Jak znaleźć trupa, nie zaglądając do kostnic, piwnic, starych krypt i nie zapuszczając się w ciemne zaułki dzielnic cieszących się złą sławą? Joanna, ulegając namowom swojej koleżanki reżyserki, postanawia wspólnie z nią napisać scenariusz kryminalnej historii - z intrygami telewizyjnych osobistości w tle. Potrzebny jest jednak trup. Ale skąd go wziąć? Dziewczyny staną na wysokości zadania!! Zdecydowanie polecam.

Jak znaleźć trupa, nie zaglądając do kostnic, piwnic, starych krypt i nie zapuszczając się w ciemne zaułki dzielnic cieszących się złą sławą? Joanna, ulegając namowom swojej koleżanki reżyserki, postanawia wspólnie z nią napisać scenariusz kryminalnej historii - z intrygami telewizyjnych osobistości w tle. Potrzebny jest jednak trup. Ale skąd go wziąć? Dziewczyny staną na...

Językowo - świetnie, fabularnie - nawet nie starałam się zapamiętać meritum akcji, ok, ale bez szału.

Językowo - świetnie, fabularnie - nawet nie starałam się zapamiętać meritum akcji, ok, ale bez szału.

Przypominam, że staram się stosować pełną skalę ocen; książka naprawdę dobra w swej kategorii, po prostu nie arcydzieło.

Lubię Chmielewską, ale moim zdaniem tylko parę ma książek wybitnych (Lesio i Dzikie Białko, Nawiedzony Dom, Większy kawałek świata),reszta jest po prostu sympatyczna, niektóre czyta się ciut żmudnie... Ta plasuje się wśród lepszych; lektura przebiegała z prawdziwą przyjemnością.

Trzeba się nastawić: jak to u tej Autorki bywa, chodzi poniekąd o zagadkę kryminalną - ale również o żarty nt ludzkich irracjonalnych relacji! W tej akurat powieści proporcje rozkładają się mniej więcej po równo... Bywa ciut chaotycznie, tym bardziej, że Autorka zastosowała ciekawy zabieg: morderstwo dzieje się jednocześnie w jej wyobraźni i "w naturze", a oba plany przenikają się, stwarzając chwilami wrażenie jakby snu... Można bawić się rozważaniem, które z perypetii wymyślonych przez "podmiot liryczny" się spełnią, albo którzy bohaterowie okażą się dwulicowi... Próbowałem dociekać, ale szczerze mówiąc, nie zawsze się do tego przykładałem - opcji jest mnóstwo, zmieniają się co chwilę; okoliczności nie są nam systematycznie wykładane (jak w klasycznym kryminale),ale raczej bohaterowie wpadają na nie przy okazji przygód ich życia codziennego...

Za największą zaletę książki uważam niepowtarzalny styl Autorki; ciepła ironia w opisie ludzi; ich miłostek, obsesji, nałogów... Połączona z luźnym, ale bardzo obrazowym stylem (np."uczucia plują i kichają na sens", "czy mój dreszcz wewnętrzny widać na wierzchu?", "trup przechodzony", "oprzyj się na szlochach") W tym tomie pojawia się również dużo zabawy słowotwórstwem, oraz oryginalnych skojarzeń ("złoczyństwa"; ktoś wyglądał tak bardzo "nie do poznania", że aż "do Bydgoszczy"; "duszenie gołymi rękami zostawia ślady nie do odparcia"; "wyglądał, jakby mu syczało do środka", "aż do uśmiechniętej śmierci", "mordować przez posły" itp.) Może chwilami bywa to nieco "przefajnowane", a skróty myślowe zbyt zawikłane (w końcu to nie tomik poezji eksperymentalnej!) ale dużo częściej - naprawdę pyszne!

