Książka

Wybitna. Łoziński to absolutnie mój pisarz. O "Stramerze" często myślę, mimo że przeczytałam go ponad rok temu, "Reisefieber" już zamówiłam. "Książka" jest subtelna, ale dotyka czułych punktów, bo każdy ma rodzinne "przedmioty" i historie. Obudziła mnóstwo wspomnień we mnie, choć powierzchownie niewiele mam wspólnego z historią autora. Ma tyle czułych detali, że po prostu mięknie mi serce na myśl o niektórych fragmentach. Jest równie bolesna i kochana - chyba jak każda rodzina. Dla mnie absolutny top jeśli chodzi o książki życia.

Wybitna. Łoziński to absolutnie mój pisarz. O "Stramerze" często myślę, mimo że przeczytałam go ponad rok temu, "Reisefieber" już zamówiłam. "Książka" jest subtelna, ale dotyka czułych punktów, bo każdy ma rodzinne "przedmioty" i historie. Obudziła mnóstwo wspomnień we mnie, choć powierzchownie niewiele mam wspólnego z historią autora. Ma tyle czułych detali, że po prostu...

Prozę Mikołaja Łozińskiego poznałam pod koniec ubiegłego roku, kiedy to zapoznałam się z jego „Stramerem”, którego oceniłam bardzo wysoko i który do tej pory jest w moich myślach. Gdybym robiła ranking najlepszych książek, jakie przeczytałam w 2020 roku to ta powieść bezapelacyjnie na takiej topce by się znalazła. „Książka” to młodsza o kilka lat od „Stramera” opowieść, która jednakowoż została doskonale przyjęta, a nawet nagrodzona Paszportem Polityki.

„Książka” to dziwna książka(sic!). Na niespełna dwustu stronach autor zaserwował nam kalki z życia swojej rodziny, przede wszystkim rodziców i dziadków, ukazane przez przedmioty. I tak, sposobność do snucia historii o babce autora daje szklana fifka. Historia matki to też historia pewnego ekspresu do kawy słynnej marki. Czytamy też o telefonie, kluczach, okularach, a nawet maszynce do włosów. Każdy z rozdziałów poprzedzony jest jakąś wypowiedzią członka rodziny, który usilnie stara się nakłonić autora do tego, aby broń boże nie wspominał o jakimś przedmiocie i niech nawet nie myśli, żeby o tej prośbie wspominać w książce! Jest to oczywiście podyktowane tym, że za konkretnym przedmiotem idzie jakaś historia, którą rodzina niekoniecznie pragnie się dzielić.

Literacko w tej książce Mikołaj Łoziński bardzo przypomina mi Marcina Wichę. Nie wiem oczywiście, jak bardzo autobiograficzna ona jest, ale styl, prowadzenie narracji i umieszczenie siebie samego jako obserwatora, narratora opowiadającego o tym, co przydarzyło się innym, bardzo mocno kojarzy mi się z Wichą właśnie. No, może jedynie Marcin Wicha faktycznie bardziej prezentuje siebie samego w narracji snutych przez siebie książek, często jest nie tylko obserwatorem, ale i uczestnikiem opisywanych wydarzeń.

Swego rodzaju smaczkiem tej książki jest kilka zdań, prawie że wyrwanych z kontekstu, które jakoby przepowiadają „Stramera”. Jeżeli sięgnięcie po „Książkę” już po lekturze tamtej powieści, to momentalnie zwrócicie na nie uwagę, a jeżeli kolejność w Waszym przypadku będzie odwrotna, to zapewne przypomnicie sobie te słowa zaczytując się coraz bardziej w dzieje rodziny Stramerów.

Bardzo ciężko przychodzi mi ocenienie tej książki. Uwielbiam styl Mikołaja Łozińskiego, ale chyba nie do końca udało mi się wczuć w tę historię. Z tego co wiem miała być ona ukazaniem losów trzech pokoleń jednej rodziny na tle zmieniającej się historii Polski, niemniej jednak nie poczułam się zaangażowana w życie któregokolwiek z bohaterów aż do dwóch ostatnich rozdziałów, czyli „Paczki” i „Fifka”, gdzie ukazana jest historia końca życia babki autora – czy też narratora, może tak powinnam pisać – i jej tragiczny finał.

Nie mogę jednak powiedzieć, żeby książka była zła, bo choć krótka i oszczędna w treści, to jednak językowo jest świetnie dopracowana, widać że pisana była ze sporym namysłem, nie ma w niej przypadkowych rozdziałów. Na pewno „Stramer” był dla mnie lekturą lepszą, bardziej zajmującą, do której być może jeszcze wrócę, natomiast „Książka” to dobra pozycja, ale nie zachwycająca. W takiej krótkiej, „autobiograficznej” formie zdecydowanie bardziej pasuje mi pisanie Marcina Wichy. Może fakt, że właśnie książki tego autora poznałam jako pierwsze sprawia, że trudniej mi docenić Łozińskiego.

