Nie trzeba nikogo przekonywać, że traumy z dzieciństwa rezonują w dorosłym życiu. Liczba tekstów poświęcona człowiekowi pogrążonemu w koszmarach z przeszłości jest przytłaczająca, co nie oznacza, aby w literaturze wyczerpano powyższy temat. Psychika jednostki jest bezkresna, z czego Alex Schulman doskonale zdaje sobie sprawę, a czego dowodzi „Daleko, coraz bliżej”. Utrzymana w formie dwóch niezależnych linii czasowych z wyraźnym podziałem na przeszłość oraz teraźniejszość powieść Alexa Schulmana koncentruje się na pokrywających ludzki umysł rysach, pojawienie się których wyjaśniono na przykładzie Nilsa, Benjamina i Pierre'a. Trzech braci o różnych osobowościach i odmiennym bagażu doświadczeń zmierzy się z bolesną przeszłością, o jakiej przypomni przyjazd w rodzinne strony oraz wypełnienie ostatniej woli ich zmarłej matki. Powrót do znanego bohaterom miejsca to tylko początek tragedii sprzed paru lat, do odkrycia której autor zachęca czytelnika oszczędnym w środki stylistyczne językiem. W „Daleko, coraz bliżej” postawiono na prostotę słów i myśli, dzięki czemu łatwiej uchwycić umysł jednostki targanej nieustannymi wątpliwościami, jakich w tym wypadku dostarczają rodzice bohaterów. Z pozoru normalni, a nawet sprawiający wrażenie idealnych, matka i ojciec generują negatywne emocje, co jednak nie stoi na przeszkodzie w rywalizacji braci o uwagę rodziców. Wykreowana przez Alexa Schulmana wspólnota jest dysfunkcyjna, czego skutki dostrzec należy w obecnych postawach Nilsa, Benjamina i Pierre'a, nieustannie przytłoczonych traumą z młodości. „Daleko, coraz bliżej” to poszukiwanie związków przyczynowo-skutkowych pomiędzy zdarzeniami rozsianymi w różnych miejscach na osi czasu, w czym tkwi wyjątkowość powieści, co nie oznacza, aby była najlepszą z poświęconych rozliczeniu przeszłości, albowiem odnajduję w niej elementy znane z innych tekstów kultury, choćby pośrednio dotyczących powyższego problemu, lecz sprawniej wykorzystanych przez ich twórców. Niemniej, oceniam wysoko i każdemu polecam powieść Alexa Schulmana.

Nie trzeba nikogo przekonywać, że traumy z dzieciństwa rezonują w dorosłym życiu. Liczba tekstów poświęcona człowiekowi pogrążonemu w koszmarach z przeszłości jest przytłaczająca, co nie oznacza, aby w literaturze wyczerpano powyższy temat. Psychika jednostki jest bezkresna, z czego Alex Schulman doskonale zdaje sobie sprawę, a czego dowodzi „Daleko, coraz bliżej”....