W mitologii greckiej zostały wyodrębnione dwa cykle mitów: cykl trojański i cykl tebański. "Elektra" należy do mojego ulubionego cyklu, czyli do cyklu trojańskiego.
Eurypides to ostatni z trzech wielkich tragików greckich, (obok Ajschylosa i Sofoklesa). "Elektra" jest jedną z jego najbardziej znanych sztuk. Ajschylos i Sofokles również podejmowali się tej tematyki (tj. dzieje Elektry i Orestesa),jednak podejście Eurypidesa znacznie się różni. Jak na twórcę działającego w epoce antycznej był bardzo nowoczesny, przedstawia szkic psychologiczny postaci, odnosi się krytycznie do wierzeń greckich, ironizuje. Takiego potraktowania tematu nigdy wcześniej nie było w literaturze. Postępowanie wszystkich bohaterów sztuki wstrząsa i przeraża. Polecam.

W mitologii greckiej zostały wyodrębnione dwa cykle mitów: cykl trojański i cykl tebański. "Elektra" należy do mojego ulubionego cyklu, czyli do cyklu trojańskiego.
Eurypides to ostatni z trzech wielkich tragików greckich, (obok Ajschylosa i Sofoklesa). "Elektra" jest jedną z jego najbardziej znanych sztuk. Ajschylos i Sofokles również podejmowali się tej tematyki (tj....

POLECAM!
Prawdziwa sztuka jest zawsze współczesna.
Moje opinie o literaturze, muzyce i filmie są w blogu "Trzy akordy na dwie ręce" oraz w powieści "BUfffO".

POLECAM!
Prawdziwa sztuka jest zawsze współczesna.
Moje opinie o literaturze, muzyce i filmie są w blogu "Trzy akordy na dwie ręce" oraz w powieści "BUfffO".

"O najbiedniejsza z nędzarzy!
Kiedy tak zdradnie
Śmierć rodzicielkę omroczy,
Czyż mogły znieść to twe oczy?"

Piękna, klasyczna tragedia, podejmująca temat odpowiedzialności za popełnione zbrodnie. Główni bohaterowie, Elektra i jej brat Orestes, pragną pomścić śmierć ojca, jednak zemsta ta wiąże się z zabiciem własnej matki, co uważane było za jedną z najcięższych zbrodni, ściganych przez same Erynie. Bohaterowie uwikłani są w tragiczny konflikt, nad ich rodem ciąży dawna klątwa bogów, a sam Apollo nakazuje Orestesowi pomścić śmierć ojca. Z jednej strony nie może on sprzeciwić się boskim nakazom, z drugiej strony staje w obliczu matkobójstwa. Żadna, podjęta przez niego decyzja, nie będzie słuszna. Eurypides kładzie jednak duży nacisk na realizm postaci oraz ich rys psychologiczny - nie ma tu czarnych ani białych charakterów, nie są oni tylko bezwolnym narzędziem w rękach bogów, ich decyzje oraz motywy są trafnie umotywowane, co widać szczególnie w świetnym dialogu Elektry z jej matką, podczas którego wymieniają między sobą swoje, bardzo słuszne zresztą, racje.
Czytało się bardzo przyjemnie także ze względu na piękny przekład Jana Kasprowicza.

"O najbiedniejsza z nędzarzy!
Kiedy tak zdradnie
Śmierć rodzicielkę omroczy,
Czyż mogły znieść to twe oczy?"

Piękna, klasyczna tragedia, podejmująca temat odpowiedzialności za popełnione zbrodnie. Główni bohaterowie, Elektra i jej brat Orestes, pragną pomścić śmierć ojca, jednak zemsta ta wiąże się z zabiciem własnej matki, co uważane było za jedną z najcięższych zbrodni,...

,,Elektra" to kolejna przeczytana przeze mnie ostatnio (w ramach przygotowań do pracy magisterskiej) tragedia Eurypidesa. I o ile ,,Ifigenia w Aulidzie" i ,,Ifigenia w Tauryi" są bardzo dobre, ale nie miałam przy nich wrażenia, że czytam coś wybitnego, tak tą pozycją jestem naprawdę zachwycona.

