Koty to zwierzęta, które są szczególnie bliskie mojemu sercu. Z różnych względów. O ich zaletach mogłabym rozprawiać godzinami. O ich wyjątkowym charakterze, nie zawsze przymilnym, również. Z tego też powodu chętnie sięgam po książki, które są poświęcone tym stworzeniom. Jedną z takich książek jest “Domek trzech kotów”, którą otrzymałam w prezencie gwiazdkowym.

To bardzo wzruszająca i ciepła opowieść o życiu ludzi i kotów. Oto przenosimy się na podwórko kamienicy, gdzie pewnego dnia pojawia się kotka z dwojgiem kociąt. Mieszkańcy mimo woli obserwują codzienność zwierzaków. Tymczasem nadchodzi zima i niektórzy obawiają się o los podwórkowych gości. Najbardziej zaangażowana jest pani Irena, która wraz z “kociarzami” walczy o poprawę życia kociaków. Tym bardziej, że musi mierzyć się z niechęcią mieszkańców, dla których zwierzęta są intruzami...

“Domek trzech kotów” nie jest wybitną powieścią niczym spod pióra noblisty. To fakt. Jednak jest to książka, a w zasadzie nowelka, przy której nie sposób się nie wzruszyć. Ukazuje, ile empatii jest w człowieku i jak dzięki takim niespodziewanym kocim gościom, może się jej wydostać na zewnątrz. Ta krótka historia daje też do zrozumienia, że dzieląc się dobrem, jest się automatycznie szczęśliwszym człowiekiem. Widać to po zachowaniu przyjaznych bohaterów w kontraście do tych ustawionych na anty. W tej książeczce zawarta jest także radość życia, jaką niesie za sobą towarzystwo zwierząt.

Niemniej, oprócz pozytywów związanych z obecnością kotów, autor wskazuje, z jakimi problemami borykają się bezdomne futrzaki. Wydawałoby się, że taki podwórkowy, bezpański kot poradzi sobie w każdych warunkach. I owszem, są to bardzo zmyślne i zaradne stworzenia, ale tak jak i my potrzebują ciepła, jedzenia i schronienia, a z tym może być trudno, jeżeli chodzi o życie na wolności. Często takie biedne kotki cierpią po bójkach czy po zachorowaniu i nie ma im kto pomóc. Często ich zaufanie zostaje nadszarpnięte przez złych ludzi, którzy niszczą ich chwilowe schronienie. Mało kto też wie, jak ważna jest kastracja takich bezdomnych zwierząt. Na to również zwraca uwagę autor. Przyznam szczerze, że serce mi pękało w czasie czytania tych mniej przyjemnych, ale jakże prawdziwych, fragmentów.

“Domek trzech kotów” to książka, którą polecam każdemu kociarzowi. To też książka, która warta jest przeczytania przez tych, dla których los bezdomnych zwierząt jest obojętny. Wzruszająca, ale jednocześnie pełna ciepła. O pomocy, o budowaniu zaufania, o miłości do życia. A ja ze swojej strony zachęcam również do odwiedzenia i wsparcia fundacji i schronisk, dzięki którym biedne stworzenia mają szasnę wyzdrowieć i znaleźć kochający dom.

Mojemu sercu są szczególnie bliskie poniższe miejsca, które regularnie wspieram:

Bankotki | Ja Pacze Sercem | Schronisko na Paluchu

Koty to zwierzęta, które są szczególnie bliskie mojemu sercu. Z różnych względów. O ich zaletach mogłabym rozprawiać godzinami. O ich wyjątkowym charakterze, nie zawsze przymilnym, również. Z tego też powodu chętnie sięgam po książki, które są poświęcone tym stworzeniom. Jedną z takich książek jest “Domek trzech kotów”, którą otrzymałam w prezencie gwiazdkowym.

To bardzo...

