Słodsza niż krówka ciągutka Evie Sage, zaaferowana potrzebą utrzymania całej rodziny, przyjmuje ofertę pracy dla najniebezpieczniejszego człowieka w całym królestwie Rennedawn – Złego. Odważnie dołącza do kadry ponurego dworu, gdzie bywają dni, że na jej biurku leżakują zwłoki i trzeba naprawdę się postarać, aby nie wdepnąć w beztrosko porzucone gałki oczne. Zagubione pinezki to przy tym pikuś!

Z dnia na dzień bohaterka zaczyna orbitować w przestrzeni Złoczyńcy, będąc zarazem wsparciem, głosem pragmatyzmu, szeptem empatii, i zanim się obejrzy, staje się poskramiaczką chaosu oraz powstrzymywaczką szefa przed nadmierną liczbą morderstw w afekcie. Gdy nad Złym zbierają się wyjątkowo ciemne chmury, Evie zaczyna podejrzewać, że jej mrocznemu, marudnemu, ale jakże atrakcyjnemu szefowi może grozić niebezpieczeństwo straszniejsze od niego samego. Postanawia ruszyć w teren i sabotować wszelkie działania skierowane przeciwko Złemu. Czy gra będzie warta świeczki?

Pragnęłam przeczytać coś do bólu nieoczywistego, więc zainwestowałam swój czas w historię osobistej asystentki złoczyńcy, która odczuwała kurczącą się potrzebę normalności. W historii tej miesza się średniowieczny klimat z elementami nowoczesności, magia z codziennością, magiczne stworzenia i całkowicie ludzkie emocje. Przyznam szczerze, początkowo nie mogłam się wgryźć w narrację, jakby autorka nie potrafiła zdecydować się co do sposobu prowadzenia opowieści. Lecz później dzieje się magia – poznajemy otaczających bohaterkę współpracowników, a także naszego Złoczyńcę.

Ogromnym argumentem za pochłonięciem tej historii jest szpaler genialnych postaci drugoplanowych, takich jak treser smoków Blade, uzdrowicielka Tatiana czy kucharz Edwin, który jest ogrem w okularach. Sama postać Złego i jego historia powodują, że przewracamy strony z szybkością światła. Rozdziały pisane z jego perspektywy są zdecydowanie tymi najbardziej wyczekiwanymi. Facet to chodzący grzech, dosłownie, a wykładnikiem jego humoru jest ilość uciętych głów zwisających nad głównym wejściem do dworu. Mimo to ma swoją jasną stronę, słabość do Evie, oraz nietypowego przyjaciela – żabę z koroną na głowie i tabliczką, dzięki której trafnie reasumuje sytuację niczym juror w „Tańcu z gwiazdami”.

Wiem, że najsłabszym ogniwem książki wydaje się sama bohaterka, ale powściągnijcie swoje smoki i dajcie jej rozwinąć skrzydła. Zakończenie jest najmocniejszym punktem książki, dlatego już wyczekuję kolejnego tomu. Więc jeśli szukasz książki, która wciągnie cię w grę wypatrywania zdrajcy na każdym rogu, i lubisz fakt, że bohaterowie to istne bestie chaosu, to będziesz bawić się wyśmienicie podczas czytania. A przecież o to właśnie chodzi!

Anna Gajewska