Książka

Niby dobrze napisana, pewnie coś z niej zapamiętam na dłużej, ale tak chaotycznie poprowadzona jest narracja, że nigdy nie byłam pewna kto mówił o kogo babci, dziadku, mamie, tacie czytam.

Niby dobrze napisana, pewnie coś z niej zapamiętam na dłużej, ale tak chaotycznie poprowadzona jest narracja, że nigdy nie byłam pewna kto mówił o kogo babci, dziadku, mamie, tacie czytam.

Pana Łozińskiego sympatryczna, czuła i bardzo rodzinna książka o ludziach i przedmiotach. Tworzą kolaż zdarzeń i emocji, układankę, której elementy doskonale do siebie pasują, mówią wiele, a jednocześnie subtelnie nakierowują nas na skryte pod nimi smaczki i rodzinne sekrety.

Ci, którzy czytali o Stramerach, znajdą tu również linki łączące „Książkę”, autora i Tarnów.

A wracając do „Książki” - to książka też jest przedmiotem, a rozdziały w tej, o której odważyłem się napisać słów kilka, podzielone są rozdziałami-przedmiotami zupełnie zwyczajnymi. Ludzie zdają się być przerywnikami w opowieści – choć przecież to oni je (przedmioty) używali, oni nadawali rzeczom sens, a patrząc na nie i biorąc je do ręki, to ich się później przez nie wspomina (wyszło karkołomnie, przepraszam).

Nad książką krąży pytanie o to, co autor robi w życiu. Pisze – odpowiada – o rodzinie. Stał się przez to niebezpieczny – komentuje tę wstrząsającą zapowiedź jego matka. Trzeba teraz przy nim uważać na „każde słowo, każde zdanie, każdą rodzinną historię”, bo przecież niejedna rodzina chowa ciemnego humorzastego stwora w szafie, który potrafi wypełznąć w najmniej oczekiwanym momencie i przy obiedzie palnąć coś, o zgrozo, wstydliwego. A jeszcze jak się ma w domu pisarza, to klops zupełny - podsłucha, dopyta i przerobi po swojemu. Na koniec uwieczni po wsze czasy na kartkach papieru. I wyda.

I pan Łoziński bierze słowa swej matki na serio, a może nie. Może sam trochę tego stwora wyciąga za rogi, może go trochę kusi, że potwora dobrowolnie wypełza szczerząc zębiska i może pan Mikołaj napisał o tym, o czym chciał napisać, bo mógł, a może i o tym, czego mu zabroniono?

Nie wiem, nie znam się, zarobiony jestem - ale spędziłem bardzo przyjemne chwile z „Książką”.

Pana Łozińskiego sympatryczna, czuła i bardzo rodzinna książka o ludziach i przedmiotach. Tworzą kolaż zdarzeń i emocji, układankę, której elementy doskonale do siebie pasują, mówią wiele, a jednocześnie subtelnie nakierowują nas na skryte pod nimi smaczki i rodzinne sekrety.

Ci, którzy czytali o Stramerach, znajdą tu również linki łączące „Książkę”, autora i Tarnów.

A...

Czytałam „Książkę” Łozińskiego w 2011 i teraz w 2024. I dziś, kiedy jestem starsza o te 13 lat, ta książka wydaje mi się jeszcze lepsza. Styl, język, konstrukcja. A do tego bardzo dużo czułości i miłości. Łoziński tworzy literaturę z tego, co najbliższe skórze i sercu. W końcu rodzina to mały wszechświat, w którym „planety szaleją”. Ze skomplikowanych i nietypowych (te przyjaźnie z byłymi mężami!) relacji rodzinnych Łoziński tworzy gęstą i misterną sieć, w którą chwyta również czytelnika. Początkowo trudno się połapać kto jest kto i kto jest z kim, ale w trakcie czytania zrozumiałam, że to nie ma znaczenia. Łoziński nie tworzy w „Książce” prozy biograficznej. Wnika dużo głębiej w swoje postaci i łączące ich relacje. Kluczem w powieści są przedmioty. Proste, na przykład okulary, obrączka, zeszyt, telefon, express do kawy. Opisuje swoich bohaterów w drobnych sytuacjach, reakcjach, stop klatkach. I jest w tym bardzo dużo czułości. A zakończenie rozdziera serce. Jest jak cios w splot słoneczny, szczególnie, że spokojna narracja w ogóle go nie zapowiada. Piękna książka, którą czytać trzeba uważnie i powoli. Z wiekiem dochodzę do wniosku, że tylko takie czytanie ma sens.

