Renesansowa Wenecja jest miastem artystów, z których każdy marzy, aby uwiecznić swoje nazwisko na kartach historii malarstwa. Giorgione, przez przyjaciół nazywany Zorzo, również bierze udział w wyścigu o sławę i bogactwo. Na razie żyje od zlecenia do zlecenia, ledwo wiążąc koniec z końcem, aż pojawia się przed nim perspektywa wielkiego odkrycia: odnalezienia nowego koloru, który na zawsze odmieni oblicze malarstwa. Niestety tego samego szuka wielu innych malarzy, a tajemnica znajduje się w ręku jednego z najbogatszych i najniebezpieczniejszych ludzi na świecie. I jego tajemniczej żony. Zorzo stawia całą swoją karierę na jedną kartę, pogrążając się w sieci niebezpieczeństw, spisków, zdrad, a nade wszystko – kolorów.

W „Burzy kolorów” Damian Dibben przenosi nas do Wenecji w roku 1510, gdzie poznajemy uzdolnionego, ambitnego malarza i kulisy jego pracy. Dibben na kartach swojej powieści ożywia postać Giorgionego, uważanego za jednego z najbardziej zagadkowych malarzy czasów nowożytnych. Przywołuje też takie znakomitości jak Michał Anioł Buonarroti, Leonardo da Vinci czy Tycjan – wszyscy oni zostają przedstawieni jako żywi ludzie, wprawdzie sławni, ale zdjęci z piedestału, z całą gamą przywar i dziwactw. Przy okazji możemy też podziwiać renesansową Wenecję widzianą oczami artysty z tamtych czasów: bohaterowie mówią o XV- i XVI-wiecznych dziełach sztuki jako o nowinkach stanowiących część ich codzienności.

Akcja toczy się zasadniczo jednotorowo, ale główny temat subtelnie się zmienia: to, co zaczyna się od poszukiwania nowego koloru, stopniowo nabiera cech romansu, a następnie szpiegowskiej intrygi. Choć fabuła wydaje się nie kryć wielu zwrotów akcji, to na koniec autor przygotował kilka niespodzianek, które mogą zaskoczyć i diametralnie zmienić nasze postrzeganie przedstawionych wydarzeń.

Perypetie Zorzo same w sobie są ciekawe, a momentami nawet ekscytujące i wzruszające, jednak to nie warstwa przygodowa stanowiła dla mnie największą zaletę tej książki. O wiele mocniej przykuł moją uwagę sposób, w jaki autor opisuje życie i pracę malarza, a także jego spojrzenie na świat. Dibben stara się opisywać wydarzenia z perspektywy artysty, przez co poszczególne sceny przypominają obrazy pełne światła, cieni i barw, takich jak egipska zieleń, alabastrowa biel, tygrysie oko czy pięć odcieni czerni, potrzebnych do namalowania rękawiczek. Zwraca też uwagę na trudy pracy malarza: na życie na granicy ubóstwa, rywalizację między artystami, olbrzymie koszty zakupu pigmentów, a nawet tortury związane z malowaniem fresków. Widząc, jak trudno dostępne było to, co dziś mamy na wyciągnięcie ręki, możemy tym pełniej docenić powstałe w tym okresie arcydzieła.

„Burza kolorów” to powieść o wielkiej pasji, o pogoni za marzeniem i sławą, o namiętnościach, spiskach i zdradzie. A przede wszystkim o miłości do sztuki, dla której warto zdobyć się na największe poświęcenie.

Agnieszka Kruk