziale psychiatrycznym w opisie autorki rzeczywiście wydaje się monotonne. Codzienna rutyna, te same twarze, ograniczony repertuar dostępnych rozrywek i czas, który z jednej strony ciągnie się niemiłosiernie, a z drugiej mija nie wiadomo kiedy gdy pojawia się psychoza. Autorka pokazuje czytelnikom świat, w którym „dziwne zachowanie jednego z nas, choć okrutne, uważane było za wspaniałą rozrywkę. Człowiek nie myśli o okrucieństwie gdy sam cierpi katusze”.
Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/dziura-w-bucie-magdalena-kobis/

Zastanawialiście się kiedyś jak wygląda życie na zamkniętym oddziale psychiatrycznym? Jak mija dzień w codziennej rutynie pomiędzy jedzeniem, lekami, ćwiczeniami, terapią i ewentualnie „pogawędką z kimś, kogo nie truli zyprexą czy haloperidolem”? Jak wygląda życie osób, które często bywają wyrzucane poza margines społeczeństwa, ponieważ są chorzy psychicznie? O czym myślą,...