To ponoć utwór, w jakim Witkacy wyraźnie zbliżył się do teorii Czystej Formy (zaznaczał go sobie "plusikiem"). Którą, mym skromnym dość zdaniem, łatwiej wyrazić między innymi poprzez surrealizm aniżeli rozstrojony formalnie/klimatycznie/merytorycznie miszmasz. Będę próbował dalej, bo autor na wielu płaszczyznach autentycznie fascynuje, ale tej chwili w więzieniu z Ryszardem III nikomu bym szczerze nie polecił. Chwili dosłownie - lektura na maksymalnie godzinę.

To ponoć utwór, w jakim Witkacy wyraźnie zbliżył się do teorii Czystej Formy (zaznaczał go sobie "plusikiem"). Którą, mym skromnym dość zdaniem, łatwiej wyrazić między innymi poprzez surrealizm aniżeli rozstrojony formalnie/klimatycznie/merytorycznie miszmasz. Będę próbował dalej, bo autor na wielu płaszczyznach autentycznie fascynuje, ale tej chwili w więzieniu z Ryszardem...

Szalona treść, jeszcze bardziej szaleni bohaterowie, nie mówią o szalonym autorze. Podwójne dno, podwójny ubaw, podwójna przyjemność.

Szalona treść, jeszcze bardziej szaleni bohaterowie, nie mówią o szalonym autorze. Podwójne dno, podwójny ubaw, podwójna przyjemność.

Król krytykuje postawy pozostałych bohaterów, uważa je za zdeprawowane. Jest uwięziony i wypuszczany w zależności od nastrojów pozostałych.
Wierzy, że wszystko musi mieć jakiś sens.
Zdaje sobie sprawę ze swoich błędów, kłamstw, zdrad – w przeciwieństwie do pozostałych. Wspomina własne walki za ideę, walki za Boga, który posiada dla niego wartość. Krytykuje społeczeństwo, że dla nich Bóg jest głupstwem materialnym. Oskarża społeczeństwo o materializm i bydlęcy pragmatyzm. Pyta Florestana o owoce jego poglądów, owoców, których nie widać. Oskarża społeczeństwo o obłudę, kłamstwo i blagowanie.
Towarzystwo zaś jest puste i skoncentrowane tylko na zabawie i doznawaniu przyjemności. Florestan zostaje umówiony z młodą dziewczynką, którą traktuje przelotnie jako chwilowe natchnienie. Początkowo w jej obecności nazywa ją „nowym ohydnym rajfurstwem” ale później zaczyna jej mydlić oczy i prawić komplementy.
Autor krytykuje także bezmyślnych, pustych "artystów" pozbawionych idei i wartości, których przykładem jest Florestan. Stwierdza, że twórczość stała się pusta i pozbawiona wartości, jest zlepkiem słów niczego nie wyrażających, bądź paradoksalnie ideą dla samej idei, słowem dla słowa.
Podsumowując, wartości w życiu odsuwane są do kąta.

Król krytykuje postawy pozostałych bohaterów, uważa je za zdeprawowane. Jest uwięziony i wypuszczany w zależności od nastrojów pozostałych.

Wierzy, że wszystko musi mieć jakiś sens.

Zdaje sobie sprawę ze swoich błędów, kłamstw, zdrad – w przeciwieństwie do pozostałych. Wspomina własne walki za ideę, walki za Boga, który posiada dla niego wartość. Krytykuje społeczeństwo,...

Trochę "szajbnięte", że się tak brzydko wyrażę. Mimo dokładnej analizy tej pozycji na zajęciach, nadal nie wiem, dlaczego ten król tam stał, i w ogóle...

Trochę "szajbnięte", że się tak brzydko wyrażę. Mimo dokładnej analizy tej pozycji na zajęciach, nadal nie wiem, dlaczego ten król tam stał, i w ogóle...

Energiczna, błyskotliwa opinia autora o ludziach i społeczeństwie. Zaskakująco aktualna pozycja, mimo stu lat od powstania.

Energiczna, błyskotliwa opinia autora o ludziach i społeczeństwie. Zaskakująco aktualna pozycja, mimo stu lat od powstania.