Odrodzona po I wojnie światowej Polska objęła swym zasięgiem obszar, który po ostatecznym ukształtowaniu granic, na początku lat dwudziestych, zamieszkiwało przeszło 30% ludności niepolskiej. Stało się to jedną z przyczyn poważnych problemów wewnętrznych państwa polskiego, rzutowało również na jego międzynarodowe położenie. Nie stawiało to II Rzeczypospolitej w sytuacji kraju mającego wyjątkowy charakter ze względu na mieszaną strukturę narodowościową w Europie. Było tak, gdyż w zestawieniu państw o największej liczbie mniejszości narodowych na starym kontynencie Polska lokowała się dopiero na piątym miejscu.

(...)problem mniejszości narodowych należy do grupy dokładnie opracowanych zagadnień w ramach myśli społeczno-politycznej obozu narodowo-demokratycznego. Konstatacja ta w szczególności odnosi się do okresu międzywojennego, na którego szczegółowych badaniach koncentrowali się w ostatnich latach tacy historycy, jak Roman Wapiński, Teresa Kulak, Krzysztof Kawalec, Ewa Maj, Włodzimierz Mich, Mieczysław Sobczak, Bogumił Grott, Witold Wojdyła, Jan Waskan, Krystyna Gomółka, Bohdan Halczak, Jerzy Kornaś czy Mateusz Nieć. Ich ustalenia w znacznym stopniu ułatwiają analizę obrazu mniejszości narodowych (...).