Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak zwana normalność jest dla ludzi, którzy nie potrafią sięgać wyobraźnią poza granice niemożliwego – powtarzała jej mama w dzieciństwie.

– Pragnę przypomnieć, że – na twoją wyraźną prośbę – nie zabiłem żadnego stażysty od kilku miesięcy.
Potrząsnęła bezradnie głową.
– Nie chcę umniejszać pańskich osiągnięć, ale większość ludzi nie zabija nikogo przez całe swoje życie.
– Nudziarze – odparł z powagą.

Nie chciała zostać czarnym charakterem, ale kiedy człowiek przez całe życie wypatruje słońca, w końcu zaczyna tęsknić za deszczem.

Nie martw się, hasibsi. Mogłabyś naprawić cały świat tym swoim uśmiechem.

Odebrała cenną lekcję: czasami lepiej pozostać samotnym, niż tracić cenne zasoby energii na kogoś, kto kompletnie na to nie zasługuje.

Jeżeli chcesz rady starego człowieka: bądź szczera. (...) Szczerość potrafi wiele naprawić, gdy masz odwagę jej użyć.

Słaby człowiek odsuwa od siebie winę jak chorobę, zatruwając nią resztę świata.

– Zabijemy go?
– Czy tak rozwiązuje pan wszystkie problemy? – mruknęła z rezygnacją.
– Nie. Ale to najskuteczniejsza metoda.

Dorosłość powinna być nielegalna.

– Wszyscy jesteśmy potworami – szepnęła. – Mój przynajmniej nie udaje kogoś innego.

Połączyła ich niewidzialna nić zawiązana wokół jego serca, za którą mogła pociągać do woli. Evangelina Celia Sage wplotła się w jego jestestwo, w mrugnięcie oczu, zmarszczkę uśmiechu, ochrypły śmiech, którego tak rzadko używał - była tam. Od momentu, kiedy ją poznał, myślał o niej jak o słońcu. Jasnym, ekscytującym, nietykalnym. Mylił się. Ona była i światłem, i kolorem. Wszystkimi barwami świata, jaskrawymi i nierealnymi, tańczącymi przed jego niegodnymi oczami. Była żywiołową poświatą i łuną, wieczną tęczą w czasie deszczu. Wszystkim, na co nigdy nie zasługiwał i za czym zawsze tęsknił.

She was everything he never deserved but longed for anyway.

Tak się kończy czytanie książek bez brzydkich wyrazów.

He was a puddle on the floor, and every speck of dust in that room was his enemy.