Niemniej jednak polecam, choć na pewno wielu czytelników będzie zawiedzionych, bo to nie jest oczywista proza. Wymaga skupienia, momentami może wydawać się nieco irracjonalna. Zachęcam jednak do spróbowania się z tą lekturą, a nawet jeżeli Wam nie przypasuje, a nie czytaliście jeszcze „Stramera” to śmiało chwytajcie po tę powieść, bo jest czymś zupełnie innym aniżeli „Książka”.

Prozę Mikołaja Łozińskiego poznałam pod koniec ubiegłego roku, kiedy to zapoznałam się z jego „Stramerem”, którego oceniłam bardzo wysoko i który do tej pory jest w moich myślach. Gdybym robiła ranking najlepszych książek, jakie przeczytałam w 2020 roku to ta powieść bezapelacyjnie na takiej topce by się znalazła. „Książka” to młodsza o kilka lat od „Stramera” opowieść,...

przeczytałem pierwszy raz szybko w kilka godzin - od razu drugi w dwa dni - i teraz od razy zaczynam trzeci, będę czytał powoli kilka dni - a nobla dostaje jakieś TO

przeczytałem pierwszy raz szybko w kilka godzin - od razu drugi w dwa dni - i teraz od razy zaczynam trzeci, będę czytał powoli kilka dni - a nobla dostaje jakieś TO

Pieknie napisana, zwiezlym, oszczednym jezykiem zawierajacym jednak tyle tresci.. Anegdotki rodzinne, oparte na przedmiotach, ktore sluza jako pretest by je przywolac, sa krotkie, ale wystarczajace, pelne pojedynczych zdan, za ktorymi kryje sie prawda o zyciu i rodzinie, jakze realistyczna, uniwersalna i chyba bliska nam wszystkim. Bez wybielania, oceniania, ale i dramatyzowania, ot zycie jakie jest, wydarzenia jakie byly. Ksiazki Lozinskiego oczarowuja autentyzmem i skromnoscia.

Pieknie napisana, zwiezlym, oszczednym jezykiem zawierajacym jednak tyle tresci.. Anegdotki rodzinne, oparte na przedmiotach, ktore sluza jako pretest by je przywolac, sa krotkie, ale wystarczajace, pelne pojedynczych zdan, za ktorymi kryje sie prawda o zyciu i rodzinie, jakze realistyczna, uniwersalna i chyba bliska nam wszystkim. Bez wybielania, oceniania, ale i...

Usłyszałem o autorze u redaktora Nogasia w momencie opowiadania o jego kolejnym tytule. Stwierdziłem, że dlaczego by nie sięgnąć po Książkę, skoro Stremer zapowiada się tak dobrze. Czytało się bardzo dobrze choć ciężko stwierdzić o czym to :) Fajnie, że z historii rodzinnych da się złożyć taką wciągającą całość. Wydaje się, że każdy by tak mógł a udaje się tak niewielu.

Usłyszałem o autorze u redaktora Nogasia w momencie opowiadania o jego kolejnym tytule. Stwierdziłem, że dlaczego by nie sięgnąć po Książkę, skoro Stremer zapowiada się tak dobrze. Czytało się bardzo dobrze choć ciężko stwierdzić o czym to :) Fajnie, że z historii rodzinnych da się złożyć taką wciągającą całość. Wydaje się, że każdy by tak mógł a udaje się tak niewielu.

Na „Książkę” trafiłem zupełnie przypadkiem na Legimi. A że czytałem „Stramera” Łozińskiego i bardzo mi się podobała ta powieść to z ogromną przyjemnością i ciekawością zabrałem się za „Książkę”. Nie zachwyciła mnie jak „Stramer” ale i tak ogromnie mi się spodobała.

Skromnych rozmiarów powieść ale pełna emocji i uczuć. A przede wszystkim pełna wspomnień, na których to zasadza się cała fabuła. Historia trzech pokoleń rodziny, inspirowanej rodziną autora, historia bardzo nostalgiczna, emocjonalna, sięgająca w przeszłość. Impulsem do snucia opowieści są różne przedmioty. To one „uruchamiają” pamięć, to one są punktem wyjścia i od nich zaczynają się wszystkie opisywane wspomnienia. To też powieść o tym, że dziedziczymy nie tylko rzeczy materialne. Dziedziczymy też właśnie owe wspomnienia, dziedziczymy historię, dziedziczymy przeżycia przodków.

Świetna, subtelna i delikatna opowieść o przeszłości. Łatwo było popaść w banał, pretensjonalność ale Łoziński na szczęście tego uniknął. Bardzo kameralna, ciepła i szczera powieść. Warto przeczytać.