Czytałam „Książkę” Łozińskiego w 2011 i teraz w 2024. I dziś, kiedy jestem starsza o te 13 lat, ta książka wydaje mi się jeszcze lepsza. Styl, język, konstrukcja. A do tego bardzo dużo czułości i miłości. Łoziński tworzy literaturę z tego, co najbliższe skórze i sercu. W końcu rodzina to mały wszechświat, w którym „planety szaleją”. Ze skomplikowanych i nietypowych (te...

Pogubiłam się w tej książce, chyba nie ogarnęłam chronologii (o ile jakaś była). Trochę książka o niczym. Strzępki rozmów, urywane historie, trudni do zidentyfikowania bohaterowie. A już szczególnie nie rozumiem zabiegu pisania o tym, o czym członkowie rodziny proszą, aby nie pisać. Czemu to miało służyć? Nie daje gwiazdek, bo nic we mnie z tej książki nie zostało.

Pogubiłam się w tej książce, chyba nie ogarnęłam chronologii (o ile jakaś była). Trochę książka o niczym. Strzępki rozmów, urywane historie, trudni do zidentyfikowania bohaterowie. A już szczególnie nie rozumiem zabiegu pisania o tym, o czym członkowie rodziny proszą, aby nie pisać. Czemu to miało służyć? Nie daje gwiazdek, bo nic we mnie z tej książki nie zostało.

"...stałeś się niebezpieczny. Trzeba przy tobie uważać na każde słowo, każde zdanie, każdą rodzinną historię..."- mówi w "Książce" ojciec do syna. Być może trochę ze strachu, bo przecież "pewne rzeczy muszą zostać w rodzinie". Ale nie zawsze zostają, a pewne tajemnice i wstydliwości, niektóre rodzinne pamiątki- skrzętnie chowane przed światem, potrafią ożyć. Autor na stronach tej powieści wskrzesza je, a sekrety wymiata spod dywanów. Przywołane przedmioty stanowią symbole wydarzeń, które pomimo upływu lat nie zatarły się w pamięci członków rodziny. Tutaj okulary, tam ekspres do kawy...
Tutaj fifka, tam maszynka do włosów...
.
Myli się jednak ten, kto myśli, że "Książka" jest sagą rodzinną. Raczej nie jest, a jeśli nawet fragmentami jest- to mocno specyficzną. Bo oszczędność słowa, bo lapidarność myśli, bo często nawet fabularna chaotyczność. Raz (zupełnie na krótko) jesteśmy dwadzieścia lat wstecz, za chwilę (nieco na dłużej) kilka lat później, by znowu (zupełnie nagle) przenieść się w inny czas i epokę. Nie jest to łatwa dla czytelnika wędrówka. Może sprawić trudność. Pomimo uważności i skupienia- można się w tym pogubić, szczególnie w kontekście tego, kto jest kim w tej opowieści. Fragmentaryczność, zdawkowość, nagłe przechodzenie od jednego wydarzenia granicznego do drugiego, częsta skrótowość mogą rodzić pytanie- czy w taki właśnie sposób w ogóle da się opowiedzieć rodzinną historię, nie odzierając jej z emocji? Można, chociaż nie jest to formuła łatwa dla odbiorcy.
.
Doceniam pomysł na ożywienie przedmiotów- rodzinnych symboli. Ciekawe i nieoczywiste. Cenię subtelność i wyczucie w kreśleniu poszczególnych postaci. Ta granica rodzinnego ekshibicjonizmu nie zostaje przekroczona, a jednocześnie daje barwny obraz rodzinnych relacji i uwikłania jednostki w bieg dziejów. Sporo kryje się między wierszami. Sporo też przewrotności i ironii. Emocje raczej oszczędne i często ukryte między kadrami życia rodziny i postaciami tworzącymi ten spektakl. Zaangażowania, wytrwałości i skupienia wymaga nieraz układanie tych fabularnych puzzli, rozrzuconych mimochodem to tam, to tutaj. Ciekawy pomysł, ale nie jest to powieść dla każdego.
U mnie- jako wstęp do "Stramera".

