Coś o tym jak wiele treści społecznej i funkcji życiowej można wyciągnąć z nijakości i pustki, tak więc jak wiele wyciągamy, wyobrażamy i urzeczywistniamy poprzez wewnętrzne uzasadnienie z niejednoznacznej zewnętrzności.
Iwona, jako postać milcząca, gładka i bezbarwna staje się źródłem wielorakich odniesień, rozpatrywań i przemian o charakterze przymusowym. Z jednej strony to codzienność, gdy projektowanie międzyludzkie sprawia nie tylko, że określamy innych, lecz bardziej, iż inni określają nas, gdy my usiłujemy określić ich; z drugiej strony to obraz rozłamania pewnego porządku; portret chaosu, którego Iwona jest ucieleśnieniem, gdyż w zetknięciu z nią każdy jest zmuszony tworzyć swoją osobistą treść, co okazuje się męczące i burzycielskie - prowadzi do pragnienia usunięcia źródła chaosu i powrotu do poprzedniego, znanego porządku.

Coś o tym jak wiele treści społecznej i funkcji życiowej można wyciągnąć z nijakości i pustki, tak więc jak wiele wyciągamy, wyobrażamy i urzeczywistniamy poprzez wewnętrzne uzasadnienie z niejednoznacznej zewnętrzności.
Iwona, jako postać milcząca, gładka i bezbarwna staje się źródłem wielorakich odniesień, rozpatrywań i przemian o charakterze przymusowym. Z jednej strony...

Gombrowicz jest dziwny. Jednak jest też wizjonerem. "Iwona..." to jego dramatyczny debiut. Początkowo jest bardzo specyficzny, jednak kiedy zagłębimy się w tekst zobaczymy wiele nawiązań społecznych, filozoficznych, no i oczywiście dużo gombrowiczowskiej ironii.

Gombrowicz jest dziwny. Jednak jest też wizjonerem. "Iwona..." to jego dramatyczny debiut. Początkowo jest bardzo specyficzny, jednak kiedy zagłębimy się w tekst zobaczymy wiele nawiązań społecznych, filozoficznych, no i oczywiście dużo gombrowiczowskiej ironii.

O potędze milczenia tworzącej z, wydawałoby się, nijakiej postaci młodej Iwony, prawdziwą księżniczkę cieszącą się władzą, niezależnością i wolnością.
KRÓL: "A to... A to... Trzymajcie mnie! Widzieliście? Widzieliście coś podobnego? Przecież to właściwie nie ona nam, ale my jej – nie ona nam, ale my jej złożyliśmy ukłon! (zdumiony) Ale brzydota!"

O potędze milczenia tworzącej z, wydawałoby się, nijakiej postaci młodej Iwony, prawdziwą księżniczkę cieszącą się władzą, niezależnością i wolnością.
KRÓL: "A to... A to... Trzymajcie mnie! Widzieliście? Widzieliście coś podobnego? Przecież to właściwie nie ona nam, ale my jej – nie ona nam, ale my jej złożyliśmy ukłon! (zdumiony) Ale brzydota!"

Lustro - cóż za wybitny wynalazek... lub symbol. Imię lustra ha! Sugeruję tu mnogość odbić o czym przekonują się bohaterowie dramatu. To nawet nie jest krzywe zwierciadło, choć tak twierdzą postaci, że Iwona to bezformie, niekształtna Cimcirymci, ale przecież to ich odbicia grafomańskie, ekscentryczne i zboczone. Gombrowicz wskazuje na hipokryzje konwenansów. Dobry dramat!

Lustro - cóż za wybitny wynalazek... lub symbol. Imię lustra ha! Sugeruję tu mnogość odbić o czym przekonują się bohaterowie dramatu. To nawet nie jest krzywe zwierciadło, choć tak twierdzą postaci, że Iwona to bezformie, niekształtna Cimcirymci, ale przecież to ich odbicia grafomańskie, ekscentryczne i zboczone. Gombrowicz wskazuje na hipokryzje konwenansów. Dobry dramat!

Witold Gombrowicz – Iwona, księżniczka Burgunda (1938) (7.6)

Witold Gombrowicz – Iwona, księżniczka Burgunda (1938) (7.6)

Od czasów szkoły średniej i studiów nie miałam Gombrowicza w ręce. Postanowiłam wrócić. Dziś czytam to z innej perspektywy i chętnie. "Iwona księżniczka Burgunda" świetnie pokazuje bunt przeciw konwenansom, który wprowadza chaos w ustalonym porządku, a jednocześnie obnaża to, co człowiek chce ukryć i niestety okazuje się, że nałożone kajdany społeczne wygrywają.