Na „Książkę” trafiłem zupełnie przypadkiem na Legimi. A że czytałem „Stramera” Łozińskiego i bardzo mi się podobała ta powieść to z ogromną przyjemnością i ciekawością zabrałem się za „Książkę”. Nie zachwyciła mnie jak „Stramer” ale i tak ogromnie mi się spodobała.

Skromnych rozmiarów powieść ale pełna emocji i uczuć. A przede wszystkim pełna wspomnień, na których to...

„Książka” – jakże intrygujący tytuł… Z drugiej strony czy to niebanalne, nadać książce właśnie taki „znak szczególny”? Biorąc pod uwagę formę ujęcia tematu, jaki powziął w swej krótkiej prozie Mikołaj Łoziński tytuł ten ma ogromne i bardzo wymowne znaczenie.

Napisana przez Łozińskiego publikacja stanowi niekonwencjonalną opowieść zainspirowaną historią jego własnej rodziny. Autor podejmuje w niej próbę ustalenia tego, jak było w sposób bardzo anegdotyczny. Nie dokonuje on szczegółowej identyfikacji jej bohaterów. Jest mama, tata, rodzeństwo, są dziadkowie, a nawet pradziadkowie, natomiast nie podaje w niej żadnych konkretnych imion, ani nazwisk, zachowując tym samym ich pewnego rodzaju anonimowość. Ważne dla niego jest skoncentrowanie się na życiu swoich przodków, na tym jak sobie radzili w małżeństwach, związkach. Opisuje ich jako przeciętnych ludzi, z ich wadami, jak i zaletami, przywołując i starając się zrekonstruować ich losy na podstawie „strzępów” niegdyś zasłyszanych informacji. Jako osoby z krwi i kości, zmagały się z takimi samymi problemami jak pozostali przedstawiciele „ludzkiego gatunku”. Opisane zdarzenia z ich udziałem zostały zaprezentowane przez pryzmat przedmiotów codziennego użytku, z którymi niegdyś „obcowali”. Mimo wszelkiej empatii oraz czułości jakie zapewne autor żywi do swych bliskich poznajemy ich życie w okresie trwania II Wojny Światowej, w stanie wojennym, a także w czasach nam już współczesnych często w bardzo „bezwzględnym widzeniu”. W swych krótkich anegdotach Łoziński zaprezentował nad wyraz skomplikowane losy rodziny naznaczonej różnymi zakrętami historii.

„Książa” Łozińskiego według mnie to świetnie skonstruowana opowieść rodzinna. Wykorzystanie przez autora przedmiotów, jako „impulsów” do snucia anegdot o poszczególnych jej bohaterach skojarzyło mi się bardzo mocno z prozą Marcina Wichy o „Rzeczach, których nie wyrzuciłem”. Tu również Wicha nadaje ogromne znaczenie przeróżnym rzeczom, które najdoskonalej „pamiętają” historie wszystkich osób, które miały kiedykolwiek z nimi do czynienia (w tym przypadku matki). Są swoistego rodzaju osobistymi artefaktami – znakami pamięci, po osobach dla nas ważnych, nierzadko także pamiątkami po nich. To bardzo sentymentalne i urzekające podejście z punktu widzenia odbiorcy tych tekstów. Oba tytuły uważam za godne uwagi. Polecam gorąco.

„Książka” – jakże intrygujący tytuł… Z drugiej strony czy to niebanalne, nadać książce właśnie taki „znak szczególny”? Biorąc pod uwagę formę ujęcia tematu, jaki powziął w swej krótkiej prozie Mikołaj Łoziński tytuł ten ma ogromne i bardzo wymowne znaczenie.

Napisana przez Łozińskiego publikacja stanowi niekonwencjonalną opowieść zainspirowaną historią jego własnej...

Saga rodzinna w minimalistycznej formie -dla mnie prawdziwie ujmująca lektura.

Saga rodzinna w minimalistycznej formie -dla mnie prawdziwie ujmująca lektura.

Tego się nie spodziewałem.

Sięgając po „Książkę” Macieja Łozińskiego nie wiedziałem właściwie co mnie czeka. Zrobiłem to z bardzo dużym opóźnieniem, ale było warto. Nawet więcej niż warto. To fragmentaryczna opowieść o losach rodziny autora. Głównie skupia się na rodzicach i dziadkach. Podzieliłbym opis tej pozycji na dwie części: formalną i ekstremalną.

