Po kryminałach, thrillerach i horrorach, znowu przyszedł czas na odskocznię. Bo nawet jak to są gatunki ulubione, to czasami trzeba od nich odpocząć. Wtedy czytam coś z zupełnie innego gatunku. Tym razem padło na "Alicja w krainie konieczności" Magdaleny Kawki. Kiedyś przeczytałam inną książkę tej autorki i bardzo mi się spodobała, liczyłam więc na to, że i ta mnie nie zawiedzie.

I rzeczywiście, nie jest to zła książka, bardzo prawdziwa i o zwyczajnym życiu i zwyczajnych, wręcz prozaicznych problemach, typu przeziębiony pęcherz, korki, czy zepsute na środku drogi auto. Nie ma w niej jakichś udziwnień, czy sytuacji, w które bym wątpiła, czy w ogóle są możliwe. Co z tego, kiedy ja się śmiertelnie nudziłam, w sumie to ten największy minus całej historii.

Książka ma ponad 500 stron, wyszłoby jej na zdrowie, gdyby ją skrócić o jakieś 200. Bo te ostatnie dwieście to już czytałam na oparach energii. Postacie wydają mi się perfekcyjne, jednak ja mnie polubiłam żadnej z nich. Każda mnie na swój sposób irytowała. Zwłaszcza obie siostry.

Alicja, wiecznie zdziwiona "Matka Teresa" i wiecznie marząca o dziecku i Zuza, dla odmiany puszczalska cwaniara, która bardzo lubi się wysługiwać innymi i klepiąca dzieci w małżeństwie i poza nim, jak leci.

Jeszcze raz powtarzam, to nie jest zła książka, ona jest po prostu nie dla mnie. Zwłaszcza że w pewnym momencie autorka, moim zdaniem zaczęła zmierzać w niewłaściwym kierunku, obdarzając Alicję aż trzema absztyfikantami, w tym jeszcze nie byłym, a już potencjalnie przyszłym mężem, co dla mnie zaczynało się już robić groteskowe. Aż miałam ochotę zawołać "Autorko, nie idźcie tą drogą".

Po kryminałach, thrillerach i horrorach, znowu przyszedł czas na odskocznię. Bo nawet jak to są gatunki ulubione, to czasami trzeba od nich odpocząć. Wtedy czytam coś z zupełnie innego gatunku. Tym razem padło na "Alicja w krainie konieczności" Magdaleny Kawki. Kiedyś przeczytałam inną książkę tej autorki i bardzo mi się spodobała, liczyłam więc na to, że i ta mnie nie...

Dużo kobiet, tęsknota za dziećmi (a z drugiej strony - ucieczka od nich),trochę zdrad, próba ułożenia sobie życia na nowo. Taki oto misz-masz i mamy historię na 500 stron.
Dwie siostry, tak różne od siebie, znajdują się w podobnym czasie na życiowym zakręcie. Każda z nich stara się na swój sposób odnaleźć tę właściwą ścieżkę. Pomagają im w tym (świadomie bądź nie) ich mama, gosposia starszej z sióstr, uroczy lekarz i przystojny biznesmen.
Lubię tego typu historie, chociaż ta konkretna trochę mi się dłużyła. Bardziej by mi się zapewne podobała, gdyby wokół głównej bohaterki nagle nie zaczęło się kręcić dwóch facetów (dobrze, że ona sama jest w miarę rozsądna pod tym względem),ale na spory plus oceniam wątek dzieci. Został on potraktowany trochę stereotypowo (Ala - zawsze ich pragnęła, ale własnych się nie doczekała, Zuza - specjalnie się nie starała, a jednak ma ich czwórkę. Ala kocha siostrzeców jak swoje, Zuza też kocha, ale "na swój sposób") ale przeciwważył wątki romansowe, więc podsumuję całość jako "niezłą".

Dużo kobiet, tęsknota za dziećmi (a z drugiej strony - ucieczka od nich),trochę zdrad, próba ułożenia sobie życia na nowo. Taki oto misz-masz i mamy historię na 500 stron.
Dwie siostry, tak różne od siebie, znajdują się w podobnym czasie na życiowym zakręcie. Każda z nich stara się na swój sposób odnaleźć tę właściwą ścieżkę. Pomagają im w tym (świadomie bądź nie) ich...

A może te "znudzone czytaniem" Paniusie napiszą własną książkę i wtedy przekonamy się, jakim językiem się posługują i jaką mają wyobraźnię? Bo napisać, że nuda i nic to każdy potrafi. Napisz coś więcej, droga Czytelniczko! Uszanuj cudzą pracę i nie stękaj, jesli ci się nie podoba, po prostu czytaj wyłacznie arcydzieła literatury światowej. Nie będziesz wtedy znudzona! "Pana Tadeusza" na przykład :-)
Dla Autorki ukłony.