Bardzo "kolorowy", bezpretensjonalny styl, w połączeniu z realistycznymi dialogami - realistycznymi w tym sensie, że śmiesznie chaotycznymi; na dokładkę parę lekkich w formie, ale niewątpliwie opartych na doświadczeniu, niegłupich obserwacji na temat wojen damsko-męskich... wszystko to sprawiało, że niekoniecznie głęboko przeżywałem perypetie bohaterów, za to miałem poczucie obcowania, niemal na żywo i z dużą przyjemnością, z osobą bardzo inteligentną i wesołą, w dodatku lubiącą zabawy słowem. - Akurat mniej więcej w tym samym czasie oglądałem serial o Osieckiej, i nieco podobne figle słowne sympatycznie mi grały...

Dodatkowo Autorka nie stroni od opisywania swych słabostek (w tym skłonności do hazardu - osoby walczące z tym nałogiem muszę przestrzec, że tu został przedstawiony stosunkowo lekko) oraz wielkiego bałaganiarstwa. - Jako że sam powiesiłem u siebie hasło "porządek może zrobić każdy, ale tylko geniusz zorientuje się w chaosie", jest mi bardzo przyjemnie, że ktoś nareszcie nie smęci o absolutnej konieczności ciągłego porządkowania! Ach, jakże żałuję, że nie dane mi było poznać osobiście tak rozsądnej, a jednak wesołej i nie pedantycznej osoby!

Fabuła "realna" kryminału osadzona jest w czasach krótko po zmianie w Polsce ustroju - mocna jest atmosfera wszechobecnych afer, ubóstwa i niemocy policji, potęgi aferzystów... Wciąż mamy mocne powody, by narzekać na nasze sądownictwo itp., ale warto sobie przypomnieć, jak bezczelnie, właściwie ostentacyjnie, działały mafie jeszcze niedawno... W tym kontekście wielokrotne podkreślenia, że trzeba się strzec, by fikcja nie opowiedziała choćby przypadkiem prawdy o wielkich przekrętach, i podkreślanie, że wszystko zostało wyssane z palca, niesie mocny posmak rezygnacji Autorki...

Pod koniec byłem już ciut znużony podążaniem za meandrami fabuły, natomiast do końca z przyjemnością chłonąłem barwny język i sympatyczne postacie... Reasumując - lekko chaotycznie, ale bardzo sympatycznie. Po lekturze nie rzucę się natychmiast czytać inną książki Autorki - ale wrócę do niej z pewnością; raczej prędzej, niż później, bo dobrze mi przypomniała, za co tak ją lubię!

Przypominam, że staram się stosować pełną skalę ocen; książka naprawdę dobra w swej kategorii, po prostu nie arcydzieło.

Lubię Chmielewską, ale moim zdaniem tylko parę ma książek wybitnych (Lesio i Dzikie Białko, Nawiedzony Dom, Większy kawałek świata),reszta jest po prostu sympatyczna, niektóre czyta się ciut żmudnie... Ta plasuje się wśród lepszych; lektura przebiegała...

Trudna książka.....
Odświeżam po latach książki Chmielewskiej.....tą należy do tych których przeczytać po raz drugi nie idzie.......

Trudna książka.....
Odświeżam po latach książki Chmielewskiej.....tą należy do tych których przeczytać po raz drugi nie idzie.......

W twórczym szale Joannie potrzebny jest trup, którego od jakiegoś czasu usilnie szuka. Nie może być on byle jaki – to ma być elitarny trup do serialu telewizyjnego. Kiedy pobożne życzenie bohaterki zostaje spełnione sprawy przybierają zupełnie inny obrót niż można by się spodziewać…
Co jest rzeczywistością, a co fikcją? Kiedy fakty mieszają się z elementami scenariusza, Joanna i policjanci zaczynają mieć coraz większy problem z rozwikłaniem sprawy. Ale zrobić coś trzeba. Nie skończyło się przecież na jednym, wymarzonym trupie…
Trup okazał się rzeczywiście trudny. A właściwie akcja „Trudnego trupa”. Fabuła jest bardzo zawikłana, dużo postaci powiązanych ze sobą, ale nie wnoszących wiele do akcji. Gubiłam się kto jest kim i w co jest zaplątany. Całość ratują zabawne dialogi pomiędzy główną bohaterką a jej przyjaciółką.
Osobom zaczynającym przygodę z autorką radziłabym sięgnąć po jej lepsze książki - te wcześniejsze :)

W twórczym szale Joannie potrzebny jest trup, którego od jakiegoś czasu usilnie szuka. Nie może być on byle jaki – to ma być elitarny trup do serialu telewizyjnego. Kiedy pobożne życzenie bohaterki zostaje spełnione sprawy przybierają zupełnie inny obrót niż można by się spodziewać…
Co jest rzeczywistością, a co fikcją? Kiedy fakty mieszają się z elementami scenariusza,...

