Samanta Schweblin i jej „Bezpieczna odległość” od wpisuje się idealnie w nurt książek dziwnych, niepokojących i nieco surrealistycznych. Nominacja do Man Booker Prize 2017 nie dziwi tym bardziej, że autorka łamie wszelkie utarte schematy powieści psychologicznej, dodając do niej elementy horroru. Brzmi ciekawie, a z czym to się je? Gdzieś na pograniczu jawy i snu spotykamy Amandę i Dawida. Chłopiec zadaje wiele pytań, dzięki którym poznajemy największe lęki młodej matki - strach przed utratą dziecka i zacieranie się tytułowej bezpiecznej odległości. Wakacyjny pobyt Amandy i jej córki na wsi przerywa pojawienie się sąsiadki i jej niezwykłego, lekko przerażającego dziecka. Jego historia wprawiła mnie w konsternację, bo mamy tutaj zarówno wątek skażonego środowiska, które przyczynia się do zachorowań dzieci z wioski, ale i przenoszenia dusz tych dzieci, którym nie można już w żaden sposób pomóc. „Bezpieczna odległość” w dość nieoczywisty sposób przekazuje nam bardzo aktualne tematy - niebezpieczeństwo wynikające z genetycznie modyfikowanej żywności, strach przed utratą zdrowia i potrzebę zapewnienia dziecku bezpieczeństwa. A także świadomość, w jakim momencie naszego życia jesteśmy. Nawet, jeśli ciężko nam się z tym pogodzić. I nie umiem jednoznacznie polecić książki Schweblin (która ma naprawdę brzydką okładkę), bo nie jest to powieść dla każdego. Jeśli jednak lubicie literackie eksperymenty - warto poświecić tym niespełna 140 stronom trochę czasu.