Od czasów szkoły średniej i studiów nie miałam Gombrowicza w ręce. Postanowiłam wrócić. Dziś czytam to z innej perspektywy i chętnie. "Iwona księżniczka Burgunda" świetnie pokazuje bunt przeciw konwenansom, który wprowadza chaos w ustalonym porządku, a jednocześnie obnaża to, co człowiek chce ukryć i niestety okazuje się, że nałożone kajdany społeczne wygrywają.

To wszystko, to kółko... Po jednorazowym przeczytaniu, nie byłam przekonana. Jednak po regularnym powtarzaniu i przygotowaniach do wystawienia na scenie ,,kółko'' zaczęło nabierać sensu. Wszelkie powiązania i typowo gombrowiczowskie ,,gęby'' powoli wychodziły na wierzch. Kto jest inny? Kto przeszkadza? Co mogą spowodować wyrzuty sumienia? Zupełnie zwariowany tekst o fatalnych ludzkich skłonnościach.

To wszystko, to kółko... Po jednorazowym przeczytaniu, nie byłam przekonana. Jednak po regularnym powtarzaniu i przygotowaniach do wystawienia na scenie ,,kółko'' zaczęło nabierać sensu. Wszelkie powiązania i typowo gombrowiczowskie ,,gęby'' powoli wychodziły na wierzch. Kto jest inny? Kto przeszkadza? Co mogą spowodować wyrzuty sumienia? Zupełnie zwariowany tekst o...

"Nie możesz sam jeden stać, kiedy wszyscy klęczymy" - to bardzo dobre zakończenie, które spina w klamrę cały utwór i szerzej filozofię Gombrowicza. W całej rozciągłości zgadzam się z poglądami autora, jego anarcho-indywidualnistyczne spojrzenie na świat i człowieka zawsze było mi bliskie, jego destrukcja maskarady zawsze mi była bliska, obnażaniu fałszu zawsze było mi bliskie.

I naprawdę doceniam ten sprytny zabieg, w którym milcząca Iwona staje się zwierciadłem bohaterów, którzy patrząc w nią, w jej brzydotę, widzą swoją szkaradność, widzą swoje prawdziwe twarze, twarze, z których opadły maski i miast wielkopańskiego sznytu pojawiły się własne przywary (panicz, który niewiele znaczy i chodzi nakręcony jak marionetka, by podtrzymać dworskie rytuały, nieudana poetka królowa, król, który bez tytułu i korony jest nikim),a do tego spod maski savoirvivru, dworskiej dystyngowanej kultury, wychodzą na jaw grzechy (gwałt, morderstwo).

Rozumiem też, że miał to być z założenia teatr absurdu, więc gdzieś tam "głupota" i "prostota" zamierzona była, ale niestety, zachwytu nad tym utworem nie rozumiem. Nie czuję tu ani klimatu ionescowego, ani tym bardziej beckettowskiego. Dość nudny, słaby i przede wszystkim infantylny dramat.

"Nie możesz sam jeden stać, kiedy wszyscy klęczymy" - to bardzo dobre zakończenie, które spina w klamrę cały utwór i szerzej filozofię Gombrowicza. W całej rozciągłości zgadzam się z poglądami autora, jego anarcho-indywidualnistyczne spojrzenie na świat i człowieka zawsze było mi bliskie, jego destrukcja maskarady zawsze mi była bliska, obnażaniu fałszu zawsze było mi...

Byłam w szkole na rozszerzonym polskim i wtedy nie doceniłam tej książki i kunsztu Gombrowicza. Iwona - główna bohaterka to milcząca kobieta, która przez to jest w pewien sposób demoniczna. Inni bohaterowie przez tą sytuację tracą głowę i zachowują się w dziwny sposób...

Byłam w szkole na rozszerzonym polskim i wtedy nie doceniłam tej książki i kunsztu Gombrowicza. Iwona - główna bohaterka to milcząca kobieta, która przez to jest w pewien sposób demoniczna. Inni bohaterowie przez tą sytuację tracą głowę i zachowują się w dziwny sposób...

Nie sądziłam, że ten dramat aż tak przypadnie mi do gustu, przezabawna forma nie sprawia jednak, że treść jest błaha. Mam nadzieję, że jeszcze będę mogła powrócić do utworów Gombrowicza w najbliższym czasie

Nie sądziłam, że ten dramat aż tak przypadnie mi do gustu, przezabawna forma nie sprawia jednak, że treść jest błaha. Mam nadzieję, że jeszcze będę mogła powrócić do utworów Gombrowicza w najbliższym czasie