Powieść w 95% procentach rozgrywa się w gmachu Biblioteki Narodowej w Warszawie, przede wszystkim w starym magazynie XIX wiecznych zbiorów. Potrzeba naprawdę sporo talentu literackiego by przy użyciu bardzo skromnych środków stworzyć fascynującą atmosferę tajemnicy i krok po kroku, wolumin za woluminem sięgać po rozwiązanie zagadki sprzed lat. Autorka poradziła z tym sobie doskonale. Mnie na czas lektury wessało do tej biblioteki i było mi tam dobrze. Po tej lekturze można zakochać się zawodzie bibliotekarza. Z kart tej książki emanuje takie sympatyczne ciepełko, które zawsze odnajdywałem w powieściach z cyklu "Pan Samochodzik".

Rozczarował mnie tylko zbyt naciągany finał tej rozgrywki. To najsłabszy punkt tej książki.

znienacka.com.pl

Powieść w 95% procentach rozgrywa się w gmachu Biblioteki Narodowej w Warszawie, przede wszystkim w starym magazynie XIX wiecznych zbiorów. Potrzeba naprawdę sporo talentu literackiego by przy użyciu bardzo skromnych środków stworzyć fascynującą atmosferę tajemnicy i krok po kroku, wolumin za woluminem sięgać po rozwiązanie zagadki sprzed lat. Autorka poradziła z tym sobie...

Drzwi gmachu Biblioteki Narodowej w Warszawie stoją otworem dla wszystkich spragnionych wiedzy, miłośników przeszłości i bibliofilów. Jednak trzeba wykazać się nie lada predyspozycjami oraz zmysłem dedukcji, żeby wypisać biblioteczny rewers w konfiguracji, która udostępni zbiory nieosiągalne dla zwykłych zjadaczy chleba. Cień dłuższego ramienia spowija sylwetkę początkującego adepta niebezpiecznie wygiętego w stronę nieskatalogowanego tomu na najwyższej półce w starym magazynie. Cień chciałby spojrzeć przez ramię młodemu poszukiwaczowi, ale wszechobecny kurz, skwapliwie gromadzony latami przez każdą pozycję księgozbioru, opada niczym dusząca mgła, maskując ruchy młodzieńca na ostatnim szczebelku drabiny. Cieniowi pozostaje zatupać obcasem, chyba, że szatańskie spojrzenie znajdzie inny sposób na wypłoszenie kawalera …
Halina Popławska uchyla rąbka tajemnicy i dekonspiruje sekrety oraz niebezpieczeństwa na jakie narażony jest … pracownik biblioteki. Wypożyczalnia w porównaniu z pułapkami czekającymi w dziale katalogowania to mrzonka!
Zdemaskowany zostaje Bronisław Mączyński – absolwent historii Uniwersytetu Warszawskiego, świeżo zatrudniony introwertyk, stroniący od towarzyskich bibliotekarek w modnych sukienkach. Skryty pod zielonym kitlem, niczym majster na odlewni w Hucie im. Lenina, przedkłada darmową wycieczkę na rodzinne Powązki, nad kosztowną podróż do Paryża. W istocie to miłośnik kapuśniaku, który nawet w obecności rodziny potrafi być ordynarny, choć ciotka Zuzanna biegle posługuje się nożem kuchennym. Polski Peter Parker, nie zostaje ukąszony przez pająka, mimo że mieszka z ciocią [May], nie stroni od rękoczynu, nagabywania najpiękniejszej dziewczyny w zakładzie, czy zadenuncjowania współpracownika. Czego się spodziewać po hultajstwie w trzecim pokoleniu gryzmolącym po książkach!
Na szczęście na straży praworządności stoi solidarność społeczna. Ani narkotyczne konie pradziada, ani skrytobójcze zamachy za pomocą procy nie staną na drodze do porozumienia ponad podziałami. Cień dłuższego ramienia wskaże miejsce, gdzie nagrodzi wysiłek ogółu i wszystko skończy się dobrze.
P.S. Miałem przyjemność wysłuchać zrekonstruowanej w 1989 roku wersji audio z lektorem Piotrem Rowińskim.

