Młoda kobieta, Amanda, umiera w wiejskim szpitalu. Przy jej łóżku czuwa chłopiec o imieniu Dawid. Nie jest jej synem, a ona nie jest jego matką. Wspólnie opowiadają przerażającą historię o udręczonych, pełnych toksyn duszach, a także o sile i desperacji. Niemalże widmowy głos Dawida każe kobiecie zmierzyć się z tym, co doprowadziło ją do takiego stanu: przypomina sobie porzucenie męża i wyjazd z Buenos Aires na argentyńską wieś; znajomość z Carlą, dziewczyną, która jest przekonana, że dusza jej synka Dawida opuściła chłopca i wstąpiła w inne, złowieszcze ciało. Równocześnie Amanda musi rozprawić się z „bezpieczną odległością” – obsesją na punkcie bezpieczeństwa własnej córeczki, przenikającą jej dotychczasowe życie zapisanym w genach strachem przed nieuniknioną katastrofą.

Ta powieść jest jak senny koszmar, jak opowiastka o duchach rozgrywająca się w rzeczywistym świecie. To także narracja o współczesnej Argentynie, jej bolączkach i czyhających na nią zagrożeniach, o niebezpieczeństwach, jakie niesie uprawa genetycznie zmodyfikowanej żywności. Wreszcie – to powieść o obezwładniającej potrzebie rodziców, by uchronić własne dzieci przed wszelkim złem.