Podobnie jak wyżej podane sztuki, ta również odnosi się do mitu o wojnie trojańskiej, a raczej jej zakończeniu, kiedy to królowa Klitajmestra razem ze swoim kochankiem Ajgistem zabiła wracającego z wojny Agamemnona, a jego dzieci postanowiła odsunąć od tronu. Jedyny syn, Orestes, uciekł z Myken do krewnych w Fokidzie, skąd powraca po latach, aby pomścić śmierć ojca. W wiejskiej chacie odnajduje swoją siostrę Elektrę - dziewczyna została wydana przez matkę i ojczyma za ubogiego mężczyznę, aby ten nie mógł rościć sobie praw do korony. Dysząca żądzą zemsty na matce Elektra namawia brata, by zabił nie tylko mordercę Agamemnona - Ajgistosa, ale także Klitajmestrę.

W porównaniu do ,,Ifigenii w Aulidzie", tutaj ponownie widać dużą nowatarskość Eurypidesa, który znacznie ogranicza rolę bogów i przepowiedni (oczywiście, to wszystko się pojawia, ale jako dodatek, nie clue),natomiast stawia na własne wybory bohaterów i ich uczucia. Wprawdzie pojawia się tu wzmianka o tym, że Orestes wyruszył pomścić ojca za namową Apolla, ale czytelnik nie ma wątpliwości, że główną rolę odegrały tu relacje rodzinne, które są całkowicie aktualne i realne. Szczególnie widać to w przypadku głównej bohaterki i jej matki. Klitajmestra zabija Agamemnona, ponieważ doznała od niego wielu krzywd, ma dosyć bycia ofiarą, toteż przechodzi do roli oprawcy - zaczyna znęcać się nad córką. W rezultacie Elektra znienawidziła matkę, czuła się samotna i opuszczona, a ukojenie widziała jedynie w śmierci Klitajmestry. Zarówno postawa starszej z kobiet, która niby kocha swoje dzieci, ale przez urazy z przeszłości nie potrafi być matką, jak i Elektry reagującej złością i agresją na odtrącenie przez najbliższych są jak najbardziej współczesne. Przy czym chociaż autor od czasu do czasu rzuca nam proste morały (niewierną żonę należy ukarać),to widać, że tak naprawdę tu nic nie jest proste i uciekanie się do przekonania, że to wszystko wola bogów, to bardziej próba radzenia sobie bohaterów z rzeczywistością, niż lekarstwo na wszystkie bolączki. I chociaż forma antycznego dramatu czasem może utrudniać wczucie się w fabułę, tak tutaj tak nie jest, a przynajmniej nie w moim przypadku - naprawdę czułam te wszystkie emocje bohaterów i głęboko współczułam całej rodzinie. Wstrząsająca jest konfrontacja Klitajmestry i Elektry, kiedy obie przerzucają się całkiem logicznymi argumentami - matka twierdząc, że skoro mąż skrzywdził ją tyle razy, to nie mogła wiecznie na to pozwalać, a jej córka zadając bardzo naturalne i aktualne pytanie: ,,Ale co ja byłam temu winna?". Wstrząsająca jest także reakcja Orestesa i Elektry na śmierć matki, gdzie wyraźnie widać, że obowiązki i zemsta rodowa nie grały tu głównej roli.

Jeśli miałabym się czegoś doczepić, to jest to widoczny w niektórych momentach seksizm. Ogólnie jest wiele sporów, czy Eurypides był mizoginistą czy feministą i czy stał po stronie swoich bohaterek, chociaż jego tragedie da się teraz odczytywać w myśl krytyki feministycznej. W ,,Elektrze" mamy niestety jednak kilka jednoznacznych wypowiedzi o tym, że to mężczyzna powinien być głową domu, a kobieta mu się podporządkowywać. Wiem, że takie były realia, ale teraz mamy XXI wiek i na szczęście mogę pisać, że takie coś mi się nie podoba. Za to wiejski mąż Elektry ma dość nowoczesne i prokobiece poglądy, otwarcie sprzeciwiając się traktowaniu pań jako obiektów seksualnych.

Ponownie: nie wiem, czy dla współczesnego czytelnika niezainteresowanego mitologią i literaturą dawną ta sztuka przemówi, ale na mnie wywarła ogromne wrażenie i podczas czytania wiele razy nie mogłam się nadziwić, jak bardzo to jest prawdziwe i trafne psychologicznie.


,,(…) rzadko taka zdobycz znajdzie się na świecie,

Że ktoś nieszczęsne losy z tobą dzielić będzie,
Tak samo, jak szczęśliwe."

,,Elektra" to kolejna przeczytana przeze mnie ostatnio (w ramach przygotowań do pracy magisterskiej) tragedia Eurypidesa. I o ile ,,Ifigenia w Aulidzie" i ,,Ifigenia w Tauryi" są bardzo dobre, ale nie miałam przy nich wrażenia, że czytam coś wybitnego, tak tą pozycją jestem naprawdę zachwycona.

