"... Z trudem łapał powietrze, rozkopując resztki domu z desperacką siłą, wzmocnioną przez adrenalinę, ale i adrenalina już się kończyła..."

Znowu na pierwszej stronie przeczytałam zapowiedź tego co czeka mnie w treści książki. Kakofonia wyrazów niejednoznacznych, nieoczywistych, ambiwalentych, enigmatycznych, eufemicznych, niesfoistych kontrowersyjnych, wielopłaszczyznowych, w których będę musiała się grzebać w poszukiwaniu jakiejś fabuły. Już samo brzmienie tego zdania jest dla mnie dziwaczne, bo zawiera zlepek nieskładnych czynności, które są od siebie oderwane i tylko bombardują obietnicą wzmagania uczucia niepokoju i niepewności a potem lawiny znużenia aż do znudzenia.

Może więc nie o to chodzi?
Może to jest tylko wybieg autora, żeby czerpać radość nie tyle z odkrycia rozwiązania zagadki, co z samego podążania ścieżką usłaną trupami lub zaginionymi?

Nie dostrzegam przyjemności w żadnym z powyższych, przechodzę wręcz męki zastanawiania się, dlaczego akurat te wyrazy zostały użyte w rozsypance wyrazowej pod tytułem FNAF. Moim zdaniem wystarczyło wybrac pierwotną a zarazem prostą zasadę gry typu Point And Click, która gwarantuje satysfakcję za każdym razem.

Mam jeszcze inną teorię odnośnie odbiorcy, do której jest skierowana seria. Otóż koniecznie powinien to być fan, który "wszystko rozumie" i to nawet bez czytania. To nie może być nikt inny, by gromadzącymi się pytaniami KTO GDZIE KIEDY nie mógł profanować fantasmagorycznych opowieści przecież tak idealnych w zamyśle twórcy.

Daję trzy gwiazdki za to, że mogłam uzyskać respekt córki, zanużając się w te brednie.

"... Z trudem łapał powietrze, rozkopując resztki domu z desperacką siłą, wzmocnioną przez adrenalinę, ale i adrenalina już się kończyła..."

Znowu na pierwszej stronie przeczytałam zapowiedź tego co czeka mnie w treści książki. Kakofonia wyrazów niejednoznacznych, nieoczywistych, ambiwalentych, enigmatycznych, eufemicznych, niesfoistych kontrowersyjnych,...