Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie znam dobrze twórczości ani poglądów Witkacego, więc nie wypowiem się na te tematy, natomiast ten dramat wygląda mi na metaforę bolszewizmu niszczącego dotychczasowy, carski porządek. Wtedy z pewnością bardzo na czasie, ale po stu latach nadal daje do myślenia.

Nie znam dobrze twórczości ani poglądów Witkacego, więc nie wypowiem się na te tematy, natomiast ten dramat wygląda mi na metaforę bolszewizmu niszczącego dotychczasowy, carski porządek. Wtedy z pewnością bardzo na czasie, ale po stu latach nadal daje do myślenia.

Aż sam się sobie dziwię, że do tej pory nie czytałem tego klasyka. Bardzo się zdziwiłem, gdy zobaczyłem, że powieść jest napisana w formie epistolarnej, ale to, choć na początku dziwne, z czasem okazało się zaletą. Różne punkty widzenia, swoboda w opisywaniu miejsca akcji i samych wydarzeń, to wszystko świetnie zagrało i naprawdę trzymało w napięciu do końca.

Jedna rzecz w sumie mnie trochę raziła (choć też trochę bawiła), że ponieważ w czasach XIX wieku nie wiedziano, że krew ma grupy, to Lucy zrobiono transfuzję z krwi prawie wszystkich męskich postaci a jednak nie miała żadnych efektów ubocznych. Ale jak mówię, nie mogę się tego czepiać przez niewiedze autora.

Aż sam się sobie dziwię, że do tej pory nie czytałem tego klasyka. Bardzo się zdziwiłem, gdy zobaczyłem, że powieść jest napisana w formie epistolarnej, ale to, choć na początku dziwne, z czasem okazało się zaletą. Różne punkty widzenia, swoboda w opisywaniu miejsca akcji i samych wydarzeń...

Rozwiń

Zwiń

Wzorowa powieść najlepszego okresu literatury rosyjskiej. Przez prawie cały czas wciąga, zbliża do ciekawych, złożonych postaci, których jest naprawdę sporo.

Ciekawym zabiegiem było to, że autor często zwraca się bezpośrednio do czytelnika, sprawiając wrażenie obserwatora opisywanych wydarzeń. Dość nietypowe jak na tamte czasy przełamywanie czwartej ściany.

Czasem zwracałem uwagę, że postacie za często wpadają w jakieś nerwowe rozgorączkowanie, niemal szaleństwo, może to podkreślenie karamazowskiej natury charakteru, dlatego może najbardziej polubiłem samego Aleksego. Iwana a zwłaszcza Dymitra mimo ich oczywistych kilku zalet nie trawiłem - zarówno postępowania jak i osobowości. Może ta powieść właśnie dlatego jest tak dobra - ponieważ w tak wiarygodny i barwny sposób przedstawia różnorodność wszystkich osób tego dramatu. Ale nie doniosłem ani razu wrażenia, że ta historia jest fikcją: to mogło się zdarzyć w dowolnym czasie i miejscu na świecie. Uniwersalność jest tu chyba największa zaletą.

Wzorowa powieść najlepszego okresu literatury rosyjskiej. Przez prawie cały czas wciąga, zbliża do ciekawych, złożonych postaci, których jest naprawdę sporo.

Ciekawym zabiegiem było to, że autor często zwraca się bezpośrednio do czytelnika, sprawiając wrażenie obserwatora opisywanych wyda...

Rozwiń

Zwiń