Formalnie nie mamy do czynienia z jednostajnym opisem. Raczej fragmentami z przeszłości, gdzie tunelem łączącym jest pamięć. Często niedoskonała. Nie zamierzam tropić Łozińskiego czy napisał prawdę, ale metoda wspomnień, które wywołują przedmioty (ekspres do kawy) jest znakomita. Często mam wrażenie, że autor, który wybiera narrację rwaną, poszatkowaną ucieka niejako od swoich obowiązków. Może maskuje braki warsztatowe. Jednak z Łozińskim jest inaczej. Każdy fragment, a „Książka” nie jest obszerna, aż kipi. Wylewa się z niej kapitalne rzemiosło literackie i panowanie nad językiem. Każdy drobiazg urasta do poziomu wielostronicowego opisu. Jest oszczędny i to on jest naszym głównym filtrem.

Tu dochodzimy do części ekstremalnej. Otóż narrator (autor?) szuka w swojej rodzinie głównie siebie. Sprawdza za pomocą zbiorowej pamięci (przypominam: niedoskonałej) ile w niego jest jego przodków. A to już prowadzi do pytania o własną tożsamość. Na ile jesteśmy sobą przez siebie. Autor nie ocenia swojej rodziny. Nie poczuwa się też do roli ofiary. Z pełną wyrozumiałością dla krętactw przedstawia monologi swoich bohaterów. Czy to wystarczy do dobrego życia? Być może. Tą część nazwałem ekstremalną z jednego powodu. Otóż z każdą stroną, opisem, przemyśleniem w mojej głowie otwierały się kolejne szuflady własnych wspomnień. Było to dla mnie zaskakujące, wszakże czytałem o nieswojej pamięci i rodzinie, a jednak wzbudzało to niekontrolowaną pracę podświadomości. To co się urodziło w wyniku tej operacji, zachowam dla siebie, a „Książka” znakomita jest.

Inne: http://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

Tego się nie spodziewałem.

Sięgając po „Książkę” Macieja Łozińskiego nie wiedziałem właściwie co mnie czeka. Zrobiłem to z bardzo dużym opóźnieniem, ale było warto. Nawet więcej niż warto. To fragmentaryczna opowieść o losach rodziny autora. Głównie skupia się na rodzicach i dziadkach. Podzieliłbym opis tej pozycji na dwie części: formalną i ekstremalną.

Formalnie nie...

Bardzo podobała mi się pierwsza, bardzo kameralna książka Łozińskiego pod tytułem Reisefieber (w czasie debiutu miał coś koło dwudziestu pięciu lat!). Bajki dla Idy też przeczytałam, zresztą z dużą przyjemnością. Książka to naturalna kolej rzeczy, po prostu musiałam ją poznać.
Tym razem Łoziński opowiada historię swojej rodziny. Dobiera przedmioty, które kojarzą mu się z bliskimi. Okulary, to ojciec, klucze dziadek, ekspres to matka, obrączki zaś, brat. Dzięki pozornie zwyczajnym fragmentom codzienności, opowiada ważne, czasem przełomowe dla familii momenty.
Niektóre fragmenty wyglądają niemal jak zwierzenia, czuje się intymną atmosferę wyznań. Niektóre tajemnice są bolesne, inne śmieszne, niektóre zaskakujące, jak to w rodzinie.
Kolejne rozdziały dają wyobrażenie o bohaterach, a raczej o ich pierwowzorach, jednak nie odsłaniają wszystkiego, zostawiają miejsce na dopowiedzenia i tajemnice. Kreują postaci, ale nie oddają ich zupełnie gotowych i oczywistych. Nie wiadomo na ile to, o czym pisze Łoziński jest wspomnieniem, a na ile wytworem jego wyobraźni.
Odpowiada mi styl autora, jest ustronny, nastrojowy, wyważony, ale bardzo plastyczny i poruszający wyobraźnię. Oszczędny w słowach, daje jednak mówić swoim bohaterom: dziadkowi otwierającemu konserwy bagnetem, babce wyglądającej przez okno, czy wiecznie spieszącemu się ojcu.
I choć dużo w tej historii rozstań, samotności (rozchodzą się dziadkowie, rodzice), to wydźwięk nie jest przygnębiający. Wszyscy i tak są ze sobą mocno związani, utrzymują kontakty, spotykają się, telefonują, rozmawiają, przyjaźnią. Więzy pozostają silne mimo wszystko. Dodając do tego naprawdę dobry styl autora, jego humor i pomysł, mamy do czynienia z interesującą książką, którą warto poznać.

buchbuchbicher.blogspot.com

Bardzo podobała mi się pierwsza, bardzo kameralna książka Łozińskiego pod tytułem Reisefieber (w czasie debiutu miał coś koło dwudziestu pięciu lat!). Bajki dla Idy też przeczytałam, zresztą z dużą przyjemnością. Książka to naturalna kolej rzeczy, po prostu musiałam ją poznać.
Tym razem Łoziński opowiada historię swojej rodziny. Dobiera przedmioty, które kojarzą mu się z...