Temat znam z autopsji i z wielką ciekawością zabrałam się za lekturę. Trochę się rozczarowałam, bo autorka bardziej skupiła się na przyczynach takiej a nie innej decyzji bohaterek niż na jej konsekwencjach. Bezdzietność jest wynikiem indywidualnej decyzji osób, które mogą mieć dzieci lub tragedii, kiedy dotyka tych pragnących potomstwa, ale w obu przypadkach, bez względu na powód, przynosi ze sobą konieczność bezustannego tłumaczenia się z tego, że się dzieci nie ma. I tego trochę mi w książce zabrakło, było, ale za mało. Generalnie dobra książka poruszająca trudny temat. Ale podczas lektury zobaczyłam coś, co bardziej skłoniło mnie do napisania tej opinii niż sam temat książki. Chodzi mianowicie o bezsensowne i na siłę tworzone żeńskie odpowiedniki istniejących rzeczowników, które takiej formy nie posiadają. Ja nie wiem, czy to jakieś kompleksy, czy brak dystansu do siebie, ale to, co przeczytałam w tej książce zahacza już o granice absurdu. Uwaga, cytat, str. 214: "Niematki nie są opozycją wobec matek, nie jesteśmy swoimi WROGINIAMI". Koniec cytatu. Że co, przepraszam, kim nie są?? Ludzie, litości... A może: ludzinie? Człowiekinie?

Temat znam z autopsji i z wielką ciekawością zabrałam się za lekturę. Trochę się rozczarowałam, bo autorka bardziej skupiła się na przyczynach takiej a nie innej decyzji bohaterek niż na jej konsekwencjach. Bezdzietność jest wynikiem indywidualnej decyzji osób, które mogą mieć dzieci lub tragedii, kiedy dotyka tych pragnących potomstwa, ale w obu przypadkach, bez względu na...