W przeciwieństwie do wielu, nie odsądzałam autora książki od czci i wiary, nim tej pozycji sama nie przeczytałam. Ostatecznie sama Austen była osobą o wielkim poczuciu humoru i zapewne nieźle ubawiłby ją podobny koncept. Samo wykonanie? Nie sądzę.

Przede wszystkim, to nawet nie jest "Duma i uprzedzenie" z poupychanymi niezdarnie scenami zombie i opisami walk niczym z gry komputerowej. To streszczenie fabuły "Dumy i uprzedzenia" z poupychanymi niezdarnie scenami zombie i opisami walk niczym z gry komputerowej, podlana żartami na poziomie wczesnego gimnazjum. Oraz, na pewno w polskiej wersji, leniwym tłumaczeniem. Nie, żeby dobre mogło uratować tekst, którego autor nie potrafi się nawet konsekwentnie trzymać mowy stylizowanej. Konsekwencja zresztą ogólnie nie jest mocną stroną autora, który nawet Chin od Japonii nie odróżnia (obwiązane stopy u gospodyni w japońskim Pemberley!), ale uparł się upchnąć oba te kraje w tle swojej historii. Jak się nad tym zastanowić, również timeline kompletnie kuleje, kiedy przychodzi do historii plagi zombie. Zresztą te zombie praktycznie wcale nie wpływają na fabułę, pomijając wątek państwa Collinsów - pojawiają się rzadko i nie robią nic ciekawego. Już w filmie odgrywały ważniejszą rolę, choć film kazał się brać na zdecydowanie zbyt poważnie.

Najlepszym podsumowaniem książki jest fakt, że czytało się ją z minimalną przyjemnością w chwilach, kiedy autor przepisywał 1:1 pierwowzór. Bo wtedy czytałam Austen.

W przeciwieństwie do wielu, nie odsądzałam autora książki od czci i wiary, nim tej pozycji sama nie przeczytałam. Ostatecznie sama Austen była osobą o wielkim poczuciu humoru i zapewne nieźle ubawiłby ją podobny koncept. Samo wykonanie? Nie sądzę.

Przede wszystkim, to nawet nie jest "Duma i uprzedzenie" z poupychanymi niezdarnie scenami zombie i opisami walk niczym z gry...