Drzwi gmachu Biblioteki Narodowej w Warszawie stoją otworem dla wszystkich spragnionych wiedzy, miłośników przeszłości i bibliofilów. Jednak trzeba wykazać się nie lada predyspozycjami oraz zmysłem dedukcji, żeby wypisać biblioteczny rewers w konfiguracji, która udostępni zbiory nieosiągalne dla zwykłych zjadaczy chleba. Cień dłuższego ramienia spowija sylwetkę...

Z przyjemnością odkurzyłam z bibliotecznej półki powieść Popławskiej, którą ostatni raz brał do ręki czytelnik w 2010 roku. Po powrocie do domu zaczęłam ją czytać, by poznać kolejną przygodę Bronisia Mączyńskiego (trochę denerwuje mnie to zdrobnienie, brzmi infantylnie, szczególnie gdy mówimy o mężczyźnie) - początkującego bibliotekarza z Biblioteki Narodowej. Doskonale wiemy, że książki to skarbnica skrywająca tajemnice i zagadki, które możemy spróbować rozwiązać, wcielając się jak Broniś w Sherlocka Holmesa.

Z przyjemnością odkurzyłam z bibliotecznej półki powieść Popławskiej, którą ostatni raz brał do ręki czytelnik w 2010 roku. Po powrocie do domu zaczęłam ją czytać, by poznać kolejną przygodę Bronisia Mączyńskiego (trochę denerwuje mnie to zdrobnienie, brzmi infantylnie, szczególnie gdy mówimy o mężczyźnie) - początkującego bibliotekarza z Biblioteki Narodowej. Doskonale...

Bardzo przyzwoita i wciągająca historia, chociaż w swojej narracji prosta i niezbyt wymagająca, to jednak przeczytałam ja z zapartym tchem. bardzo dobry pomysł by akcję książki umieścić w bibliotece, a tajemnice ukryć przewrotnie w starych woluminach. Koniec trochę naiwny, ale tak dobrze mi sie czytało te książkę, że wybaczam łaskawie, zwłaszcza że (tak jak przeczytałam) ta powieść to debiut autorki.

Bardzo przyzwoita i wciągająca historia, chociaż w swojej narracji prosta i niezbyt wymagająca, to jednak przeczytałam ja z zapartym tchem. bardzo dobry pomysł by akcję książki umieścić w bibliotece, a tajemnice ukryć przewrotnie w starych woluminach. Koniec trochę naiwny, ale tak dobrze mi sie czytało te książkę, że wybaczam łaskawie, zwłaszcza że (tak jak przeczytałam) ta...

Pięć za pomysł, dwa za wykonanie.

Ciekawy punkt wyjścia, ale:
- narracja zbyt "prostolinijna",
- mało napięcia nawet w kulminacyjnym momencie,
- sztuczne nieco dialogi.

Wielka szkoda, książka nosi w sobie wielki potencjał. Niewykorzystany.
Ale i tak przyjemnie było pobuszować nieco po zakamarkach Biblioteki Narodowej oraz meandrach historii Polski.

Pięć za pomysł, dwa za wykonanie.

Ciekawy punkt wyjścia, ale:
- narracja zbyt "prostolinijna",
- mało napięcia nawet w kulminacyjnym momencie,
- sztuczne nieco dialogi.

Wielka szkoda, książka nosi w sobie wielki potencjał. Niewykorzystany.
Ale i tak przyjemnie było pobuszować nieco po zakamarkach Biblioteki Narodowej oraz meandrach historii Polski.

Kiedyś czytałam ją z wypiekami, dziś trąci myszką. Zestarzała się fabuła, postrzeganie świata, maniery. Zupełnie inaczej pisze się teraz. A jednak...coś niej jest, coś takiego jak powieściach Conan Doyle'a....Jakaś magia, zapach innego świata.

Kiedyś czytałam ją z wypiekami, dziś trąci myszką. Zestarzała się fabuła, postrzeganie świata, maniery. Zupełnie inaczej pisze się teraz. A jednak...coś niej jest, coś takiego jak powieściach Conan Doyle'a....Jakaś magia, zapach innego świata.