Tym razem Ditfurth bierze na warsztat odwieczny konflikt między nauką, a wiarą. Próbuje wykazać, że powszechnie stosowany podział na nieprzenikające się światy materialny i duchowy, które mają swoje "strefy wpływów" i których nie należy mieszać jest podziałem sztucznym i na dłuższą metę nietrwałym.

W zamian proponuje coś innego. Wskazuje, że żaden rozsądny, myślący człowiek nie powinien kwestionować nauki ani jej odkryć, nawet jeżeli są niewygodne (szczególnie chodzi tu o ewolucję). Z drugiej strony - wskazuje, że są pewne przesłanki do tego, aby nie przekreślać istnienia sił wyższych. Co ciekawe, robi to ogólnie nie wychodząc raczej poza ramy nauki (np. udowadnia, że mózg ludzki z racji swojej budowy, historii i celu, w jakim wyewoluował nie jest - i nigdy nie będzie - w stanie wytłumaczyć (albo chociaż ujrzeć) całej otaczającej nas rzeczywistości i niewykluczone, że poza granicami naszego ogranicznego pojmowania jest coś jeszcze. Muszę przyznać, że nawet mnie, zagorzałego ateistę, ten argument troszkę poruszył i dał do myślenia.

Książka w wielu miejscach jest powtórzeniem i streszczeniem znanych już pozycji z "kosmicznej trylogii". Nie jest to bynajmniej wadą, bo dzięki temu ci, którzy przeczytali te książki mogą sobie odświeżyć ważniejsze wątki, a ci, którzy nie przeczytali - mogą zapoznać się z ważniejszymi odkryciami przedstawionymi w tych książkach.

Niestety, to akurat Ditfrurtha jest mocno nierówne. Tam, gdzie z pasją pisze o odkryciach naukowych, historii wszechświata, budowie organizmów i ich zwyczajach jest pięknie i fascynująco - jak w jego wcześniejszych książkach. Tam jednak, gdzie zaczyna mieszać teologię, robi się dość nieprzyjemnie. Widać wyraźnie (pomimo wyraźnie naukowego zacięcia i próbie osadzenia wierzeń religijnych w świecie zdominowanym przez doświadczenia, dowody, wnioski i logiczne myślenie),że Ditfurth jest po prostu kolejnym wierzącym, który rozpaczliwie próbuje znaleźć miejsce dla swojej wiary w tym świecie. I tym różni się od Dawkinsa (do którego tak namiętnie go porównuję),że jego wychowanie i wpojone wartości sprawiły, że nie odważył się postawić kropki nad "i" i konsekwentnie odrzucić wiarę. Z drugiej jednak strony - bywają momenty, kiedy broni jej rozsądnie i argumentuje inaczej aniżeli większość chrześcijańskich myślicieli, którzy na wszystkie argumenty mają tylko Chrystusa, Maryję i zbawienie na krzyżu. Nie, Ditfurth pisze mądrze i za każdym razem stara się umieścić Boga w takim miejscu i w taki sposób, aby żaden racjonalista nie był w stanie wyśmiać jego rozważań.

Tym, którzy Ditfurtha już znają - polecam "Nie tylko z tego świata jesteśmy" jako uzupełnienie i rozszerzenie jego poprzednich książek. Pozostali lepiej niech zaczną od czegoś innego, bo książka, chociaż dobra, nie do końca reprezentatywna na tle innych jego dzieł.

Tym razem Ditfurth bierze na warsztat odwieczny konflikt między nauką, a wiarą. Próbuje wykazać, że powszechnie stosowany podział na nieprzenikające się światy materialny i duchowy, które mają swoje "strefy wpływów" i których nie należy mieszać jest podziałem sztucznym i na dłuższą metę nietrwałym.

W zamian proponuje coś innego. Wskazuje, że żaden rozsądny, myślący...

Książka warta przeczytania, bo otwiera oczy na wiele spraw. Doskonałe zwieńczenie wcześniejszych dzieł autora.

Książka warta przeczytania, bo otwiera oczy na wiele spraw. Doskonałe zwieńczenie wcześniejszych dzieł autora.