Podobnie jak wyżej podane sztuki, ta również odnosi się do mitu o wojnie...

`Elektra` podejmuje kwestię zemsty za doznane krzywdy: czy jesteśmy na prawie próbując wyrównać sami doznaną krzywdę. Szybko poznajemy odpowiedź, że zemsta: "Słuszna to kara, lecz...............". I to `,lecz...` warto samemu zauważyć i przemyśleć. To `,lecz...` daje nam odpowiedź słuszności poczynań, choćby była to reakcja za zamordowanie ojca. To ",lecz..." będzie od tej pory przy NAS.

Najpierw dałem ocenę 6, ale po napisaniu komentarza podniosłem do 7. Niesamowite jak się zaczyna czuć się problem po zagłębieniu się w niego.

`Elektra` podejmuje kwestię zemsty za doznane krzywdy: czy jesteśmy na prawie próbując wyrównać sami doznaną krzywdę. Szybko poznajemy odpowiedź, że zemsta: "Słuszna to kara, lecz...............". I to `,lecz...` warto samemu zauważyć i przemyśleć. To `,lecz...` daje nam odpowiedź słuszności poczynań, choćby była to reakcja za zamordowanie ojca. To ",lecz..." będzie od...

To jedna z tych książek, które pomimo kilku tysięcy lat na karku wciąż poruszają problemy, z którymi sami się zmierzamy. Trudne wybory i ich konsekwencje. Chociaż teraz sprawy, nad którymi się borykamy są nieco inne niż za czasów Eurypidesa, to i tak kreacja bohaterów, ich psychika i wątpliwości, które ich dręczą, są do bólu współczesne.
Studium psychiki człowieka. Wciąż aktualne.
Warto.

To jedna z tych książek, które pomimo kilku tysięcy lat na karku wciąż poruszają problemy, z którymi sami się zmierzamy. Trudne wybory i ich konsekwencje. Chociaż teraz sprawy, nad którymi się borykamy są nieco inne niż za czasów Eurypidesa, to i tak kreacja bohaterów, ich psychika i wątpliwości, które ich dręczą, są do bólu współczesne.
Studium psychiki człowieka. Wciąż...

Piękno klasycznej poezji.

I, jak zwykle, refleksje w rodzaju:

Szkoda, że młodzi ludzie dzisiaj znają imiona bohaterów Mitologii z hollywoodzkich filmów albo z komiksów, w których ulegają oni postmodernistycznemu przepoczwarzeniu.

Szkoda, że próby analizy głębi moralnych dramatów postaci Mitologii wielu ludzi ucina w zarodku prostym "Tak, tak, nie, nie".

Szkoda, że wszyscy Herostratesi Dziejów podpalili wszystkie świątynie Artemidy. Tak wiele straciliśmy.

Piękno klasycznej poezji.

I, jak zwykle, refleksje w rodzaju:

Szkoda, że młodzi ludzie dzisiaj znają imiona bohaterów Mitologii z hollywoodzkich filmów albo z komiksów, w których ulegają oni postmodernistycznemu przepoczwarzeniu.

Szkoda, że próby analizy głębi moralnych dramatów postaci Mitologii wielu ludzi ucina w zarodku prostym "Tak, tak, nie, nie".

Szkoda, że...

Pierwszy raz zetknęłam się z tragedią Eurypidesa, nie wzbudziła we mnie skrajnych emocji, ani też nie zaskoczyła, bo znałam tę historię. Książkę czyta się dobrze, szybko. Czytając ją czułam się trochę jak na powtórzeniu z Mitologii i twórczości Homera, ale to nic złego.

Jest kilka momentów, gdy zastanawiałam się jak powinni postąpić bohaterowie, gdy spotkała ich taka niesprawiedliwość, ale my żyjemy w innej rzeczywistości, inaczej rozwiązujemy problemy, lecz niesprawiedliwość zawsze bardzo boli.

Pierwszy raz zetknęłam się z tragedią Eurypidesa, nie wzbudziła we mnie skrajnych emocji, ani też nie zaskoczyła, bo znałam tę historię. Książkę czyta się dobrze, szybko. Czytając ją czułam się trochę jak na powtórzeniu z Mitologii i twórczości Homera, ale to nic złego.

Jest kilka momentów, gdy zastanawiałam się jak powinni postąpić bohaterowie, gdy spotkała ich taka...