Bardzo przyjemna w odbiorze nowelka o ludziach, zwierzakach i ich współistnieniu . Książeczka mikra ilością stron , '' całe 109 '', za to wielka duchem i sercem , jeśli coś takiego w ogóle można powiedzieć o książce . Przeczytałam wiele ''zarzutów '' pod adresem tej pozycji, owszem nie jest to szczyt pisarskich umiejętności autora czy kandydatka na Nobla i pewnie ma sporo niedociągnięć . Jednak ja, mająca koty '' od zawsze '' nigdy nie mniej niż jednocześnie 2 na stanie , a w porywach i więcej . Mająca z tymi cudnymi zwierzakami styczność na co dzień i w różnych sytuacjach. Spełniająca czasami rolę domu tymczasowego, śmiem twierdzić że autor doskonale poradził sobie z opisem kocich zachowań. Zachowań ludzkich niestety też i tych dobrych i tych niekoniecznie pozytywnych . Mimo wszystkich niedociągnięć do których mogłabym się przyczepić, ode mnie ta książeczka dostanie 7 gwiazdek, ponieważ książki które propagują dobre i opiekuńcze zachowanie wobec naszych braci mniejszych, traktowane są przeze mnie na specjalnych prawach i zasadach. Zawsze mam nadzieję, że jakkolwiek byłyby napisane , jeśli spełnią swoje zadanie i uczulą nasz paskudny ludzki gatunek na pomoc słabszym od siebie , to ja jestem zawsze NA TAK !

Bardzo przyjemna w odbiorze nowelka o ludziach, zwierzakach i ich współistnieniu . Książeczka mikra ilością stron , '' całe 109 '', za to wielka duchem i sercem , jeśli coś takiego w ogóle można powiedzieć o książce . Przeczytałam wiele ''zarzutów '' pod adresem tej pozycji, owszem nie jest to szczyt pisarskich umiejętności autora czy kandydatka na Nobla i pewnie ma sporo...

Kocham koty, za swojego rudzielca pewnie dałabym się pokroić i właśnie ten fakt sprawił, że sięgnęłam po tę książkę. Spodziewałam się pięknej historii o kocich zwyczajach, w zamian za to dostałam szybki przegląd historii kilku kociaków, przewijających się przez osiedlowe patologie. Żaden wątek nie jest rozwinięty, ani tym bardziej wyjaśniony. Zgadzam się z tym, że koty są tajemnicze i ich styl życia zawsze pozostawia niedomówienia, ale czy aż tak jak przedstawiono w książce? Wiadome jest, że zwierzęta łagodzą zachowanie ludzi, jednak rola jaką kotkom przypisał autor jest lekko przesłodzona i wydaje się być nierealna. Ot taka nieistniejąca historyjka. Z wielkim smutkiem przyznaję, że zawiodłam się na tej książce.

Dodatkowo warto językowe sprawy zauważyć. Zdania krótkie. Jednowyrazowe też. Często. Na końcach czasowniki umieszczane. Bywa że ciężkie do czytania. Zdecydowanie nie będzie to mój ulubiony styl pisania.

Podsumowując mogę powiedzieć, że książka jest warta przeczytania dla osób, dla których wszystko co związane z kotami jest sentymentalne lub dla tych, którzy szukają wyidealizowanych historii, oderwanych od rzeczywistości.

Kocham koty, za swojego rudzielca pewnie dałabym się pokroić i właśnie ten fakt sprawił, że sięgnęłam po tę książkę. Spodziewałam się pięknej historii o kocich zwyczajach, w zamian za to dostałam szybki przegląd historii kilku kociaków, przewijających się przez osiedlowe patologie. Żaden wątek nie jest rozwinięty, ani tym bardziej wyjaśniony. Zgadzam się z tym, że koty są...

Strasznie nieporadnie skonstruowana nowela, wręcz rodzaj rozdętego gazetowego fabularyzowanego felietonu, mówiącego o sąsiedzkich przepychankach w temacie kilku podwórkowych kotów. Koty są jednak przedstawione jakoś sztywno i z niewielkim wdziękiem, sąsiedzi to zgraja zupełnie stereotypowych, szablonowych postaci, a "zdarzenia" (kot odszedł, kot przyszedł, kot jadł, sąsiadka dokarmiała, a sąsiad się wymądrzał) nie potrafią wzbudzić choć cienia ciekawości. Ot, ględzenie kogoś, kto przez kwartał siedział sobie w oknie i obserwował koty chodzące koło śmietnika, a potem postanowił o tym napisać, nie trudząc się nawet o stworzenie czegoś, co by mogło udawać fabularną oś. Nudna strata czasu.