A może te "znudzone czytaniem" Paniusie napiszą własną książkę i wtedy przekonamy się, jakim językiem się posługują i jaką mają wyobraźnię? Bo napisać, że nuda i nic to każdy potrafi. Napisz coś więcej, droga Czytelniczko! Uszanuj cudzą pracę i nie stękaj, jesli ci się nie podoba, po prostu czytaj wyłacznie arcydzieła literatury światowej. Nie będziesz wtedy znudzona!...

jestem zachwycona! książka od pierwszych stron mnie wciągnęła, po prostu odpłynęłam w podróż razem z bohaterami, którzy są bardzo wyraziści, ciekawi i intrygujący (panią Helenkę po prostu ubóstwiam:))
zakończenie nieprzewidywalne i nie do końca z happy endem, co zmusza czytelnika do dopisania sobie zakończenia według własnego uznania. Bardzo polecam

jestem zachwycona! książka od pierwszych stron mnie wciągnęła, po prostu odpłynęłam w podróż razem z bohaterami, którzy są bardzo wyraziści, ciekawi i intrygujący (panią Helenkę po prostu ubóstwiam:))
zakończenie nieprzewidywalne i nie do końca z happy endem, co zmusza czytelnika do dopisania sobie zakończenia według własnego uznania. Bardzo polecam

Bardzo przeciętne babskie czytadełko o wszystkim o i niczym. Jedną panią zdradza mąż, drugą też i kolejną... Jedna pani nie może mieć dzieci, druga pani niby dzieci ma, ale jakby ich nie miała tzn. za bardzo się nimi nie interesuje i ciągle zostawia pod opieką a to matce, a to siostrze.... Jedna pani poznaje pewnego pana i druga pani poznaje pewnego pana... Takie obyczajowe gadu gadu, podane w formie dość średniej. Przez większą część książki prawie nic się nie dzieje... 543 strony nudy, akcja prawie żadna, postacie mdłe, Alicja nijaka, Zuza sztuczna, aż się sama sobie dziwię, że doczytałam, a może bardziej odpowiednim słowem będzie tu "wytrwałam" lub "dobrnęłam" do końca.

Bardzo przeciętne babskie czytadełko o wszystkim o i niczym. Jedną panią zdradza mąż, drugą też i kolejną... Jedna pani nie może mieć dzieci, druga pani niby dzieci ma, ale jakby ich nie miała tzn. za bardzo się nimi nie interesuje i ciągle zostawia pod opieką a to matce, a to siostrze.... Jedna pani poznaje pewnego pana i druga pani poznaje pewnego pana... Takie obyczajowe...

Jak to się mówi - ciągnie się jak flaki z olejem. Niby ciekawa - biorąc pod uwagę ,że pokazuje iż życie nie kończy się na rozwodzie ale też nic specjalnego w życie nie wnosi.

Jak to się mówi - ciągnie się jak flaki z olejem. Niby ciekawa - biorąc pod uwagę ,że pokazuje iż życie nie kończy się na rozwodzie ale też nic specjalnego w życie nie wnosi.

Jestem mile zaskoczona, że książka oparła się schematowi, jaki napotykałam często w czytanych pozycjach. Podoba mi się, bo historia nie jest przesłodzona. Kończy się- jak się kończy. Poruszony w niej temat nie jest mi obcy - był taki okres w moim życiu, że mogłabym utożsamiać się w pewnym stopniu z Alicją. Ale u mnie historia skończyła się hm... inaczej?

Jestem mile zaskoczona, że książka oparła się schematowi, jaki napotykałam często w czytanych pozycjach. Podoba mi się, bo historia nie jest przesłodzona. Kończy się- jak się kończy. Poruszony w niej temat nie jest mi obcy - był taki okres w moim życiu, że mogłabym utożsamiać się w pewnym stopniu z Alicją. Ale u mnie historia skończyła się hm... inaczej?

Oczarowała mnie ta powieść swoją ciekawą narracją, wyrazistością charakterów postaci, zręcznym rozwojem akcji. Dotyka tematu toksycznej miłości subtelnie, lecz bardzo autentycznie. Wzruszająca książka, czyta się ją z wielką przyjemnością. Skłania do refleksji nad koniecznością zaspakajania własnych potrzeb emocjonalnych, wyrzekaniem się siebie dla dobra najbliższych, z zachowaniem właściwych proporcji.

Oczarowała mnie ta powieść swoją ciekawą narracją, wyrazistością charakterów postaci, zręcznym rozwojem akcji. Dotyka tematu toksycznej miłości subtelnie, lecz bardzo autentycznie. Wzruszająca książka, czyta się ją z wielką przyjemnością. Skłania do refleksji nad koniecznością zaspakajania własnych potrzeb emocjonalnych, wyrzekaniem się siebie dla dobra najbliższych, z...

lektura przyjemna, niestety zakończenie najgorsze z możliwych. Miałam wrażenie, że w pewnym momencie autorka stwierdziła, że już nie chce jej się zastanawiać nad fabułą. Szkoda.

lektura przyjemna, niestety zakończenie najgorsze z możliwych. Miałam wrażenie, że w pewnym momencie autorka stwierdziła, że już nie chce jej się zastanawiać nad fabułą. Szkoda.

Powieść nabiera tempa, akcji i rumieńców dopiero od strony 300. Zaczyna wiele się dziać: choroby, zdrady, skandale, wypadki... Zakończenie książki okazuje się jak dla mnie niebanalne.

W powieści odnalazłam takie emocje i uczucia jak miłość, poświęcenie, uległość i będące na drugim biegunie - cynizm, nieodpowiedzialność, wyrachowanie i oziębłość emocjonalna.

Książka przypomina mi twórczość Katarzyny Grocholi czy Moniki Szwai.
Myślę, że jest to książka skierowana do kobiet, które lubią łzawe opowieści o trudnej miłości i niespełnionym macierzyństwie.

Powieść nabiera tempa, akcji i rumieńców dopiero od strony 300. Zaczyna wiele się dziać: choroby, zdrady, skandale, wypadki... Zakończenie książki okazuje się jak dla mnie niebanalne.

W powieści odnalazłam takie emocje i uczucia jak miłość, poświęcenie, uległość i będące na drugim biegunie - cynizm, nieodpowiedzialność, wyrachowanie i oziębłość emocjonalna.

Książka...