Miałka fabuła, pozostaje niepodrabialny styl autorki, sprawiający, że nawet niezbyt wciągająca treść jest wciąż zabawna.

Miałka fabuła, pozostaje niepodrabialny styl autorki, sprawiający, że nawet niezbyt wciągająca treść jest wciąż zabawna.

Bardzo podobała mi się książka, aczkolwiek czytałam lepsze Joanny Chmielewskiej. Ciekawa, występują elementy zwykłego życia, gdyby trup nie miał znaczenie co bardzo mi przypadło do gustu.

Bardzo podobała mi się książka, aczkolwiek czytałam lepsze Joanny Chmielewskiej. Ciekawa, występują elementy zwykłego życia, gdyby trup nie miał znaczenie co bardzo mi przypadło do gustu.

Z powieścią „Trudny trup” mam dokładnie ten sam problem co z „Mnie zabić”. Już pominę postać Martusi o której już się zdążyłem wypowiedzieć obszernie a której to z żywiołowym wstrętem nie znoszę. Ale to po prostu nudna książka, w której Chmielewska dość kiepsko próbowała połączyć starsze dzieje z nowszymi. Wyszło tak sobie, mało tego, epizodycznie występująca tu Anita przyćmiła młodsze pokolenie z nieszczęsną Martusią na czele.

Momenty z Anitą i te w kasynie są jedynymi plusami powieści. Jakby tu do głosu dochodziła stara, dobra Chmielewska a nie ta współczesna, która sprawia czasem wrażenie zagubionej w obecnych czasach. Niestety momentów tych jak na lekarstwo. Dużo więcej lania wody. No i przyznać muszę, że to książka wyjątkowo mętnie napisana. Tu trup, tam trup, polityczne machlojki mieszają się z telewizyjnymi pierepałkami a autorka chwilami tak gmatwa, że nie tylko bohaterowie tej powieści mają czasem problem by rozróżnić co jest rzeczywistością a co fikcją pisaną przez główną bohaterkę na rzecz tworzenia scenariusza do serialu. Ja w pewnym momencie też się zastanawiałem w którym momencie zwariowałem, że gubię gdzieś sens wypowiedzi autorki.

Takie to wszystko pogmatwane, niezbyt zabawne aż serce się kraje, że stworzyła to jedna z moich ulubionych autorek. Pocieszam się, że przede mną jeszcze kilka dobrych powieści ale zasmucam, że przede mną ta najgorsza…

Co nie zmienia faktu, że i tak uwielbiam Chmielewską i nic tego nie zmieni.

Z powieścią „Trudny trup” mam dokładnie ten sam problem co z „Mnie zabić”. Już pominę postać Martusi o której już się zdążyłem wypowiedzieć obszernie a której to z żywiołowym wstrętem nie znoszę. Ale to po prostu nudna książka, w której Chmielewska dość kiepsko próbowała połączyć starsze dzieje z nowszymi. Wyszło tak sobie, mało tego, epizodycznie występująca tu Anita...

Nie trafiła w moje gusta ta książka. Zbyt chaotyczne dialogi i za bardzo pomieszana akcja.

Nie trafiła w moje gusta ta książka. Zbyt chaotyczne dialogi i za bardzo pomieszana akcja.

Trochę zakręcona, ale to nie jest wadą tej śmiesznej kryminalnej intrygi.

Trochę zakręcona, ale to nie jest wadą tej śmiesznej kryminalnej intrygi.