Strasznie nieporadnie skonstruowana nowela, wręcz rodzaj rozdętego gazetowego fabularyzowanego felietonu, mówiącego o sąsiedzkich przepychankach w temacie kilku podwórkowych kotów. Koty są jednak przedstawione jakoś sztywno i z niewielkim wdziękiem, sąsiedzi to zgraja zupełnie stereotypowych, szablonowych postaci, a "zdarzenia" (kot odszedł, kot przyszedł, kot jadł,...

Lekka historia, jednak niezwykle banalna i przeciętna. Bez wyraźnej pointy, bardzo przewidywalna i niestety po 50 stronach robi się nudna. Nie wiadomo czy głównym tematem powiastki jest kocia rodzina czy też waśnie sąsiedzkie. Mimo wielu wad książka wydaje się emanować tęsknotą do czasów, kiedy to sąsiedzi byli dla siebie mili i życzliwi, a zwierzęta zawsze mogły znaleźć ratunek na osiedlowych podwórkach.
Opowieść idealna na jeden z zimowych wieczorów, bo też i jej długość pozwala na rozprawienie się z historią w kilkadziesiąt minut. Zwłaszcza dla miłośników zwierząt.

Lekka historia, jednak niezwykle banalna i przeciętna. Bez wyraźnej pointy, bardzo przewidywalna i niestety po 50 stronach robi się nudna. Nie wiadomo czy głównym tematem powiastki jest kocia rodzina czy też waśnie sąsiedzkie. Mimo wielu wad książka wydaje się emanować tęsknotą do czasów, kiedy to sąsiedzi byli dla siebie mili i życzliwi, a zwierzęta zawsze mogły znaleźć...

Krótka opowiastka o życiu kociej rodziny i o stosunku ludzi do zwierząt. Przedstawia nam nie tylko różnice w podejściu ludzi do kotów, a także procesy zmian samych kotów pod wpływem kontaktów z ludźmi. Taka kocio – ludzka solidarność. Ciepła, wyruszająca, raczej prawdziwa, tylko trochę za bardzo wprost. Jestem zaprzysięgłą kociarą, ale (gdybym nie miała tego w genach) to nawet mnie ta przypowiastka nie przekonałaby do konieczności opiekowania się bezdomnymi zwierzętami.

Książka jakich wiele. Czyta się dobrze, ale unoszący się z niej smrodek dydaktyczny psuje całą przyjemność. Opowieść przeznaczona raczej dla młodego czytelnika. Bardzo młodego.

Krótka opowiastka o życiu kociej rodziny i o stosunku ludzi do zwierząt. Przedstawia nam nie tylko różnice w podejściu ludzi do kotów, a także procesy zmian samych kotów pod wpływem kontaktów z ludźmi. Taka kocio – ludzka solidarność. Ciepła, wyruszająca, raczej prawdziwa, tylko trochę za bardzo wprost. Jestem zaprzysięgłą kociarą, ale (gdybym nie miała tego w genach) to...

109 stron pięknego opisu przyrody....

109 stron pięknego opisu przyrody....

http://drpplj.blogspot.com/2013/12/marek-nowakowski-domek-trzech-kotow.html

http://drpplj.blogspot.com/2013/12/marek-nowakowski-domek-trzech-kotow.html

Jest to pełna ciepła opowieść o bezdomnych kotach i dobrych ludziach. Książka wzruszeń, którą warto przeczytać.

Jest to pełna ciepła opowieść o bezdomnych kotach i dobrych ludziach. Książka wzruszeń, którą warto przeczytać.

Opowieść o kotach i dobroci ludzkiej. O trosce do zwierząt której coraz mniej na świecie. Dla miłośników zwierząt i nie tylko.

Opowieść o kotach i dobroci ludzkiej. O trosce do zwierząt której coraz mniej na świecie. Dla miłośników zwierząt i nie tylko.