"...stałeś się niebezpieczny. Trzeba przy tobie uważać na każde słowo, każde zdanie, każdą rodzinną historię..."- mówi w "Książce" ojciec do syna. Być może trochę ze strachu, bo przecież "pewne rzeczy muszą zostać w rodzinie". Ale nie zawsze zostają, a pewne tajemnice i wstydliwości, niektóre rodzinne pamiątki- skrzętnie chowane przed światem, potrafią ożyć. Autor na...

Wydaje mi się, że ta rodzinna terapia w wykonaniu wnuka lepiej by wypadła w postaci klasycznej literatury faktu. Wtedy można by napisać więcej, dokładniej i szczerzej o przeszłości dziadka komunisty, babci - dziennikarki "Trybuny Ludu" czy dziadka ubeka i osobistych problemów uczuciowych tzw. żydokomuny. Byłoby to bardziej interesujące, zwłaszcza w opracowaniu potomka głównych bohaterów, niż niby-powieść, która bardzo sili się na oryginalną formę przytłaczającą treść.

Wydaje mi się, że ta rodzinna terapia w wykonaniu wnuka lepiej by wypadła w postaci klasycznej literatury faktu. Wtedy można by napisać więcej, dokładniej i szczerzej o przeszłości dziadka komunisty, babci - dziennikarki "Trybuny Ludu" czy dziadka ubeka i osobistych problemów uczuciowych tzw. żydokomuny. Byłoby to bardziej interesujące, zwłaszcza w opracowaniu potomka...

Nie dałam rady.
Na razie.
Może nieodpowiedni czas wybrałam na tę „Książkę”?
Trzeba się skupić i przeczytać w jak najkrótszym czasie. W przeciwnym razie, po kilku dniach nie można odnaleźć się w tej opowieści.

Nie dałam rady.
Na razie.
Może nieodpowiedni czas wybrałam na tę „Książkę”?
Trzeba się skupić i przeczytać w jak najkrótszym czasie. W przeciwnym razie, po kilku dniach nie można odnaleźć się w tej opowieści.

Historie rodzinne w wersji skróconej. "Skróconej" nie oznacza jednak gorszej.

Esencjonalne historie są kolejnym dowodem na niezwykłą spostrzegawczość autora. To świetna pozycja wysokich lotów autora. Mimo stosunkowo młodego wieku jego nazwisko już zobowiązuje. Polecam!

Historie rodzinne w wersji skróconej. "Skróconej" nie oznacza jednak gorszej.

Esencjonalne historie są kolejnym dowodem na niezwykłą spostrzegawczość autora. To świetna pozycja wysokich lotów autora. Mimo stosunkowo młodego wieku jego nazwisko już zobowiązuje. Polecam!

Ta Książka to wstęp do Stramera, dzieła pełnego, książki totalnej

Tę książkę się świetnie czyta, widać talent, błyskotliwość

Ta Książka to wstęp do Stramera, dzieła pełnego, książki totalnej

Tę książkę się świetnie czyta, widać talent, błyskotliwość

Bardzo mi podpasowala!

Bardzo mi podpasowala!