Nie zgadzam się z konserwatyzmem i nadmiernym przywiązaniem do tradycji Arystofanesa, ale "Chmury" uważam za świetny utwór. Humor bywa sprośny, jednak ta obsceniczność była cechą komedii starogreckiej. Były tu momenty mniej i bardziej zabawne. Ostatecznie szala przechyliła się, moim zdaniem, na stronę tych drugich.

Kiedy myślę o tym, co sprawiło, że "Chmury" zostały uznane za arcydzieło (współcześnie, w chwili wydania wywołały one kontrowersje i dość skrajne opinie) to 2 wybitne sceny: dyskusja Argumentu Prawego z Argumentem Nieprawym oraz zakończenie. W scenach tych ukazana jest moc retoryki i perswazji, są one dynamiczne i komiczne.

Niestety nie jest to łatwa lektura. Aby w pełni zrozumieć jej sens, należy rozumieć kontekst historyczny i orientować się w filozofii starożytnej. Mimo moich poszukiwań nie znalazłem też żadnej wersji z opracowaniem, które akurat niezwykle by się tutaj przydało. Uważam jednak, że jest to dramat, z którym warto się zmierzyć.

(czytane w tłumaczeniu Artura Sandauera.)

Nie zgadzam się z konserwatyzmem i nadmiernym przywiązaniem do tradycji Arystofanesa, ale "Chmury" uważam za świetny utwór. Humor bywa sprośny, jednak ta obsceniczność była cechą komedii starogreckiej. Były tu momenty mniej i bardziej zabawne. Ostatecznie szala przechyliła się, moim zdaniem, na stronę tych drugich.

Kiedy myślę o tym, co sprawiło, że "Chmury" zostały uznane...