Nie jestem fanką fantastyki i sięgam po książki tego gatunku bardzo rzadko (a już zwłaszcza po książki tego gatunku z lat 70-tych - dotychczas nie zdarzyło się to ani razu ;)). Prawdopodobnie dalej podtrzymywałabym tę osobistą tradycję, gdybym nie natrafiła na informację, że - pomimo braku takiej deklaracji ze strony autora mangi Shingeki no Kyojin/Attack on Titan/Atak Tytanów - jest wysoce prawdopodobne, że tworząc wyżej wymienioną mangę, inspirował się ocenianą przeze mnie powieścią. Trudno zadecydować, czy to prawda, ponieważ zbiegi okoliczności są zjawiskiem naturalnym, a już zwłaszcza w dziedzinach, w których ludzie tworzą od lat, bo pomysły są zasobem w pewnym sensie wyczerpywalnym i ograniczanym przez naukę oraz zdrowy rozsądek. Nie byłoby jednak nadużyciem stwierdzenie, że faktycznie, pan Hajime Isayama mógł zaczerpnąć z Wiecznego Wojownika pewne motywy, rozwiązania fabularne i natchnienie do nazw własnych, co w istocie wzbudza pewne podejrzenia co do oryginalności niektórych koncepcji mangaki.

Co do samego Wiecznego Wojownika, jest to książeczka raczej krótka i nieco uproszczona; z założonego konceptu można by wyłuskać znacznie więcej, bo fabuła daje ku temu szerokie możliwości. Być może właśnie to zrobił Isayama, jeśli założymy, że miał styczność z tą powieścią - wykorzystał potencjał, który z niej płynął.

Sama lektura tej książki była na tyle przyjemna, że pomimo jej pozornej prostoty skrywającej pod płaszczykiem krótkiej opowiastki zdawkowe rozważania nad moralnością, chętnie dokończę tę trylogię.

Nie jestem fanką fantastyki i sięgam po książki tego gatunku bardzo rzadko (a już zwłaszcza po książki tego gatunku z lat 70-tych - dotychczas nie zdarzyło się to ani razu ;)). Prawdopodobnie dalej podtrzymywałabym tę osobistą tradycję, gdybym nie natrafiła na informację, że - pomimo braku takiej deklaracji ze strony autora mangi Shingeki no Kyojin/Attack on Titan/Atak...

Michael Moorcock uważany jest za jednego z ojców Nowej Fali w fantastyce naukowej (chociaż, podobno, za fantastyką ani za jej fanami nie przepada...) - jest autorem wielu cykli, opowiadań i powieści, w których zamiast statków kosmicznych jest człowiek i jego dylematy ukazane w metafizycznym świetle. Z czasem przeszedł do pisania powieści wojennych, które również przyniosły mu niemałe powodzenie.

Wieczny wojownik to pierwszy tom serii o tym samym tytule. Powstał równo sześćdziesiąt lat temu, jednak od tekstu w żadnej mierze nie wieje archaizmem (może z wyjątkiem braku szczegółowych i rozbudowanych opisów makabrycznych scen, czym dosyć często charakteryzują się współczesne dzieła),a i temat jest niestety (wiecznie) na czasie.

Nie trudno domyśleć się, że wojna ma tu kluczowe znaczenie. Nie mniej zresztą niż człowiek w nią uwikłany. I to odwiecznie, bez względu na czas, miejsce, rasę, pochodzenie. Erekose zabija, morduje, niszczy najpierw z powodu miłości, potem z nienawiści. W to wszystko wplątuje się poczucie obowiązku, spełnienia misji, zabijania dla pokoju, który zresztą ma jedyny cel: zwycięzcy mają pozabijać się nawzajem.

Czy jest w tym sens? Nie, nie ma go wcale, za to jest wieczna misja bez początku, końca ani celu. W dodatku autor nie daje nam odpowiedzi na pytania: Kto? Po co? Dlaczego?

I słusznie. Stanowczo powinniśmy ten temat przemyśleć sami.

Michael Moorcock uważany jest za jednego z ojców Nowej Fali w fantastyce naukowej (chociaż, podobno, za fantastyką ani za jej fanami nie przepada...) - jest autorem wielu cykli, opowiadań i powieści, w których zamiast statków kosmicznych jest człowiek i jego dylematy ukazane w metafizycznym świetle. Z czasem przeszedł do pisania powieści wojennych, które również przyniosły...